Piotr Skuratowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
Piotr Skuratowicz w mundurze pułkownika | |
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia | 1 sierpnia 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | I Korpus Polski w Rosji, |
Stanowiska | dowódca pułku |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
|
Piotr Skuratowicz (ur. 20 lipca?/1 sierpnia 1891 w majątku Filipkowicze k. Bobrujska, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Jana i Eleonory z Oleszkiewiczów, brat Teofila, który służył w 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich, wsławił się w wojnie polsko-bolszewickiej i zginął w bitwie pod Hrebionką 9 lipca 1920.
Piotr Skuratowicz ukończył Suworowski Kurs Kadetów w Połocku. Następnie został przydzielony do 6 pułku huzarów i wraz z nim od 1914 walczył na frontach I wojny światowej[1][2] w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1916 przeszedł do lotnictwa[1]. Następnie do maja 1918[2][3] w I Korpusie Polskim w Rosji. Po kapitulacji Korpusu w maju 1918 przedostał się samolotem do Murmańska, a następnie w sierpniu przez Anglię do Francji[1] do Armii gen. Hallera, z którą powrócił w czerwcu 1919 do kraju. W armii Hallera służył w latach 1919–1920 dowodząc dyonem strzeleckim, szwadronem instruktorskim szwoleżerów oraz szwadronem zapasowym szwoleżerów[2].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 61. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[4]. Pełnił służbę w 6 pułku strzelców konnych (1920–1922), 8 pułku ułanów (1922–1924) jako dowódca dywizjonu[2] i Centrum Wyszkolenia Kawalerii (1924–1929). 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. W marcu 1929 ogłoszono jego przeniesienie do 10 pułku strzelców konnych w Łańcucie na stanowisko dowódcy pułku[6]. We wrześniu 1932 został mianowany dowódcą XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce[7]. W kwietniu 1937 został mianowany szefem Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 19 marca 1939 został awansowany na generała brygady.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził Grupą „Łuck”. Po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939) i okupacji wschodnich terenów II Rzeczypospolitej zatrzymany przez NKWD i wywieziony do obozu w Starobielsku[8]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[8], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[9]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3145[8].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Żonaty od 1935 z Jadwigą z Bagińskich[1]. Jego bratankiem był Witold Skuratowicz[10].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[11]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[12][1]
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[14]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[14]
- Odznaka 10 Pułku Strzelców Konnych[15]
- Kawaler Legii Honorowej (Francja)[14]
- Kawaler Orderu Korony (Belgia)
Awanse i upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji[16][17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18].
Od 18 października 1990 generał jest patronem ulicy na terenie obecnej dzielnicy Praga-Południe w Warszawie[19].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 135.
- ↑ a b c d O kawalerii polskiej XX wieku s. 47
- ↑ Bogusław Polak, Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, s. 134, podano, że od sierpnia 1917.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 157.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 101.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 407.
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 493.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Wacław Szyszkowski, Polski słownik biograficzny, Warszawa Kraków: Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, 1997, s. 526–528, ISBN 978-83-86301-01-0 .
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2793 z 26 marca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 412
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi (M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634), „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198), „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 674. [dostęp 2021-08-27].
- ↑ Na podstawie fotografii [1].
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885 – postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 5 października 2007 nr 112-48-07 o nadaniu stopni generalskich
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 1 [dostęp 2024-08-29] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Uchwała Nr 41/VIII/90 Rady Dzielnicy-Gminy Praga Południe w Warszawie z dnia 18 października 1990 r. w sprawie nadania nazw 2 nowym ulicom w osiedlu Gocław Lotnisko – Orlik VII oraz zmiany nazwy ulicy Franciszka Jóźwiaka.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
- Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 47. ISBN 83-04-03364-X.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Piotr Stawecki , Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
- Bartosz Janczak, Gen. dyw. Piotr Skuratowicz (1892–1940) – reformator polskiej kawalerii, ofiara zbrodni katyńskiej, [w:] O niewoli w 70 lat po wojnie. Studia i materiały, pod red. V. Rezler-Wasielewskiej, Opole 2017, s. 145–164.
- Polski Słownik Biograficzny Zeszyt 159 (T.38 s. 522).
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.