Pernilla Wiberg – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pernilla Wiberg

Data i miejsce urodzenia	15 października 1970 Norrköping
Klub	Norrköpings SK
Debiut w PŚ	13.03 1990, Vemdalen (5. miejsce – slalom)
Pierwsze punkty w PŚ	13.03 1990, Vemdalen (5. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	18.03 1990, Åre (3. miejsce – slalom)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwecja Igrzyska olimpijskie złoto Albertville 1992 Gigant złoto Lillehammer 1994 Kombinacja srebro Nagano 1998 Zjazd Mistrzostwa świata złoto Saalbach 1991 Gigant złoto Sierra Nevada 1996 Kombinacja złoto Sierra Nevada 1996 Slalom złoto Vail 1999 Kombinacja srebro Vail 1999 Slalom brąz Sestriere 1997 Zjazd Puchar Świata Kryształowa Kula 1996/1997 2. miejsce 1993/1994 Puchar Świata (Slalom) Mała Kryształowa Kula 1996/1997 2. miejsce 1990/1991 2. miejsce 1991/1992 2. miejsce 1993/1994 2. miejsce 1994/1995 3. miejsce 1995/1996 Puchar Świata (Gigant) 3. miejsce 1990/1991 Puchar Świata (Supergigant) 3. miejsce 1996/1997 Puchar Świata (Kombinacja) Mała Kryształowa Kula 1993/1994 Mała Kryształowa Kula 1994/1995 Mała Kryształowa Kula 1996/1997 Zakończenie kariery: 2002 r.
Strona internetowa

Pernilla Christina Wiberg (ur. 15 października 1970 w Norrköping) – szwedzka narciarka alpejska, trzykrotna medalistka olimpijska, sześciokrotna medalistka mistrzostw świata, a także zdobywczyni Pucharu Świata. Jedna z niewielu zawodniczek, które wygrywały zawody Pucharu Świata we wszystkich konkurencjach^[1].

Pierwszy sukces na arenie międzynarodowej Pernilla Wiberg osiągnęła w 1985 roku, kiedy zwyciężyła w slalomie podczas zawodów Trofeo Topolino^[2]. Dwa lata później zajęła 24. miejsce w slalomie gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen/Hemsedal. Na rozgrywanych w 1988 roku mistrzostwach świata juniorów w Madonna di Campiglio zajęła dziewiętnaste miejsce w zjeździe, 22. miejsce w supergigancie i 26. w gigancie. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 13 marca 1990 roku w Vemdalen, zajmując piąte miejsce w slalomie. Tym samym już w swoim debiucie wywalczyła pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1989/1990 punkty zdobyła jeszcze jeden raz 18 marca 1990 roku w Åre, gdzie była trzecia w tej samej konkurencji. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie Vreni Schneider ze Szwajcarii oraz Francuzka Patricia Chauvet. W klasyfikacji generalnej Wiberg zajęła 45. miejsce.

Sezon 1990/1991 zaczęła od zajęcia trzeciego miejsca 1 grudnia 1990 roku we włoskiej miejscowości Valzoldana. W kolejnych startach jeszcze cztery razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 7 stycznia w Bad Kleinkirchheim i 20 marca w Waterville Valley wygrywała slalomy, a 10 marca 1991 roku w Lake Louise triumfowała w gigancie. W klasyfikacji generalnej była siódma, w slalomie zajęła drugie miejsce za Austriaczką Petrą Kronberger, a w klasyfikacji giganta była trzecia, ulegając tylko Vreni Schneider i Anicie Wachter. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie zwyciężyła w slalomie gigancie. Wyprzedziła tam Austriaczkę Ulrike Maier i Niemkę Traudl Hächer, zostając jednocześnie pierwszą Szwedką, która została mistrzynią świata. Wynik ten powtórzyła na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Albertville, pokonując Diann Roffe z USA i Anitę Wachter o 0,97 sekundy. Był to pierwszy złoty medal olimpijski w narciarstwie alpejskim wywalczony przez Szwedzką narciarkę^[3]. Na tych samych igrzyskach była dwunasta w supergigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończyła. W zawodach pucharowych pięciokrotnie stawała na podium, zwyciężając w gigancie 21 lutego 1992 roku w Narwiku. W klasyfikacji generalnej i klasyfikacji giganta była piąta, a w slalomie zajęła drugie miejsce za Schneider.

Kolejne zwycięstwo odniosła 6 grudnia 1992 roku w Steamboat Springs, gdzie była najlepsza w zawodach Pucharu Świata w slalomie. Tydzień wcześniej w Park City w tej samej konkurencji była druga, przegrywając tylko z reprezentantką gospodarzy, Julie Parisien. W styczniu 1993 roku, podczas zawodów w Mariborze doznała kontuzji ścięgna Achillesa, co wykluczyło ją ze startów w pozostałej części sezonu^[4]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 24. miejsce, a w klasyfikacji slalomu była jedenasta. Nie wystąpiła również na rozgrywanych w lutym 1993 roku mistrzostwach świata w Morioce. Kolejny sezon był najlepszym w jej dotychczasowej karierze. Szwedka dwanaście razy stanęła na podium, przy czym 12 grudnia w Veysonnaz i 6 stycznia w Morzine wygrywała slalomy, 17 stycznia w Cortina d’Ampezzo była najlepsza w supergigancie, a 5 lutego 1994 roku w Sierra Nevada wygrała kombinację. W klasyfikacji generalnej i klasyfikacji slalomu zajęła drugie miejsce za Schneider, a w klasyfikacji kombinacji zdobyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie zdobyła kolejny medal. Po zjeździe do kombinacji zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Niemki Katji Seizinger 1,42 sekundy. W slalomie uzyskała drugi wynik, co dało jej jednak najlepszy łączny wynik i złoty medal. Ostatecznie o 0,13 sekundy wyprzedziła Vreni Schneider, a o 1,48 sekundy pokonała Alenkę Dovžan ze Słowenii. Parę dni wcześniej była czwarta w supergigancie, przegrywając walkę o podium z Włoszką Isolde Kostner. Czwarte miejsce zajęła także w slalomie, chociaż po pierwszym przejeździe zajmowała drugie miejsce. W drugim przejeździe uzyskała szósty czas i w efekcie spadła na czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal o 0,07 sekundy ze Słowenką Katją Koren.

Przez dwa kolejne sezony plasowała się w czołówce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, jednak nie powtórzyła wyników z sezonu 1993/94. W tym czasie łącznie dziesięć razy stawała na podium, odnosząc cztery kolejne zwycięstwa: 12 marca 1995 roku w Lenzerheide wygrała slalom i kombinację, a 29 grudnia w Veysonnaz i 29 grudnia 1995 roku w Semmering ponownie była najlepsza w slalomach. Sezon 1994/1995 ukończyła na szóstej pozycji, wygrywając ponadto klasyfikację kombinacji i zajmując drugie miejsce w slalomie. Rok później była ósma w klasyfikacji generalnej oraz trzecia w klasyfikacji slalomu, za Austriaczką Elfi Eder i Uršką Hrovat ze Słowenii. Wystąpiła także na mistrzostwach świata w Sierra Nevada w lutym 1996 roku, zdobywając dwa złote medale. Najpierw zwyciężyła w kombinacji, uzyskując dziewiętnasty czas zjazdu i najlepszy czas w slalomie. O 2,05 sekundy wyprzedziła tam Anitę Wachter, a o 2,67 sekundy wyprzedziła Norweżkę Marianne Kjørstad. Pięć dni później zwyciężyła także w slalomie, wyprzedzając na podium Patricię Chauvet i Urškę Hrovat.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1996/1997, kiedy zgromadziła 1960 punktów i zwyciężyła w klasyfikacji generalnej. Ustanowiła tym samym rekord zdobytych punktów w jednym sezonie, który pobity został dziewięć lat później przez Chorwatkę Janicę Kostelić^[5]. W pierwszej trójce zawodów znalazła się osiemnaście razy, w tym dziewięciokrotnie wygrywała: 28 grudnia w Semmering, 4 stycznia w Mariborze, 19 stycznia w Zwiesel, 7 marca w Mammoth Mountain i 16 marca w Vail była najlepsza w slalomie, 1 grudnia w Lake Louise i 12 stycznia w Bad Kleinkirchheim wygrywała supergiganta, 2 lutego w Laax zwyciężyła w kombinacji, a 12 marca w Vail wygrała bieg zjazdowy. Oprócz klasyfikacji generalnej Wiberg wygrała także klasyfikacje slalomu i kombinacji, a w klasyfikacji supergiganta była trzecia za Niemkami Hilde Gerg i Katją Seizinger. Podczas mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku wywalczyła brązowy medal w zjeździe. W zawodach tych o 0,26 sekundy lepsza była Hilary Lindh z USA, a o 0,20 sekundy Szwedkę pokonała Heidi Zurbriggen ze Szwajcarii. Na tej samej imprezie Wiberg była też między innymi szósta w gigancie i dziewiąta w supergigancie.

Podczas zawodów Pucharu Świata w Lienzu w grudniu 1997 roku Szwedka wypadła z trasy i złamała dwa żebra^[6]. Do czasu kontuzji wystartowała w większości zawodów pucharowych, jednak na podium nie stanęła ani razu. Mimo tej kontuzji wzięła udział we wszystkich konkurencjach podczas igrzysk olimpijskich w Nagano w lutym 1998 roku. Najlepszy wynik osiągnęła tam w zjeździe, w którym wywalczyła srebrny medal. Rozdzieliła tam na podium Katję Seizinger i Florence Masnadę z Francji. Z pozostałych konkurencji ukończyła jeszcze giganta (11. miejsce) i supergiganta (14. miejsce). Po zjeździe do kombinacji zajmowała drugie miejsce, tracąc do prowadzącej Seizinger 0,34 sekundy. Slalomu jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. Po igrzyskach nie wystąpiła już w żadnych zawodach i sezon 1997/1998 ukończyła na 35. pozycji. Na jednym z treningów w marcu 1998 roku odniosła kontuzję kolana, która wymagała operacji^[7].

Do czołówki powróciła w sezonie 1998/1999, który ukończyła na piątym miejscu. Na podium plasowała się pięciokrotnie, odnosząc jedno zwycięstwo: 3 stycznia 1999 roku w Mariborze była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji tej konkurencji zajęła ostatecznie drugie miejsce, ulegając tylko Austriaczce Sabine Egger. W lutym 1999 roku startowała na mistrzostwach świata w Vail, zdobywając dwa medale. Najpierw zwyciężyła w kombinacji, uzyskując piąty czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. Srebrną medalistkę, Renate Götschl, wyprzedziła o 0,15 sekundy, a zdobywczyni brązowego medalu, Florence Masnada, straciła do Szwedki 0,45 sekundy. Parę dni później Wiberg zdobyła srebrny medal w slalomie, plasując się Zali Steggall z Australii, a przed Norweżką Trine Bakke. Na tej samej imprezie była też między innymi czwarta w gigancie, przegrywając walkę o podium z Anitą Wachter o 0,14 sekundy.

Już na początku sezonu 1999/2000 odniosła kolejną kontuzję kolana^[8]. Startowała do początku stycznia, po czym zdecydowała się zakończyć sezon. W klasyfikacji generalnej zajęła 33. miejsce. Do tego czasu dwa razy stanęła na podium: 8 grudnia 1999 roku w Val d’Isère byłą trzecia w supergigancie, a dziesięć dni później zwyciężyła w zjeździe w Sankt Moritz. W kolejnym sezonie sporadycznie startowała w zawodach Pucharu Świata, najlepszy wynik osiągając 16 lutego 2001 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie była piąta w supergigancie. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajęła 59. miejsce, notując najsłabszy wynik w karierze. Wystartowała na mistrzostwach świata w St. Anton w 2001 roku, jednak wróciła bez medalu. Była tam siódma w supergigancie, a w zjeździe zajęła osiemnastą pozycję. Ostatni raz na podium zawodów PŚ stanęła 11 stycznia 2002 roku w Saalbach-Hinterglemm, zajmując drugie miejsce w zjeździe. W sezonie 2001/2002 jeszcze kilkukrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej zajęła 23. miejsce, a w klasyfikacji zjazdu była dziesiąta. Brała także udział w igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie w supergigancie była dwunasta, a zjazd ukończyła dwie pozycje niżej. Ostatni występ zanotowała 13 kwietnia 2002 roku w Lindvallen, gdzie w zawodach FIS Race nie ukończyła slalomu giganta.

W ciągu kariery Szwedka była wielokrotnie kontuzjowana, przechodząc łącznie 13 operacji kolana^[9]. Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwecji, w tym dziewięć złotych: w slalomie w latach 1990, 1991, 1992, 1996 i 1997, gigancie w latach 1991 i 1997 oraz supergigancie i zjeździe w 1992 roku. W 1991 roku otrzymała nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj^[10]. W 1994 roku była chorążym reprezentacji Szwecji podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Lillehammer^[11].

W latach 2002–2010 była członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, współpracuje także z Międzynarodową Federacją Narciarską (FIS) w celu zwiększenia bezpieczeństwa podczas zawodów w narciarstwie alpejskim^[12]. Ponadto w 1991 roku nagrała singiel pod tytułem „Privilege”, jest właścicielką hotelu w Idre^[13] oraz komentuje zawody sportowe dla Sveriges Television^[14].

Obecnie mieszka w Monako wraz z mężem, norweskim byłym narciarzem alpejskim, Bødvarem Bjerke i dwójką dzieci (syn Axel ur. 2003^[15] i córka Sofia ur. 2007^[16]). Jej brat, Andreas Wiberg był triathlonistą.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
12.	18 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:21,22	+3,36	Deborah Compagnoni
1.	19 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:12,74	-	-
DNF1	20 lutego	1992	Albertville	Slalom	1:32,68	-	Petra Kronberger
4.	15 lutego	1994	Lillehammer	Supergigant	1:22,15	+0,52	Diann Roffe
9.	19 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:35,93	+1,68	Katja Seizinger
1.	21 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:05,16	-	-
DNF1	24 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:30,97	-	Deborah Compagnoni
4.	26 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	1:56,01	+0,67	Vreni Schneider
14.	11 lutego	1998	Nagano	Supergigant	1:18,02	+0,86	Picabo Street
2.	16 lutego	1998	Nagano	Zjazd	1:29,89	+0,40	Katja Seizinger
DNF2	17 lutego	1998	Nagano	Kombinacja	2:40,74	-	Katja Seizinger
DNF1	19 lutego	1998	Nagano	Slalom	1:32,40	-	Hilde Gerg
11.	20 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:50,59	+4,81	Deborah Compagnoni
12.	17 lutego	2002	Salt Lake City	Supergigant	1:13,59	+1,30	Daniela Ceccarelli
14.	12 lutego	2002	Salt Lake City	Zjazd	1:39,56	+1,53	Carole Montillet

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
6.	1 lutego	1991	Saalbach	Slalom	1:25,90	+1,65	Vreni Schneider
1.	2 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:07,45	-	-
9.	12 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,00	+1,39	Isolde Kostner
21.	18 lutego	1996	Sierra Nevada	Zjazd	1:54,06	+2,75	Picabo Street
1.	19 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:19,68	-	-
18.	22 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	2:10,74	+4,96	Deborah Compagnoni
1.	24 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:31,46	-	-
DNF2	5 lutego	1997	Sestriere	Slalom	1:43,88	-	Deborah Compagnoni
6.	9 lutego	1997	Sestriere	Gigant	2:39,19	+2,15	Deborah Compagnoni
7.	11 lutego	1997	Sestriere	Supergigant	1:23,50	+0,97	Isolde Kostner
3.	15 lutego	1997	Sestriere	Zjazd	1:41,18	+0,26	Hilary Lindh
DNF1	15 lutego	1997	Sestriere	Kombinacja	3:03,38	-	Renate Götschl
9.	3 lutego	1999	Vail	Supergigant	1:20,53	+1,05	Alexandra Meissnitzer
18.	7 lutego	1999	Vail	Zjazd	1:48,20	+2,00	Renate Götschl
1.	8 lutego	1999	Vail	Kombinacja	3:08,52	-	-
4.	11 lutego	1999	Vail	Gigant	2:08,54	+0,73	Alexandra Meissnitzer
2.	13 lutego	1999	Vail	Slalom	1:33,97	+0,80	Zali Steggall
7.	29 stycznia	2001	St. Anton	Supergigant	1:23,44	+0,34	Régine Cavagnoud
18.	6 lutego	2001	St. Anton	Zjazd	1:36,20	+2,59	Michaela Dorfmeister

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
24.	20 marca	1987	Sälen	Gigant	2:22,07	+4,27	Deborah Compagnoni
19.	27 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Zjazd	1:15,24	+2,54	Andrea Schwarzenberger
22.	28 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Supergigant	1:16,26	+2,92	Sabine Ginther
26.	30 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Gigant	1:53,22	+3,48	Sabine Ginther

• sezon 1989/1990: 45.
• sezon 1990/1991: 7.
• sezon 1991/1992: 5.
• sezon 1992/1993: 24.
• sezon 1993/1994: 2.
• sezon 1994/1995: 6.
• sezon 1995/1996: 8.
• sezon 1996/1997: 1.
• sezon 1997/1998: 35.
• sezon 1998/1999: 5.
• sezon 1999/2000: 33.
• sezon 2000/2001: 59.
• sezon 2001/2002: 23.

1. Bad Kleinkirchheim – 7 stycznia 1991 (slalom)
2. Lake Louise – 10 marca 1991 (gigant)
3. Waterville Valley – 20 marca 1991 (slalom)
4. Narwik – 28 lutego 1992 (gigant)
5. Steamboat Springs – 6 grudnia 1992 (slalom)
6. Veysonnaz – 12 grudnia 1993 (slalom)
7. Morzine – 6 stycznia 1994 (slalom)
8. Cortina d’Ampezzo – 17 stycznia 1994 (supergigant)*
9. Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (kombinacja)
10. Lenzerheide – 12 marca 1995 (slalom)
11. Lenzerheide – 12 marca 1995 (kombinacja)
12. Veysonnaz – 29 grudnia 1995 (slalom)
13. Semmering – 29 grudnia 1995 (slalom)
14. Lake Louise – 1 grudnia 1996 (supergigant)
15. Semmering – 28 grudnia 1996 (slalom)
16. Maribor – 4 stycznia 1997 (slalom)
17. Bad Kleinkirchheim – 12 stycznia 1997 (supergigant)
18. Zwiesel – 19 stycznia 1997 (slalom)
19. Laax – 2 lutego 1997 (kombinacja)
20. Mammoth Mountain – 7 marca 1997 (slalom)
21. Vail – 12 marca 1997 (zjazd)
22. Vail – 16 marca 1997 (slalom)
23. Maribor – 3 stycznia 1999 (slalom)
24. Sankt Moritz – 18 grudnia 1999 (zjazd)

* wspólnie z Alenką Dovźan

1. Åre – 18 marca 1990 (slalom) – 3. miejsce
2. Valzoldana – 1 grudnia 1990 (gigant) – 3. miejsce
3. Morzine – 22 grudnia 1990 (slalom) – 2. miejsce
4. Maribor – 18 stycznia 1992 (slalom) – 3. miejsce
5. Grindelwald – 2 lutego 1992 (slalom) – 2. miejsce
6. Narwik – 29 lutego 1992 (slalom) – 2. miejsce
7. Sundsvall – 2 marca 1992 (slalom) – 2. miejsce
8. Park City – 29 listopada 1992 (slalom) – 2. miejsce
9. Santa Caterina – 27 listopada 1993 (gigant) – 3. miejsce
10. Tignes – 5 grudnia 1993 (gigant) – 3. miejsce
11. St. Anton – 19 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
12. St. Anton – 19 grudnia 1993 (kombinacja) – 2. miejsce
13. Altenmarkt – 9 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
14. Maribor – 23 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
15. Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (slalom) – 2. miejsce
16. Whistler – 6 marca 1994 (zjazd) – 2. miejsce
17. Sestriere – 18 grudnia 1994 (slalom) – 2. miejsce
18. Bormio – 19 marca 1995 (slalom) – 2. miejsce
19. Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 1996 (zjazd) – 2. miejsce
20. Sestriere – 26 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
21. Saint-Gervais – 28 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
22. Hafjell – 10 marca 1996 (slalom) – 2. miejsce
23. Park City – 23 listopada 1996 (slalom) – 2. miejsce
24. Lake Louise – 30 listopada 1996 (zjazd) – 3. miejsce
25. Vail – 7 grudnia 1996 (supergigant) – 2. miejsce
26. Crans-Montana – 21 grudnia 1996 (slalom) – 2. miejsce
27. Zwiesel – 17 stycznia 1997 (gigant) – 3. miejsce
28. Cortina d’Ampezzo – 25 stycznia 1997 (supergigant) – 2. miejsce
29. Laax – 2 lutego 1997 (slalom) – 3. miejsce
30. Happo One – 2 marca 1997 (zjazd) – 2. miejsce
31. Mammoth Mountain – 7 marca 1997 (supergigant) – 3. miejsce
32. Lake Louise – 29 listopada 1998 (supergigant) – 2. miejsce
33. Veysonnaz – 18 grudnia 1998 (zjazd) – 2. miejsce
34. Semmering – 28 grudnia 1998 (slalom) – 3. miejsce
35. Berchtesgaden – 8 stycznia 1999 (slalom) – 3. miejsce
36. Val d’Isère – 8 grudnia 1999 (supergigant) – 3. miejsce
37. Saalbach-Hinterglemm – 11 stycznia 2002 (zjazd) – 2. miejsce

• Pernilla Wiberg - Oficjalna strona (ang.)
• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Ski Alpine Database (ang.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-14)]. (ang.)