Piotr Skuratowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Skuratowicz
Ilustracja
Piotr Skuratowicz w mundurze pułkownika
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1891
Filipkowicze, powiat rohaczewski, gubernia mohylewska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

I Korpus Polski w Rosji,
6 pułk strzelców
8 pułk ułanów
10 pułk strzelców
XII Brygada Kawalerii
Departament Kawalerii

Stanowiska

dowódca pułku
dowódca brygady
szef departamentu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Korony (Belgia)
Odznaka 10 Pułku Strzelców Konnych

Piotr Skuratowicz (ur. 20 lipca?/1 sierpnia 1891 w majątku Filipkowicze k. Bobrujska, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Eleonory z Oleszkiewiczów, brat Teofila, który służył w 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich, wsławił się w wojnie polsko-bolszewickiej i zginął w bitwie pod Hrebionką 9 lipca 1920.

Piotr Skuratowicz ukończył Suworowski Kurs Kadetów w Połocku. Następnie został przydzielony do 6 pułku huzarów i wraz z nim od 1914 walczył na frontach I wojny światowej[1][2] w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1916 przeszedł do lotnictwa[1]. Następnie do maja 1918[2][3] w I Korpusie Polskim w Rosji. Po kapitulacji Korpusu w maju 1918 przedostał się samolotem do Murmańska, a następnie w sierpniu przez Anglię do Francji[1] do Armii gen. Hallera, z którą powrócił w czerwcu 1919 do kraju. W armii Hallera służył w latach 1919–1920 dowodząc dyonem strzeleckim, szwadronem instruktorskim szwoleżerów oraz szwadronem zapasowym szwoleżerów[2].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 61. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[4]. Pełnił służbę w 6 pułku strzelców konnych (1920–1922), 8 pułku ułanów (1922–1924) jako dowódca dywizjonu[2] i Centrum Wyszkolenia Kawalerii (1924–1929). 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. W marcu 1929 ogłoszono jego przeniesienie do 10 pułku strzelców konnych w Łańcucie na stanowisko dowódcy pułku[6]. We wrześniu 1932 został mianowany dowódcą XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce[7]. W kwietniu 1937 został mianowany szefem Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 19 marca 1939 został awansowany na generała brygady.

Podczas kampanii wrześniowej dowodził Grupą „Łuck”. Po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939) i okupacji wschodnich terenów II Rzeczypospolitej zatrzymany przez NKWD i wywieziony do obozu w Starobielsku[8]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[8], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[9]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3145[8].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty od 1935 z Jadwigą z Bagińskich[1]. Jego bratankiem był Witold Skuratowicz[10].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Awanse i upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji[16][17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18].

Od 18 października 1990 generał jest patronem ulicy na terenie obecnej dzielnicy Praga-Południe w Warszawie[19].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 135.
  2. a b c d O kawalerii polskiej XX wieku s. 47
  3. Bogusław Polak, Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, s. 134, podano, że od sierpnia 1917.
  4. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 157.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 101.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 407.
  8. a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 493.
  9. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  10. Wacław Szyszkowski, Polski słownik biograficzny, Warszawa Kraków: Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, 1997, s. 526–528, ISBN 978-83-86301-01-0.
  11. Dekret Wodza Naczelnego L. 2793 z 26 marca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 412
  12. Zarządzenie o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi (M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634), „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  13. Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198), „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 674. [dostęp 2021-08-27].
  15. Na podstawie fotografii [1].
  16. M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885 – postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 5 października 2007 nr 112-48-07 o nadaniu stopni generalskich
  17. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 1 [dostęp 2024-08-29] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  18. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  19. Uchwała Nr 41/VIII/90 Rady Dzielnicy-Gminy Praga Południe w Warszawie z dnia 18 października 1990 r. w sprawie nadania nazw 2 nowym ulicom w osiedlu Gocław Lotnisko – Orlik VII oraz zmiany nazwy ulicy Franciszka Jóźwiaka.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]