Rafał Skąpski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rafał Skąpski

Maciej Klimczak i Rafał Skąpski (2011)
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1951 Wrocław
Zawód, zajęcie	prawnik, wydawca
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Rafał Grzegorz Skąpski (ur. 20 marca 1951 we Wrocławiu) – polski prawnik, wydawca, w latach 2001–2004 wiceminister kultury, w latach 2005–2015 dyrektor (od 2012 likwidator) Państwowego Instytutu Wydawniczego (PIW)^[1], od 2005 prezes Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek.

Ukończył XI Liceum Ogólnokształcące im. Marii Dąbrowskiej w Krakowie. W latach 1968–1974 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, po jego ukończeniu rozpoczął pracę jako kierownik oddziału warszawskiego Biura Podróży „Almatur”. W okresie 1978–1982 zajmował stanowisko naczelnika wydziału w centrali Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od 1983 pracował w Narodowej Radzie Kultury, a od 1986 był jej członkiem i sekretarzem generalnym.

Od 1990 pracował w wydawnictwach prywatnych. W 1996 z żoną Amelią założył Dom Wydawniczy ARS, zajmujący się także dystrybucją książek. W latach 1998–2001 był członkiem zarządu Polskiego Radia, następnie do 2004 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury w rządzie Leszka Millera. Bez powodzenia kandydował do Sejmu w 2007 z listy Lewicy i Demokratów oraz w 2015 z listy Zjednoczonej Lewicy. Potem przystąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej, z ramienia SLD Lewica Razem w 2018 kandydował na prezydenta Nowego Sącza, zajmując ostatnie, 7. miejsce.

W okresie 2004–2006 współprowadził z Tadeuszem Górnym comiesięczną audycję w programie Pierwszym Polskiego Radia poświęconą książkom. W 2005 został dyrektorem Państwowego Instytutu Wydawniczego, w 2012 został likwidatorem tego wydawnictwa. Odwołany z tej funkcji w lipcu 2015^[2]. Od 2016 zamieszkały w Jazowsku, gdzie wspólnie z żoną podjął działalność społeczną^[3].

W 1998 objął funkcję prezesa zarządu Fundacji Kultury Polskiej, a w 2005 również prezesa Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Od 2005 był przez dwie kadencje wiceprezesem Klubu Przyjaciół Ziemi Sądeckiej^[3]. W 2009 dołączył do zarządu Społecznego Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami im. Jerzego Waldorffa. Członek Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Był inicjatorem reaktywowania Nagrody Literackiej m.st. Warszawy, wszedł w skład jury tej nagrody^[4].

Autor publikacji poświęconych m.in. kulturze, historii i genealogii. Jego teksty ukazywały się m.in. na łamach „Twórczości”, „Zdania”, „Stolicy”, „Gazety Stołecznej”, „Przeglądu”, „Trybuny”, „Sądeczanina”, „Wyspy” oraz „Miesięcznika”^[4]. W 2019 opracował i opublikował w „Czytelniku” wspomnienia Zofii z Odrowąż-Pieniążków Skąpskiej zatytułowane Dziwne jest serce kobiece... Wspomnienia galicyjskie. Książka została ogłoszona przez redakcję miesięcznika „Magazyn Literacki Książki” wydarzeniem edytorskim roku, była też nominowana do Nagrody Historycznej „Polityki” w 2020^[5]. Wraz z Tomaszem Lerskim dokonał adaptacji radiowej tych wspomnień dla Teatru Polskiego Radia^[6]. Wystąpił gościnnie w serialach Ekipa (2007) i Plebania (2009)^[7]

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2011)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1997)^[9]
• Krzyż Komandorski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (Litwa)
• Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja)^[10]
• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[11]
• Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
• Odznaka „Zasłużony dla Warszawy”
• Medal 300-lecia Sankt Petersburga
• Nagroda im. Andrzeja „Wuja” Potoka, ustanowiona przez Ogólnopolską Komisję Historyczną Ruchu Studenckiego, przyznana w 2006
• Nagroda im. Jarosława Iwaszkiewicza przyznana w 2007 za wybitne osiągnięcia w popularyzacji literatury polskiej
• Nagroda Honorowa im. Witolda Hulewicza przyznana w 2009
• Nagroda Imienia Władysława Orkana 2009
• Laureat Akademii Polskiego Sukcesu

• Nota biograficzna na stronie wydawca.com.pl. [dostęp 2011-07-09].