Przestrzeń ortogonalna – Wikipedia, wolna encyklopedia
Przestrzeń ortogonalna – skończenie wymiarowa przestrzeń liniowa nad ciałem wraz z określonym symetrycznym funkcjonałem dwuliniowym
Funkcjonał nazywany jest uogólnionym iloczynem skalarnym w przestrzeni ortogonalnej
Przykład[edytuj | edytuj kod]
Funkcjonał dwuliniowy
który w bazie kanonicznej ma macierz
jest uogólnionym iloczynem skalarnym w przestrzeni Funkcjonał ten można zapisać w jawnej postaci
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Białynicki-Birula: Algebra liniowa z geometrią. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976.