Piotr Adamczyk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy aktora. Zobacz też: inne osoby.

Piotr Adamczyk

Piotr Adamczyk (2012)
Imię i nazwisko	Piotr Aleksander Adamczyk
Data i miejsce urodzenia	21 marca 1972 Warszawa
Zawód	aktor
Lata aktywności	od 1991
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Piotr Aleksander Adamczyk (ur. 21 marca 1972 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i dubbingowy.

Absolwent XXX LO w Warszawie, PWST w Warszawie (1997). Na drugim roku studiów wyjechał do Londynu na stypendium do Brytyjsko-Amerykańskiej Akademii Teatralnej. Tam w przedstawieniu dyplomowym zagrał tytułową rolę w Hamlecie (w języku angielskim). Od 1995 występował w Teatrze Współczesnym w Warszawie (Tango, Łgarz, Namiętna Kobieta) oraz gościnnie m.in. w Teatrze Polskim w Warszawie (Don Juan) i Teatrze Narodowym w Warszawie w przedstawieniu Władza Nicka Deara („Ludwik XIV”). Zagrał także w języku włoskim w Emigrantach Sławomira Mrożka w teatrze Sala Uno w Rzymie. Następnie trafił do obsady Dzienników Witolda Gombrowicza w Teatre IMKA w Warszawie. Znane są także jego role w Teatrze Telewizji, m.in.: Ketchup Schroedera, Legenda o św. Antonim, Portret wenecki, Tango, Sprawa Stawrogina, Dwa teatry, Wniebowstąpienie i Wyzwolenie.

Występował w filmach i serialach, m.in. Boża podszewka, Cwał czy Sława i chwała. Zagrał tytułową rolę w filmie Jerzego Antczaka Chopin. Pragnienie miłości, która rozpoczęła jego karierę na dużym ekranie. Wystąpił także jako Karol Wojtyła w międzynarodowych koprodukcjach: Karol. Człowiek, który został papieżem (2004) i Karol. Papież, który pozostał człowiekiem (2005). Zagrał także główne lub pierwszoplanowe role w komediach romantycznych: Testosteron (2007), Nie kłam, kochanie (2008), Śniadanie do łóżka (2010), Och, Karol 2 (2011) oraz w serii filmów Listy do M.. Jest trzykrotnym laureatem nagrody Telekamera w kategorii aktor; w 2006 zdobył nagrodę za rolę w serialu Pensjonat pod Różą, w 2011 za Czas honoru, a w 2012 za Przepis na życie.

W 2009 wraz z przyjaciółmi, Mariuszem Diakowskim i Dariuszem Zarembą, założył restaurację „Stary Dom” w Warszawie^[1][2][3].

Jest ambasadorem fundacji „Happy Kids”, która szuka domów dla dzieci z domów dziecka oraz opiekuje się dziećmi z niepełnosprawnościami^[4].

Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010^[5].

11 kwietnia 2014 został odznaczony srebrnym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[6].

Od 2019 żonaty z aktorką Karoliną Szymczak^[7]. Nie ma dzieci^[8].

Źródło: Filmweb.pl^[14]

Teatr Dramatyczny, Warszawa

• 1992: Roberto Zucco jako syn eleganckiej damy (reż. Paweł Łysak)

Teatr Powszechny im. Hubnera, Warszawa

• 1994: Miłość i gniew (przedstawienie dyplomowe) jako Cliff Lewis (reż. M. Benoit)

PWST, Warszawa

• 1995: Odprawa posłów greckich jako Aleksander; Menelaus; Więzień (reż. Z. Zapasiewicz)
• 1995: Opowiastki o panu Cogito (reż. Z. Zapasiewicz)
• 1995: Gwałtu, co się dzieje! jako Kasper (reż. A. Seniuk)

Teatr Współczesny, Warszawa

• 1995: Martwe dusze jako porucznik (reż. Maciej Englert)
• 1996: Semiramida jako żołnierz (reż. Erwin Axer)
• 1997: Tango jako Artur (reż. M. Englert)
• 1997: Adwokat i róże jako Marek (reż. Z. Zapasiewicz)
• 1998: Nasze miasto jako Joe Crowell; Si Crowell (reż. M. Englert)
• 1998: Łgarz jako Lelio (reż. Giovanni Pampiglione)
• 1999: Mieszczanin szlachcicem jako Kleont (reż. M. Englert)
• 2001: Bambini di Praga jako Tolek Uhde (reż. Agnieszka Glińska)
• 2002: Wniebowstąpienie jako Charon (reż. M. Englert)
• 2003: Namiętna kobieta jako Mark (M. Englert)

Teatr Polski, Warszawa – gościnnie

• 2001: Don Juan jako Don Juan (reż. Jarosław Kilian)

Teatr Narodowy, Warszawa – gościnnie

• 2005: Władza jako Ludwik XIV (reż. Jan Englert)
• 2010: Księżniczka na opak wywrócona jako Roberto, syn księcia Parmy (reż. Jan Englert)

Sala Uno, Rzym (Włochy)

• 2007: Emigranci jako XX (reż. Fabio Omodei)^[15]

Teatr Imka

• 2010: Dzienniki Gombrowicza jako Gombrowicz (reż. Mikołaj Grabowski)

• 1995: Żółta szlafmyca jako Sieciech (reż. Andrzej Strzelecki)
• 1995: Abigel (cz. I i II) jako Feri (reż. Izabela Cywińska)
• 1996: Kobieta bez skazy jako Edward Kaswin (reż. Wojciech Nowak)
• 1996: Małka Szwarcenkopf jako Jojne Firułkes (reż. W. Nowak)
• 1996: Mutanci (reż. Tomasz Zygadło)
• 1996: Filomena Marturano jako Umberto (reż. Michał Kwieciński)
• 1997: Sprawa Stawrogina jako Mikołaj Stawrogin (reż. Krzysztof Zaleski)
• 1997: Ketchup Schroedera jako Klimek (reż. Filip Zylber)
• 1997: Legenda o Św. Antonim Pustelniku jako Antoni (reż. K. Zaleski)
• 1997: Uczeń diabła jako Krzyś (reż. Andrzej Szczepkowski)
• 1997: Skarb w płomieniach jako Feliks (reż. Jerzy Gruza)
• 1997: Dziady (reż. J. Englert)
• 1997: Bezdroża serca i umysłu jako pan de Meilcour (reż. K. Zaleski)
• 1998: Alek jako Zbyszek (reż. Paweł Woldan)
• 1998: Disneyland (reż. F. Zylber)
• 1998: Portret wenecki jako Gustaw młody (reż. Agnieszka Lipiec-Wróblewska)
• 1998: Dama od Maxima jako książę (reż. Janusz Józefowicz)
• 1999: Dwa teatry jako chłopiec; dyrektor drugi (reż. G. Holoubek)
• 1999: Niedobra miłość jako Justyn (reż. Andrzej Łapicki)
• 1999: Gorący oddech pustyni jako sekretarz (reż. Roland Rowiński)
• 1999: Tango jako Artur (reż. M. Englert)
• 2000: Temida jest kobietą jako Cornoude (reż. Tomasz Wiszniewski)
• 2000: Sandra K. jako reżyser (reż. Maria Zmarz-Koczanowicz)
• 2001: Łzy jako Jasny Pan (reż. F. Zylber)
• 2002: Dożywocie jako Rafał (reż. Wojciech Pszoniak)
• 2002: Chłopiec i anioł jako ojciec (reż. Michał Rosa)
• 2002: Szkoła obmowy jako Karol (reż. Piotr Mikucki)
• 2002: Rysa jako Andrzej (reż. K. Zaleski)
• 2003: Po deszczu jako Komputerowiec (reż. M. Zmarz-Koczanowicz)
• 2003: Edward II jako Lightborne (reż. Maciej Prus)
• 2004: Książę nocy jako Stalinowiec (reż. K. Zaleski)
• 2005: Wniebowstąpienie jako Charon (reż. M. Englert)
• 2005: Małe piwo jako Paul (reż. Waldemar Krzystek)
• 2007: Wyzwolenie jako Konrad (reż. M. Prus)
• 2011: Rzecz o banalności miłości jako Martin Heidegger (reż. F. Falk)
• 2013: Nikt mnie nie zna jako Marek Zięba (reż. Jan Englert)

• 2002: Nagroda im. Leona Schillera
• 2003: Nagroda za główną rolę męską na MFF „Stożary” w Kijowie za film Chopin. Pragnienie miłości
• 2004: Małe Berło, nagroda od Janusza Gajosa
• 2005: „Róża Gali” w plebiscycie czasopisma Gala w kategorii „Piękni dziś”
• 2005: Nagroda czasopisma ELLE w plebiscycie „Kogo kocha Elle?”
• 2006: Telekamera Tele Tygodnia w kategorii „Najlepszy aktor”
• 2006: Nagroda czasopisma Elle w plebiscycie „Elle Style Awards” w kategorii „Najlepszy aktor”
• 2006: Laureat Złotej Piątki, plebiscytu czytelników Tele Rzeczpospolitej
• 2006: Wiktor – nagroda dla najpopularniejszego aktora telewizyjnego w 2005
• 2006: Ischia – nagroda za najlepszą rolę telewizyjną w filmach Karol – człowiek, który został papieżem i Karol – papież, który pozostał człowiekiem
• 2006: Nagroda burmistrza Rzymu „Simpatia” za kreację roli Jana Pawła II w ww. filmach
• 2008: Złoty Mikrofon za „wszechstronne aktorstwo radiowe i wybitne interpretacje postaci literackich w Teatrze Polskiego Radia”.
• 2011: Telekamera Tele Tygodnia w kategorii „Najlepszy aktor”
• 2012: Telekamera Tele Tygodnia w kategorii „Najlepszy aktor”
• 2014: Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[6]

• Piotr Adamczyk w bazie IMDb (ang.)
• Piotr Adamczyk w bazie Filmweb
• Piotr Adamczyk w bazie filmpolski.pl
• Piotr Adamczyk, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-10] .
• Piotr Adamczyk na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”