French
DeutschPiotr Matywiecki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Piotr Matywiecki (2022) | |
| Data i miejsce urodzenia | 5 czerwca 1943 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | bibliotekarz, poeta, krytyk literacki |
| Rodzice | |
| Odznaczenia | |
 | |
Piotr Hubert Matywiecki (ur. 5 czerwca 1943 w Warszawie[1]) – polski poeta, krytyk literacki, eseista, z zawodu bibliotekarz.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn poety i prawnika Anastazego Matywieckiego[1]. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim[2]. Był pracownikiem Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie. Na początku lat 80. dołączył do zakładowej „Solidarności”, w stanie wojennym współtworzył opozycyjny „Biuletyn Solidarności UW”[1]. Współredagował również wydawane poza cenzurą pismo „Wezwanie”[3]. Współpracował z pismami „Więź”, „Twórczość”, „Powściągliwość i Praca”, a od 1990 z Polskim Radiem. W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[1].
Sześciokrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike (Ta chmura powraca w 2006 – finał nagrody[4], Twarz Tuwima w 2008 – finał nagrody[5], Powietrze i czerń w 2010[6], Którędy na zawsze w 2016[7] – finał nagrody, Stary gmach w 2017[8], Do czasu w 2019[9]). W 1994 wyróżniony Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego[10], w 2008 otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia w kategorii eseistyka (za Twarz Tuwima)[11], w 2010 wyróżniony Wrocławską Nagrodą Poetycką Silesius w kategorii książka roku oraz nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia (za Powietrze i czerń)[12][13], w 2011 został laureatem nagrody „Kamień” przyznawanej podczas Festiwalu Miasto Poezji[1], a za Dwa oddechy. Szkice o tożsamości żydowskiej i chrześcijańskiej został nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia 2011 w kategorii eseistyka[14], w 2013 nominowany do Nagrody Poetyckiej Orfeusz za tom Widownia[15], w 2014 otrzymał Nagrodę Jana Karskiego i Poli Nireńskiej. Laureat Nagrody Literackiej m.st. Warszawy 2016 w kategorii poezja za Którędy na zawsze[16]. W 2019 został uhonorowany Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandowskiego[17].
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013)[18]. W 2016 odmówił przyjęcia przyznanego przez ministra Piotra Glińskiego Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[19]. W 2020 wyróżniony tytułem honorowego obywatela gminy Kadzidło[20].
Poeta Janusz Szuber napisał wiersz pt. Do Piotra Matywieckiego, opublikowany w tomiku poezji pt. Biedronka na śniegu z 2000[21].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Książki poetyckie
[edytuj | edytuj kod]- Podróż (Czytelnik, Warszawa 1975)
- Struna (Czytelnik, Warszawa 1979)
- Płanetnik i śmierć (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1981)
- Anioł z ognia i lodu (Wydawnictwo Literackie, Kraków 1986)
- Światło jednomyślne (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1990)
- Nawrócenie Maxa Jacoba (Przedświt, Warszawa 1994)
- Poematy biblijne (Wydawnictwa Fundacji Historia Pro Futuro, Warszawa 1995)
- Improwizacje i światy (Pracownia, Ostrołęka 1997)
- Zwyczajna, symboliczna, prawdziwa (Open, Warszawa 1998)
- Ta chmura powraca (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005)
- Powietrze i czerń (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2009)
- Zdarte okładki (Biuro Literackie, Wrocław 2009)
- Widownia (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012)
- Którędy na zawsze (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015)
- Palamedes (Biuro Literackie, Stronie Śląskie 2017)
- Do czasu (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2018)
- Wszyscy inni (Instytut Mikołowski, Mikołów 2019)
- Poematy biblijne (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2020)
- Skrytka (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2021)
- Cykle (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2024)
Pozostałe publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Kamień graniczny (Oficyna Wydawnicza Latona, Warszawa 1994)
- Twarz Tuwima (Wydawnictwo W.A.B, Warszawa 2007)
- Dwa oddechy. Szkice o tożsamości żydowskiej i chrześcijańskiej (Biblioteka Więzi, Warszawa 2010)
- Myśli do słów. Szkice o poezji (Biuro Literackie, Wrocław 2013)
- Świadomość (Instytut Mikołowski, Mikołów 2014)
- Stary gmach (Biblioteka Więzi, Warszawa 2016)
- Własne oczy (Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2024)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Piotr Matywiecki (ur. 1943). teatrnn.pl. [dostęp 2024-10-04].
- ↑ Piotr Matywiecki, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-10-05].
- ↑ „Wezwanie”. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2014-07-23].
- ↑ Nagroda Nike 2006. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-20].
- ↑ Nagroda Nike 2008. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-20].
- ↑ Nagroda Nike 2010. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-20].
- ↑ Nagroda Nike 2016 – nominacje. Oto 20 książek roku. wyborcza.pl, 19 maja 2016. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Poezja górą. Oto nominowani do Nagrody Literackiej Nike 2017. tvn24.pl, 18 maja 2017. [dostęp 2017-05-18].
- ↑ Marek Radziwon: Nike 2019. Znamy 20 tytułów nominowanych do najważniejszego wyróżnienia literackiego w Polsce. wyborcza.pl, 23 maja 2019. [dostęp 2019-05-24].
- ↑ Nagroda im. Ksawerego Pruszyńskiego. penclub.com.pl. [dostęp 2014-07-23].
- ↑ Laureaci 2008. nagrodaliterackagdynia.pl. [dostęp 2016-01-31].
- ↑ Laureaci. silesius.wroclaw.pl. [dostęp 2021-12-16].
- ↑ Nominowani 2010. nagrodaliterackagdynia.pl. [dostęp 2015-12-02].
- ↑ Nominowani 2011. nagrodaliterackagdynia.pl. [dostęp 2015-12-02].
- ↑ Orfeusz – Nagroda Poetycka im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego za najlepszy tom roku: Nominowani 2013. orfeusz-nagroda.pl. [dostęp 2015-07-05].
- ↑ Znamy laureatów 9. edycji Nagrody Literackiej m. st. Warszawy. dzieje.pl, 27 kwietnia 2016. [dostęp 2016-04-27].
- ↑ Piotr Matywiecki z Nagrodą PEN Clubu im. Jana Parandowskiego. instytutksiazki.pl, 14 października 2019. [dostęp 2019-10-22].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 grudnia 2013 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2014 r. poz. 550).
- ↑ Pisarze uhonorowani „Glorią Artis” – siedmioro nie odebrało medali. rp.pl, 18 lutego 2016. [dostęp 2016-02-19].
- ↑ Honorowi Obywatele Gminy Kadzidło/Laureaci Kurpiowskich Nepomuków. kadzidlo.pl. [dostęp 2022-11-13].
- ↑ Janusz Szuber: Biedronka na śniegu. Kraków: Wydawnictwo a5, 1999, s. 18. ISBN 83-85568-41-7.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Matywiecki. Polona. [dostęp 2024-02-22].