Rozchodnikowiec okazały – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rozchodnikowiec okazały
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

Saxifraganae

Rząd

skalnicowce

Rodzina

gruboszowate

Rodzaj

rozchodnikowiec

Gatunek

rozchodnikowiec okazały

Nazwa systematyczna
Hylotelephium spectabile (Boreau) H. Ohba
Bot. Mag. (Tokyo) 90(1017):52. 1977
Synonimy
  • Sedum spectabile Boreau

Rozchodnikowiec okazały (Hylotelephium spectabile) – gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych (Crassulaceae). Pochodzi z Chin i Korei, rozprzestrzenił się również w Japonii[3]. W Polsce jest uprawiany i bardzo rzadko dziczejący (efemerofit)[4]. Według niektórych ujęć taksonomicznych włączany był do rodzaju rozchodnik (Sedum) i stąd w piśmiennictwie ogrodniczym często opisywany jest jako rozchodnik okazały (Sedum spectabile).

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Bylina tworząca gęste kępy. Sukulent liściowy, geofit.
Łodyga
Wzniesiona, prosta, gruba, mięsista, naga i nie rozgałęziająca się. Ma wysokość 30–50 cm.
Liście
Ulistnienie skrętoległe. Liście duże, jasnozielone, mięsiste, owalne, brzegiem ząbkowane i całe są niebiesko owoszczone. Mają klinowato zwężającą się nasadę i krótki ogonek.
Kwiaty
Zebrane w podbaldach na szczycie łodygi. Kwiaty różowe do ciemnoczerwonych (u odmian uprawnych), czasami (rzadko) białe. Płatki korony o długości 3-5 mm, odstające. Kwitnie od sierpnia do września.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • Roślina ozdobna. Jest dość często u nas uprawiany ze względu na ładny pokrój, piękne kwiaty i jasnozielone pędy dobrze komponujące się z innymi roślinami. Nadaje się do ogródków skalnych, obsadzania murków, skarp, grobów, obrzeży ścieżek. Może też być uprawiany w skrzynkach na balkonie, tarasach. Podziemne części nie przemarzają, tak, że doniczki mogą przez zimę przebywać na balkonie.

Uprawa

[edytuj | edytuj kod]
Wymagania
Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, rośnie dobrze nawet na jałowych glebach. Jest też jako sukulent bardzo wytrzymały na suszę. Wymaga dużo światła, ale może rosnąć także w półcieniu, tylko wtedy rozwija się i kwitnie słabiej.
Sposób uprawy
Rozmnaża się go z sadzonek wiosną i latem, można go też rozmnażać przez podział kęp. Jest łatwy i mało pracochłonny w uprawie. Głównym zabiegiem pielęgnacyjnym jest spulchnianie ziemi wokół rośliny, by nie tworzyła się twarda skorupa. Zimą nadziemne pędy obumierają, ale wiosną rośliną odtwarza się z podziemnych korzeni i pędów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-07-11] (ang.).
  3. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-01-25].
  4. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bolesław Chlebowski, Kazimierz Mynett: Kwiaciarstwo. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00544-X.
  • Anita Paszkiewicz-Tokarczyk: Balkon cały w kwiatach. Warszawa: Wydawnictwa „Alfa”, 1987. ISBN 83-7001-119-5.