Prymnesium parvum – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prymnesium parvum
Ilustracja
Systematyka[1]
Domena

eukarionty

Supergrupa

Chromalveolata

Królestwo

chromisty

Gromada

haptofity

Klasa

Coccolithophyceae

Rząd

Prymnesiales

Rodzina

Prymnesiaceae

Rodzaj

Prymnesium

Nazwa systematyczna
Prymnesium parvum N.Carter
Carter, N. (1937). New or interesting algae from brackish water. Archiv für Protistenkunde 90: 1-68

Prymnesium parvumgatunek haptofitów występujących w różnych typach wód. Jeden z gatunków dających toksyczne zakwity.

Po raz pierwszy opisano na podstawie osobników zebranych ze słonawego stawu w Bembridge na wyspie Wight w 1937 roku. Wyróżniana jest forma Prymnesium parvum f. patelliferum (J.C.Green, D.J. Hibberd & R.N. Pienaar) A.Larsen, 1999. Epitet gatunkowy parvum oznacza „drobny”[1]. Niektórzy badacze sugerują, że pierwszy opisany gatunek z rodzaju Prymnesium, czyli Prymnesium saltans, może być utożsamiony z Prymnesium parvum[2].

Jednokomórkowy organizm o formie wiciowca. Kształt nieregularny, obły. Długość ciała od 8 do 16 μm, a szerokość od 4 do 10 μm. Jak inne haptofity ma dwie gładkie wici służące do poruszania się i znajdującą się między nimi, zwykle krótszą lub im równą, haptonemę, która może służyć do przyczepiania się do podłoża. Haptonema jest dość sztywna. Chloroplasty są złotobrązowe, po dwa w komórce. Komórki okryte są dwuwarstwowymi urzeźbionymi płytkami celulozowymi[3]. Nie wytwarza kokolitów.

Cykl życiowy prawdopodobnie składa się z trzech stadiów wiciowcowych – dwóch haploidalnych i jednego diploidalnego, oraz stadium przetrwalnego – cysty. Prymnesium parvum f. patelliferum znane jest tylko jako forma haploidalna, podczas gdy forma typowa – jako diploidalna[3].

Ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Jest gatunkiem o dość dużej tolerancji ekologicznej. Jest euryhalinowy, występując zarówno w wodach słodkich, jak i morskich, choć typowy dla wód przejściowych. Wzrost jego liczebności powoduje zakwity zarówno wód słodkich, jak i morskich (przybrzeżnych). Zakwity te przybierają złotawą barwę. Jest eurytermiczny, żyjąc w zakresie 2–32 °C[3].

Jest organizmem miksotroficznym. Oprócz prowadzenia fotosyntezy zdolny jest do pochłaniania materii organicznej, także całych bakterii i innych drobnych organizmów oraz cząstek padliny ryb[3]. Nie musi pobierać witaminy B1, pod warunkiem dostępu do pirymidyny[4]. Miksotrofia pozwala na przeżycie w warunkach niskiej trofii, ale gatunek ten preferuje wody eutroficzne[3].

Rozmieszczenie geograficzne

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w różnych regionach świata: w Stanach Zjednoczonych i Brazylii, w Chinach i Nowej Zelandii[1], w Australii i Izraelu[3]. W Europie notowany w morskich wodach przybrzeżnych: Polski (Zatoka Gdańska)[5], Islandii[6], Portugalii[7], Rumunii[8], Ukrainy[9], Wielkiej Brytanii, Norwegii, Szwecji i Niemiec, w delcie rzeki Ebro w Hiszpanii, w płytkich jeziorach Węgier, północnych Włoch i w jeziorze Koronia w Grecji[10]. Na Węgrzech, mimo że obecność Prymnesium parvum została potwierdzona dopiero w 2012 roku, przypuszcza się, że od dłuższego czasu gatunek ten występuje cyklicznie w jeziorze Téglagyár w Hajdúszoboszló, dając zakwity co 5-10 lat, skutkujące masowym wymieraniem ryb[11]. Latem 2022 do masowego zakwitu tego gatunku doszło w Odrze, co spowodowało w niej masową śmierć ryb i mięczaków[12].

Toksyny

[edytuj | edytuj kod]

Toksyny Prymnesium parvum określa się mianem ichtiotoksyn[3]. Fakt, że gatunek ten wytwarza i wydziela do wody toksyny zabójcze dla ryb, odkryto w 1939[13]. Pierwsze toksyny wytwarzane przez ten gatunek, czyli prymnezyny wyizolowano w 1995 roku[14]. Są to złożone polietery epoksydowe zawierające m.in. atomy chloru[15]. Enzymy służące do ich syntezy, PKZilla-1 i PKZilla-2, w czasie odkrycia były największymi znanymi białkami, o wadze 4,7 MDa i 3,2 MDa[16]. Wytwarza również inne rodzaje toksyn. Z reguły toksyny te oddziałują na zwierzęta wodne oddychające skrzelami, takie jak ryby, małże i kijanki[3]. Stwierdzono, że ropuchy po przeobrażeniu przestają być wrażliwe[13]. Toksyny zmieniają przepuszczalność błon komórkowych. Skutkuje to szczególnie uszkodzeniem skrzeli. Zatrute ryby krwawią ze skrzeli, wytwarzają więcej śluzu i zmieniają zachowanie, opadając na dno lub próbując czerpać powietrze z atmosfery, lub nawet wydostać się na brzeg zbiornika. Stwierdzono wpływ toksyczności poszczególnych składników toksyn na linie komórkowe pochodzące z przysadki mózgowej szczurów, ale nie ma danych wskazujących na rzeczywistą toksyczność dla ssaków. Mogą mieć właściwości allelopatyczne[3].

Toksyny Prymnesium parvum wydzielane są do wody w formie miceli. Często działają dopiero po aktywacji. Czynniki aktywacyjne to np. kationy, antybiotyki czy inne substancje[3]. Jednym z czynników zwiększającym wydzielanie toksyn jest szok osmotyczny, czyli nagła zmiana zasolenia wody[4]. Również niedobór któregoś ze składników pokarmowych może prowadzić do zwiększonego wydzielania toksyn w celu przejścia w fazę zakwitu i eliminacji konkurencji. Także w sytuacji przeciwnej – zwiększonego dostępu substancji biogennych dochodzi do rozbudowy populacji, skutkującej większą ilością wydzielanych toksyn. Niektóre toksyny łatwo rozkładane są przez światło słoneczne i dezaktywują się środowisku kwaśnym[3].

Zakwity powodowane przez Prymnesium parvum wiążą się z rozwojem bakterii z rodzajów Methyloversatilis, Lewinella, Marivita oraz rzędów Rhodobacterales i Rhodocyclales, przy czym nie jest jasne, czy ich obecność ułatwia zakwit, czy też dopiero korzystają one z jego efektów. Z kolei konkurencja z sinicami z rodzajów Microcystis, Cytophaga i Synechococcus sprawia, że ich zakwity stają się mniej prawdopodobne w obecności Prymnesium parvum[14].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c M.D. Guiry, Prymnesium parvum N.Carter 1937 [online], AlgaeBase.
  2. Bente Edvardsen i inni, Ribosomal DNA phylogenies and a morphological revision provide the basis for a revised taxonomy of the Prymnesiales (Haptophyta), „European Journal of Phycology”, 46 (3), 2011, s. 202–228, DOI10.1080/09670262.2011.594095, ISSN 0967-0262 [dostęp 2022-08-26] (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k Daniel L. Roelke, Schonna R. Manning, Harmful Algal Species Fact Sheet: Prymnesium parvum (Carter) “Golden Algae”, Sandra E. Shumway, JoAnn M. Burkholder, Steve L. Morton (red.), wyd. 1, Wiley, 2 lipca 2018, s. 629–632, DOI10.1002/9781118994672.ch16q, ISBN 978-1-118-99467-2 [dostęp 2022-08-18] (ang.).
  4. a b Stefan Gumiński: Fizjologia glonów i sinic. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1990, s. 13, 61. ISBN 83-229-0372-3. (pol.).
  5. Adam Bursa, Notatka o kilku godnych uwagi gatunkach planktonowych dotychczas nieznanych z Zatoki Gdańskiej, „Biuletyn Stacji Morskiej w Helu”, II (3), 1938, s. 63-68.
  6. Bettina Scholz, Hjörleifur Einarsson, Microphytobenthic community composition of two sub-Arctic intertidal flats in Huna Bay (Northern Iceland), „European Journal of Phycology”, 50 (2), 2015, s. 182–206, DOI10.1080/09670262.2015.1024286, ISSN 0967-0262 [dostęp 2022-08-26] (ang.).
  7. M.T. Moita, M.G. Vilarinho, Checklist of phytoplankton species off Portugal: 70 (1929-1998) years, „Portugaliae Acta Biologica. Serie B. Sistematica”, 18, 1999, s. 5-50.
  8. Ioan Cărăus, Algae of Romania. A distributional checklist of actual algae, wyd. 2.3, 2012, s. 95.
  9. А.Б. Зотов, Унификация расчета объема клеток микроводорослей черного моря в соответствии со стандартом ЕС [Unification of calculation the volume of alga for phytoplankton of the Black Sea to the standards of the EU Marine Strategy], „Algologia”, 28 (2), 2018, s. 208–232, DOI10.15407/alg28.02.208 [dostęp 2022-08-26].
  10. Prymnesium parvum (golden algae) [online], www.cabi.org [dostęp 2022-08-25] (ang.).
  11. Algavirágzások környezetterhelése és toxinjainak variabilitása [online], 9dok.org [dostęp 2022-08-25] (węg.).
  12. Podejrzenie jest uzasadnione: w wodzie z Odry wykryto toksynę z glonów żyjących w wodach słonawych | IGB [online], www.igb-berlin.de, 20 sierpnia 2022 [dostęp 2022-08-25] (niem.).
  13. a b M. Shilo, M. Aschner, Factors governing the Toxicity of Cultures containing the Phytoflagellate Prymnesium parvum Carter, „Journal of General Microbiology”, 8 (3), 1953, s. 333–343, DOI10.1099/00221287-8-3-333, ISSN 0022-1287 [dostęp 2022-08-18] (ang.).
  14. a b Ben A. Wagstaff i inni, Assessing the Toxicity and Mitigating the Impact of Harmful Prymnesium Blooms in Eutrophic Waters of the Norfolk Broads, „Environmental Science & Technology”, 55 (24), 2021, s. 16538–16551, DOI10.1021/acs.est.1c04742, ISSN 0013-936X [dostęp 2022-08-18] (ang.).
  15. Przemysław Mastalerz, Biogenne związki halogenoorganiczne [pdf], „Wiadomości chemiczne”, 52 (9-10), 1998, s. 644-671, ISSN 0043-5104.
  16. Timothy R. Fallon i inni, Giant polyketide synthase enzymes in the biosynthesis of giant marine polyether toxins, „Science”, 385 (6709), 2024, s. 671–678, DOI10.1126/science.ado3290, ISSN 0036-8075, PMID39116217, PMCIDPMC11416037 [dostęp 2024-10-03] (ang.).