Polichromia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: inne znaczenia.

Informacje w projektach siostrzanych

Multimedia w Wikimedia Commons

Definicje słownikowe w Wikisłowniku

Polichromia – wielobarwna ozdoba malarska ścian, sufitów, podniebienia sklepień, rzeźb stosowana do dekoracji wewnętrznych i zewnętrznych. Polichromie wykonywano nie tylko na materiałach kamiennych i tynkach, ale także na drewnie, wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń w budownictwie sakralnym i świeckim^[1].

Stosowana jest w architekturze od czasów starożytnych – np. na belkowaniu świątyń greckich. Często stosowana we wnętrzach świątyń wczesnochrześcijańskich oraz średniowiecznych (niekiedy, szczególnie we Włoszech również na fasadach). Od okresu renesansu jest najczęściej stosowaną metodą zdobienia reprezentacyjnych wnętrz budowli świeckich i sakralnych^[2].

Ze względu na przedstawiony temat polichromie dzieli się na:

• architektoniczne – imitują formy architektoniczne takie jak kolumny, okna, filary, gzymsy itp.
• figuralne – przedstawiają świętych oraz sceny sakralne
• ornamentalne – pełnią funkcję estetyczną wielokrotnie powtarzając ten sam ornament.

Szczególnym rodzajem polichromii jest tak zwana polichromia patronowa. Powstaje ona dzięki wykorzystaniu szablonów zwanych patronami. W Polsce najlepiej zachowane przykłady polichromii patronowej znajdują się w drewnianych kościołach w Dębnie Podhalańskim, Łopusznej i Lipnicy Murowanej także w kościele w Strzelcach Wielkich w woj. małopolskim.

Częściowo zachowane są również w Binarowej i Harklowej.

• 
  Zachowane fragmenty polichromii na ścianie
  Domu Wagi Miejskiej w Nysie
• 
  Polichromia bloku mieszkalnego Le Corbusiera Unité d’habitation w Berlinie
• 
  Polichromowana grupa rzeźbiarska w
  Kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kłodzku
• 
  Ornament patronowy na sklepieniu pomieszczenia w kamienicy.
  Wieliczka, Rynek Górny 6