Rozchodnikowiec okazały – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rozchodnikowiec okazały
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	Saxifraganae
Rząd	skalnicowce
Rodzina	gruboszowate
Rodzaj	rozchodnikowiec
Gatunek	rozchodnikowiec okazały
	Nazwa systematyczna
	Hylotelephium spectabile (Boreau) H. Ohba; Bot. Mag. (Tokyo) 90(1017):52. 1977
Synonimy
	Sedum spectabile Boreau;
	Sedum spectabile Boreau;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rozchodnikowiec okazały (Hylotelephium spectabile) – gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych (Crassulaceae). Pochodzi z Chin i Korei, rozprzestrzenił się również w Japonii^[3]. W Polsce jest uprawiany i bardzo rzadko dziczejący (efemerofit)^[4]. Według niektórych ujęć taksonomicznych włączany był do rodzaju rozchodnik (Sedum) i stąd w piśmiennictwie ogrodniczym często opisywany jest jako rozchodnik okazały (Sedum spectabile).

Morfologia

Pokrój: Bylina tworząca gęste kępy. Sukulent liściowy, geofit.
Łodyga: Wzniesiona, prosta, gruba, mięsista, naga i nie rozgałęziająca się. Ma wysokość 30–50 cm.
Liście: Ulistnienie skrętoległe. Liście duże, jasnozielone, mięsiste, owalne, brzegiem ząbkowane i całe są niebiesko owoszczone. Mają klinowato zwężającą się nasadę i krótki ogonek.
Kwiaty: Zebrane w podbaldach na szczycie łodygi. Kwiaty różowe do ciemnoczerwonych (u odmian uprawnych), czasami (rzadko) białe. Płatki korony o długości 3-5 mm, odstające. Kwitnie od sierpnia do września.

Zastosowanie

Roślina ozdobna. Jest dość często u nas uprawiany ze względu na ładny pokrój, piękne kwiaty i jasnozielone pędy dobrze komponujące się z innymi roślinami. Nadaje się do ogródków skalnych, obsadzania murków, skarp, grobów, obrzeży ścieżek. Może też być uprawiany w skrzynkach na balkonie, tarasach. Podziemne części nie przemarzają, tak, że doniczki mogą przez zimę przebywać na balkonie.

Uprawa

Wymagania: Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, rośnie dobrze nawet na jałowych glebach. Jest też jako sukulent bardzo wytrzymały na suszę. Wymaga dużo światła, ale może rosnąć także w półcieniu, tylko wtedy rozwija się i kwitnie słabiej.
Sposób uprawy: Rozmnaża się go z sadzonek wiosną i latem, można go też rozmnażać przez podział kęp. Jest łatwy i mało pracochłonny w uprawie. Głównym zabiegiem pielęgnacyjnym jest spulchnianie ziemi wokół rośliny, by nie tworzyła się twarda skorupa. Zimą nadziemne pędy obumierają, ale wiosną rośliną odtwarza się z podziemnych korzeni i pędów.

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-07-11] (ang.).
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-01-25].
↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

Bibliografia

Bolesław Chlebowski, Kazimierz Mynett: Kwiaciarstwo. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00544-X.
Anita Paszkiewicz-Tokarczyk: Balkon cały w kwiatach. Warszawa: Wydawnictwa „Alfa”, 1987. ISBN 83-7001-119-5.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-07-11] (ang.).

[3] Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-01-25].

[klucz-4] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[1]

[2]

[3]

[4]