Placek (ciasto) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Placki owocowe z Holandii

Placek – rodzaj wypieku, który zwykle składa się z płaskiej warstwy ciasta wypełnionej lub pokrytej nadzieniem składającym się z różnych słodkich składników. Słodkie placki mogą być wypełnione owocami (jak w szarlotce), orzechami (np orzechami pekan), brązowym cukrem, lub słodzonymi warzywami (placek z rabarbarem).

Placek może mieć ciasto wyściełające formę do pieczenia (z nadzieniem umieszczonym na cieście, pozostawionym otwartym), nadzienie w dolnej części naczynia (przed pieczeniem przykryte ciastem) lub nadzienie całkowicie zamknięte między warstwami ciasta. Ciasto kruche jest typowym rodzajem ciasta używanego do placków, ale można stosować wiele innych rodzajów ciasta, na przykład okruchy ciastek wymieszane z odrobiną tłuszczu czy ciasto francuskie.

Placki mogą mieć różne rozmiary: czy to być na jeden ząb, czy to znacznie większe, które trzeba dzielić na wiele porcji; często mają okrągły lub owalny kształt.

W jęz. polskim definicja placka (z nadzieniem) obejmuje wyłącznie wypieki słodkie[1]. Podobne wypieki, niemające charakteru deserowego, funkcjonują także w innych krajach. Mogą być wypełnione warzywami, mięsem, nadzieniem z jajka i sera (np. quiche) lub mieszanką mięsa i warzyw.

Podobne wypieki, także wytrwane, z innych krajów

[edytuj | edytuj kod]
Plasterek wycięty z szarlotki

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. placek. [w:] Słownik języka polskiego [on-line]. PWN. [dostęp 2024-09-02]. (pol.).