Rod Stewart – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rod Stewart
Ilustracja
Rod Stewart (2014)
Imię i nazwisko

Roderick David Stewart

Pseudonim

Rod Stewart, Rod The Bod, Rod The Mod

Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1945
Londyn

Instrumenty

gitara, banjo, harmonijka

Typ głosu

tenor

Gatunki

rock, pop, blues rock, soul, AOR

Zawód

piosenkarz

Aktywność

od 1961

Zespoły
Jimmy Powell and the Five Dimensions (1963)
Steampacket (1964–1965)
Soul Agents (1965–1966)
Shotgun Express (1966)
The Jeff Beck Group (1967–1969)
The Faces (1969–1975)
Odznaczenia
Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego Odznaka Rycerza Kawalera
Strona internetowa

Rod Stewart, właśc. sir Roderick David Stewart[1] (ur. 10 stycznia 1945 w Londynie) – brytyjski piosenkarz i autor tekstów. Przedstawiciel stylów i gatunków muzycznych takich jak: hard rock, soft rock, folk rock i country rock, AOR, blues rock, biały soul i pop tradycyjny[2].

Ciepły, aczkolwiek szorstki i charakterystycznie zachrypnięty głos, zdolności interpretacyjne, kompozytorskie i wyjątkowa osobowość sceniczna uczyniła go jednym z najpopularniejszych piosenkarzy drugiej połowy XX wieku. Szacuje się, że sprzedał łącznie ponad 250 milionów singli i płyt[3]. Do największych przebojów Stewarta należą piosenki: „Maggie May”, „You're in My Heart”, „Young Turks”, „(I Know) I’m Losing You”, „Have I Told You Lately [That I Love You]”, „Downtown Train”, „Angel”, „Sailing”, „Da Ya Think I’m Sexy”, „Tonight’s the Night”, „Some Guys Have All the Luck”, „Hot Legs”, „Baby Jane”, „Rhythm of My Heart”, „Tonight I’m Yours (Don’t Hurt Me)”, „I Was Only Joking”, „In A Broken Dream”, „Forever Young”, „The First Cut is the Deepest”[4].

W 1994 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[5][6]. W 2007 został odznaczony komandorią Orderu Imperium Brytyjskiego[7].

W czerwcu 2016, w uznaniu za artystyczne osiągnięcia oraz działalność charytatywną, został uhonorowany tytułem szlacheckim[8][9]. Uroczysta ceremonia nadania mu tytułu i pasowania na rycerza przez księcia Williama odbyła się 11 października 2016 w Pałacu Buckingham w Londynie, artysta otrzymał na niej pamiątkowy medal potwierdzający tytuł szlachecki[10]. Tytuł szlachecki piosenkarz otrzymał z okazji 90. urodzin królowej Elżbiety II. Wyróżniono go za nieprzerwaną od 50 lat działalność artystyczną i charytatywną.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Z urodzenia Anglik, jednak uważa się za Szkota. Jest najmłodszym z pięciorga dzieci Roberta i Elsie Stewartów. Jego ojciec był hydraulikiem[11]. Zarówno Rod, jak i jego rodzina byli wielkimi fanami Al Jolsona. W ich domu często rozbrzmiewała jego muzyka, a mały Rod kolekcjonował wszystkie jego nagrania i czytał o nim książki. W wieku 11 lat wraz ze szkolnymi kolegami dołączył do grupy The Kool Kats[12].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Stewart zaczął swoją muzyczną karierę we wczesnych latach 60., w zespole folkowego piosenkarza Wizza Jonesa, towarzysząc mu w jego europejskiej trasie koncertowej. Ta muzyczna przygoda zakończyła się dla Stewarta przedwcześnie, gdy w Hiszpanii został aresztowany za włóczęgostwo i deportowany do Anglii. W 1963 dołączył do rhytm and bluesowej grupy Jimmy Powell & the Five Dimension, w której śpiewał i grał na harmonijce. Przez następne lata przechodził z grupy do grupy, nigdzie nie zagrzewając miejsca.

Przełom nastąpił w 1965, gdy dołączył do zespołu Steampacket. Grupa została zatrudniona jako zespół otwierający koncerty The Rolling Stones i The Walker Brothers w 1965. W 1966 grupa nagrała album, który został wydany dopiero w 1970, gdy Stewart był już gwiazdą. Gdy grupa się rozpadła w 1967, piosenkarz zaczął nagrywać modny wówczas repertuar bluesowy. Niedługo potem dołączył do The Jeff Beck Group. Mimo że grupa istniała tylko trzy lata i nagrała zaledwie dwa albumy, to zdobyła olbrzymią popularność. Po rozstaniu z Beckiem Stewart wraz z Ronem Woodem przyłączył się do brytyjskiej grupy The Faces.

Jeszcze śpiewając w grupie Stewart rozpoczął swoją karierę solową. Pierwszy album, sygnowany własnym nazwiskiem, nie wzbudził większego zainteresowania. Drugi, poza wielkim przebojem „Maggie May”, także pozostał niezauważony. Dopiero trzeci album Every Picture Tells a Story stał się wielkim hitem po obu stronach Atlantyku. Typowymi dla repertuaru artysty w tym okresie były zarówno szybkie, rockandrollowe piosenki, jak i refleksyjne, rockowe ballady.

Rod Stewart bilet na koncert, 1993

Od tego czasu piosenki Stewarta pojawiały się na szczytach list przebojów, bijąc rekordy popularności. Z czasem zaczął odchodzić od rockowych korzeni, zmierzając w kierunku soft rocka i muzyki pop. W drugiej połowie lat 70. zaczął adaptować do swej muzyki elementy modnej wówczas muzyki disco, a w latach późniejszych nowej fali. Po chwilowej nieobecności na estradach i studiach nagrań Stewart powrócił do tworzenia muzyki w połowie lat 90., kreując swój nowy wizerunek jako dojrzałego, refleksyjnego popowego piosenkarza. Pierwszy nagrany w XXI wieku album artysty pt. Human pokazał, że Stewart nie zamierza rezygnować z kariery ani nie zakończył artystycznych poszukiwań. Na nowym albumie zaśpiewał szereg tradycyjnych, popowych piosenek, w których wyraźnie słychać wpływy wokalistyki jazzowej. Piosenkarz znakomicie się sprawdził także i w tym repertuarze.

W latach 2002–2005 wydał cztery płyty łączące się tematycznie w serię The Great American Songbook. Są one zbiorem piosenek pochodzących z lat 30. i 40. XX wieku. Piosenki te są autorstwa takich sław jak: Irving Berlin, Cole Porter, George Gershwin czy Ira Gershwin. Płyty w Ameryce i w Europie odniosły wielki sukces komercyjny.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Ma ośmioro dzieci z kolejnymi trzema żonami[13]. Jego obecną żoną jest modelka i fotografka Penny Lancaster.

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
Rod Stewart w 1976
Rod Stewart (1981)
 Osobny artykuł: Dyskografia Roda Stewarta.

Rockowe początki 1969–1977

[edytuj | edytuj kod]

W roku 1969 wydany został pierwszy album Roda Stewarta. W USA nosił on nazwę The Rod Stewart Album, natomiast w Europie – An Old Raincoat Won't Ever Let You Down. Oba wydawnictwa różnią się jedynie projektem okładki, bowiem oba albumy miały po osiem takich samych utworów. Prawie w tym samym czasie opublikowana została płyta The FacesFirst Step. Po albumie Gasoline Alley (Rod zmienił obywatelstwo na amerykańskie, czego najprawdopodobniejszym skutkiem była nazwa kolejnego, siódmego studyjnego albumu Roda – Atlantic Crossing z hitem „Sailing” na czele. 1976 to multiplatynowy, który również posiadał dwie okładki), w 1971 roku, został wydany Every Picture Tells a Story. Był to album przełomowy. Plasował się on na 1 miejscu zestawienia najlepiej sprzedających się LP w Wielkiej Brytanii i USA, co stało się niespodzianką na skalę światową. Również singiel z tej płyty „Maggie May”, długo okupował szczyty list przebojów. Potem Never A Dull Moment z „You Wear It Well” oraz Overture and Beginners. W 1971 roku nagrał gościnnie jako wokalista z australijskim zespołem Python Lee Jackson piosenkę „In a Broken Dream”[14]. W międzyczasie Rod odszedł od The Faces. Smiler osiągnął sukces podobny do tego z Every Picture Tells a Story. W międzyczasie A Night on the Town i potrójnie platynowy Foot Loose & Fancy Free z „Hot Legs” na czele.

Disco 1978–1989

[edytuj | edytuj kod]

Blondes Have More Fun to kolejny zwrot – Rod adaptował do swojej muzyki elementy disco, co na tej płycie, świetnie jest słyszalne, np. w „Da Ya Think I'm Sexy” – czołowym hicie z tego wydawnictwa. Rod coraz bardziej zwracał się ku disco i new wave. Po Foolish Behaviour, znów platyna za Tonight I'm Yours (1981) z przebojem „Young Turks”. Cztery kolejne longplaye sprzedawały się bardzo słabo. Jednak w roku 1988 płyta Out of Order przyniosła zmiany na lepsze. To z tego albumu pochodzi utwór „Downtown Train”, za który wokalista otrzymał nominację do nagrody Grammy.

Lata 1990–2000

[edytuj | edytuj kod]

Lata 90. to raczej dobry okres dla Roda Stewarta. Nagrywał on w tym czasie Vagabond Heart (1991) z „The Motown Song” i z „Rhytm of My Heart” na czele, Unplugged... and Seated [live], który w zasadzie jest zapisem koncertu unplugged dla MTV; Spanner in the Works; If We Fall in Love Tonight oraz When We Were the New Boys. W XXI wiek artysta wszedł z albumem Human.

The Great American Songbook, 2001–2005

[edytuj | edytuj kod]

The Great American Songbook obejmuje cztery płyty. It Had to Be You... to pierwsza z nich, na której znajdują się klasyczne amerykańskie standardy z lat 30. Rok późnej (2003) została wydana kontynuacja As Time Goes By..., która zawiera duety wokalisty m.in. z Cher („Bewitched, Bothered and Bewildered”) i Queen Latifah („As the Time Goes By...”). 18 października 2004 ukazała się trzecia płyta z serii The Great American SongbookStardust.... Zawarte zostały na niej standardy jazzowe i swingujące amerykańskiej muzyki rozrywkowej lat 20. Po sukcesie dotychczasowej trylogii została wydana Thanks for the Memory..., czwarta płyta z serii The Great American.... Jak się później okazało, znalazło się na niej wielu doborowych gości, takich jak: Elton John, Chaka Khan czy Diana Ross.

Od 2006 roku

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2006 wydany został album Still the Same...: Great Rock Classics of Our Time z 14 wielkimi rockowymi klasykami. Są to m.in. „Have You Ever Seen The Rain” Creedence Clearwater Revival, czy „Fooled Around and Fell in Love” Elvina Bishopa.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Personalidade: Rod Stewart (Reino Unido). InterFilmes.com. [dostęp 2019-01-10]. (port.).
  2. Carly Silva, Rod Stewart Announces He's Switching Music Genres [online], MSN, 15 czerwca 2023 [dostęp 2024-02-09] (ang.).
  3. Rod Stewart Biography. AllMusic. [dostęp 2017-11-26]. (ang.).
  4. Thomas Curtis-Horsfall, Rod Stewart's 20 greatest songs, ranked [online], Gold, 27 października 2023 [dostęp 2024-02-09] (ang.).
  5. Greg Hernandez (2012-10-24): Rod Stewart: 'I'm as heterosexual as they come' Rocker shoots down longstanding rumor about him and a group of sailors. Gay Star News. [dostęp 2019-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-11)]. (ang.).
  6. Rod Stewart: inducted in 1994. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).
  7. Stewart rocks up to collect CBE. BBC News. [dostęp 2016-10-12]. (ang.).
  8. PAP, Rod Stewart wśród odznaczonych tytułem szlacheckim. „Będę go godnie nosił” – RMF24.pl [online], rmf24.pl, 11 czerwca 2016 [dostęp 2016-06-11] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-11].
  9. Queen's Birthday Honours: Rod Stewart and Tim Peake head list - BBC News. bbc.com, 10 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 czerwca 2016)]. (ang.).
  10. mtom / Źródło: PAP: Rod Stewart to już sir Roderick. TVN24.pl. [dostęp 2016-10-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-25)]. (pol.).
  11. Anna Wendzikowska: PytAnia o Hollywood, czyli gwiazdy bez tajemnic. Grupa Wydawnicza K.E. LIBER, 2014, s. 258. ISBN 978-83-64853-01-2.
  12. Marta Gruszecka, Dżentelmen z chrypą w Krakowie. Koncert Roda Stewarta [online], Gazeta Wyborcza, 18 lutego 2017 [dostęp 2024-02-09] (pol.).
  13. 65-latek po raz ósmy ojcem!. Interia.pl. [dostęp 2010-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-20)]. (pol.).
  14. Python Lee Jackson [online], discogs.com [dostęp 2022-05-12] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]