Perrine Pelen – Wikipedia, wolna encyklopedia

Perrine Pelen

Data i miejsce urodzenia	3 lipca 1960 Boulogne-Billancourt
Klub	GUC Grenoble
Wzrost	168 cm
Debiut w PŚ	9.12 1976, Val d’Isère (6. miejsce – gigant)
Pierwsze punkty w PŚ	9.12 1976, Val d’Isère (6. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	26.01 1977, Crans-Montana (1. miejsce – slalom)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja Igrzyska olimpijskie srebro Sarajewo 1984 narciarstwo alpejskie (slalom) brąz Lake Placid 1980 narciarstwo alpejskie (slalom gigant) brąz Sarajewo 1984 narciarstwo alpejskie (slalom gigant) Mistrzostwa świata złoto Bormio 1985 slalom srebro Schladming 1982 kombinacja brąz Lake Placid 1980 slalom Uniwersjada złoto Jaca 1981 slalom gigant Puchar Świata (Slalom) Mała Kryształowa Kula 1979/1980 2. miejsce 1976/1977 2. miejsce 1977/1978 3. miejsce 1980/1981 3. miejsce 1983/1984 3. miejsce 1984/1985 3. miejsce 1985/1986 Puchar Świata (Gigant) 2. miejsce 1979/1980
Multimedia w Wikimedia Commons

Perrine Pelen (ur. 3 lipca 1960 w Boulogne-Billancourt) – francuska narciarka alpejska, trzykrotna medalistka igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata oraz zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata.

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Perrine Pelen pojawiła się w sezonie 1976/1977. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 9 grudnia 1976 roku w Val d’Isère, zajmując szóste miejsce w gigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobyła pierwsze pucharowe punkty. Już 26 stycznia 1977 roku w Crans-Montana po raz pierwszy stanęła na podium, wygrywając slalom. W zawodach tych wyprzedziła Lise-Marie Morerod ze Szwajcarii oraz swą rodaczkę, Fabienne Serrat. W kolejnych startach jeszcze trzykrotnie uplasowała się w najlepszej trójce slalomu: 28 stycznia w Saint-Gervais była pierwsza, 1 lutego w Mariborze zajęła trzecie miejsce, a 5 marca 1977 roku w Sun Valley ponownie była najlepsza. W klasyfikacji generalnej zajęła siódme miejsce, a w slalomie była druga, ulegając jedynie Morerod.

Podobne wyniki osiągała w sezonie 1977/1978, który ukończyła na szóstej pozycji. Na podium stawała pięciokrotnie, odnosząc trzy kolejne zwycięstwa: 10 grudnia 1977 roku w Cervinii, 8 lutego w Megève i 5 marca 1978 roku w Stratton Mountain wygrywała slalomy. Podobnie jak przed rokiem zajęła drugie miejsce w klasyfikacji slalomu. W lutym 1978 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, gdzie w gigancie zajęła ósme miejsce, a w slalomie była czwarta. Walkę o podium przegrała tam z Austriaczką Moniką Kaserer o 0,30 sekundy. Kolejne zwycięstwo odniosła 18 marca 1979 roku w Furano, wygrywając slalom. Poza tym jeszcze trzykrotnie plasowała się w najlepszej trójce i w efekcie zajęła dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej i czwarte w klasyfikacji slalomu.

Najlepsze wyniki Pelen osiągnęła w sezonie 1979/1980, który ukończyła na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. Wielokrotnie stawała na podium, przy czym cztery razy zwyciężała w slalomie: 9 stycznia w Berchtesgaden, 25 stycznia w Saint-Gervais, 29 stycznia w Waterville Valley oraz 8 marca 1980 roku w Wysokich Tatrach. W klasyfikacji slalomu wywalczyła jedyną a karierze Małą Kryształową Kulę, a w klasyfikacji giganta była druga za Hanni Wenzel z Liechtensteinu. Wzięła także udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie wywalczyła swój pierwszy medal olimpijski. Po pierwszym przejeździe giganta Pelen zajmowała szóste miejsce, tracąc do prowadzącej Hanni Wenzel 1,12 sekundy. W drugim przejeździe osiągnęła najlepszy czas, co dało jej trzeci łączny wynik i miejsce na najniższym stopniu podium. Ostatecznie straciła 0,75 sekundy do Wenzel i 0,29 sekundy do Irene Epple z RFN. Na tych samych igrzyskach wystartowała także w slalomie, ale nie ukończyła rywalizacji. W klasyfikacji generalnej kolejnego sezonu Francuzka zajęła szóste miejsce. Na podium stawała trzy razy, z czego dwukrotnie zwyciężała w slalomie: 18 grudnia w Altenmarkt i 21 grudnia 1980 roku w Bormio.

Sezon 1981/1982 był pierwszym w jej karierze, w którym nie odniosła żadnego pucharowego zwycięstwa. Jedyne podium wywalczyła 23 stycznia w Berchtesgaden, gdzie była druga w slalomie. Na przełomie stycznia i lutego wystąpiła na mistrzostwach świata w Schladming, gdzie wywalczyła srebrny medal w kombinacji, uzyskując siedemnasty czas zjazdu i drugi czas slalomu. Na podium rozdzieliła Szwajcarkę Erikę Hess i Christin Cooper z USA. Wystartowała tam także w gigancie, jednak nie ukończyła rywalizacji. Mimo dwóch miejsc na podium w sezonie 1982/1983 osiągnęła najsłabsze wyniki w karierze. W klasyfikacji generalnej była szesnasta, w slalomie jedyny raz w karierze znalazła się poza dziesiątką, zajmując jedenastą pozycję.

Przez trzy kolejne sezony plasowała się na przełomie pierwszej i drugiej dziesiątki klasyfikacji generalnej, zajmując jednocześnie trzecie miejsce w klasyfikacji slalomu. W tym czasie łącznie dwanaście razy stawała na podium, jednak tylko dwa razy wygrywała: 14 stycznia 1984 roku w Bad Gastein i 1 grudnia 1984 roku w Courmayeur była najlepsza w slalomach. Ostatni raz w najlepszej trójce znalazła się 11 marca 1986 roku w Park City, gdzie była trzecia w slalomie. W lutym 1984 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie w dwóch startach zdobyła dwa medale. Po pierwszym przejeździe giganta była czwarta, ze stratą 0,77 sekundy do Christin Cooper z USA. W drugim przejeździe była druga, co dało jej trzeci łączny czas i brązowy medal. Uległa tylko Debbie Armstrong i Christin Cooper. Cztery dni później wystąpiła w slalomie, osiągając czwarte czasy obu przejazdów. W efekcie uzyskała jednak drugi łączny czas, o 0,91 sekundy za Włoszką Paolettą Magoni i o 0,12 sekundy przed Ursulą Konzett z Liechtensteinu. Największy sukces osiągnęła podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Bormio, gdzie zwyciężyła w swej koronnej konkurencji. O 0,35 sekundy pokonała tam swą rodaczkę, Christelle Guignard, a o 0,40 sekundy pokonała Paolettę Magoni. Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Francji, w tym dziesięć złotych: w slalomie w latach 1979-1983, 1985 i 1986 oraz gigancie w latach 1980, 1981 i 1986. W marcu 1987 roku zakończyła karierę.

Perrine Pelen ukończyła HEC Paris w 1988 roku^[1].

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
3.	21 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:41,66	+0,75	Hanni Wenzel
DNF	23 lutego	1980	Lake Placid	Slalom	1:25,09	-	Hanni Wenzel
3.	13 lutego	1984	Sarajewo	Gigant	2:20,98	+0,42	Debbie Armstrong
2.	13 lutego	1984	Sarajewo	Slalom	1:36,47	+0,91	Paoletta Magoni

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
8.	3 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Slalom	1:24,85	+2,23	Lea Sölkner
4.	4 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Gigant	2:41,15	+0,82	Maria Epple
3.	21 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:41,66	+0,75	Hanni Wenzel
DNF	23 lutego	1980	Lake Placid	Slalom	1:25,09	-	Hanni Wenzel
2.	31 stycznia	1982	Schladming	Kombinacja	8,99 pkt	+18,96 pkt	Erika Hess
DNF	2 lutego	1982	Schladming	Gigant	2:37,17	-	Erika Hess
DNF2[2]	6 lutego	1982	Schladming	Slalom	1:41,60	-	Erika Hess
18.[3]	6 lutego	1985	Bormio	Gigant	2:18,53	+3,69	Diann Roffe
1.	9 lutego	1985	Bormio	Slalom	1:29,58	-	-

• sezon 1976/1977: 7.
• sezon 1977/1978: 6.
• sezon 1978/1979: 9.
• sezon 1979/1980: 4.
• sezon 1980/1981: 6.
• sezon 1981/1982: 8.
• sezon 1982/1983: 16.
• sezon 1983/1984: 10.
• sezon 1984/1985: 12.
• sezon 1985/1986: 13.

1. Crans-Montana – 26 stycznia 1977 (slalom)
2. Megève – 28 stycznia 1977 (slalom)
3. Sun Valley – 5 marca 1977 (slalom)
4. Cervinia – 10 grudnia 1977 (slalom)
5. Megève – 8 lutego 1978 (slalom)
6. Stratton Mountain – 5 marca 1978 (slalom)
7. Furano – 18 marca 1979 (slalom)
8. Berchtesgaden – 9 stycznia 1980 (slalom)
9. Saint-Gervais – 25 stycznia 1980 (slalom)
10. Waterville Valley – 29 stycznia 1980 (slalom)
11. Vysoké Tatry – 8 marca 1980 (slalom)
12. Altenmarkt – 18 grudnia 1980 (slalom)
13. Bormio – 21 grudnia 1980 (slalom)
14. Bad Gastein – 14 stycznia 1984 (slalom)
15. Courmayeur – 1 grudnia 1984 (slalom)

1. Maribor – 1 lutego 1977 (slalom) – 3. miejsce
2. Bad Gastein – 19 stycznia 1978 (slalom) – 3. miejsce
3. Berchtesgaden – 24 stycznia 1978 (slalom) – 3. miejsce
4. Piancavallo – 10 grudnia 1978 (slalom) – 2. miejsce
5. Les Gets – 8 stycznia 1979 (slalom) – 2. miejsce
6. Mellau – 27 stycznia 1979 (slalom) – 3. miejsce
7. Val d’Isère – 6 grudnia 1979 (gigant) – 2. miejsce
8. Piancavallo – 15 grudnia 1979 (slalom) – 2. miejsce
9. Berchtesgaden – 10 stycznia 1980 (gigant) – 2. miejsce
10. Arosa – 16 stycznia 1980 (gigant) – 3. miejsce
11. Bad Gastein – 21 stycznia 1980 (slalom) – 2. miejsce
12. Maribor – 23 stycznia 1980 (slalom) – 2. miejsce
13. Saint-Gervais – 26 stycznia 1980 (gigant) – 2. miejsce
14. Saalbach-Hinterglemm – 12 marca 1980 (gigant) – 2. miejsce
15. Val d’Isère – 4 grudnia 1980 (gigant) – 2. miejsce
16. Berchtesgaden – 23 stycznia 1982 (slalom) – 2. miejsce
17. Piancavallo – 17 grudnia 1982 (slalom) – 2. miejsce
18. Davos – 11 stycznia 1983 (slalom) – 3. miejsce
19. Val d’Isère – 11 grudnia 1983 (gigant) – 2. miejsce
20. Waterville Valley – 10 marca 1984 (slalom) – 3. miejsce
21. Jasná – 18 marca 1984 (slalom) – 2. miejsce
22. Zwiesel – 20 marca 1984 (slalom) – 3. miejsce
23. Oslo – 24 marca 1984 (slalom) – 3. miejsce
24. Park City – 19 marca 1985 (slalom) – 2. miejsce
25. Heavenly Valley – 22 marca 1985 (slalom) – 2. miejsce
26. Saint-Gervais – 26 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
27. Piancavallo – 4 lutego 1986 (slalom) – 2. miejsce
28. Heavenly Valley – 11 marca 1986 (slalom) – 3. miejsce

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-28)]. (ang.).