Rozmowy kontrolowane – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rozmowy kontrolowane
Ilustracja
Gatunek

komedia

Rok produkcji

1991

Data premiery

13 grudnia 1991

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

93 minuty (wersja oryginalna)
98 minut (wersja zremasterowana)

Reżyseria

Sylwester Chęciński

Scenariusz

Stanisław Tym

Główne role

Stanisław Tym
Krzysztof Kowalewski
Marian Opania
Jerzy Turek
Irena Kwiatkowska
Alina Janowska
Jerzy Bończak
Bożena Dykiel

Muzyka

Jerzy Matuszkiewicz

Zdjęcia

Jerzy Stawicki

Scenografia

Andrzej Kowalczyk

Kostiumy

Małgorzata Obłoza

Montaż

Krzysztof Osiecki

Produkcja

Studio Filmowe Zodiak

Poprzednik

Miś (1980)

Kontynuacja

Ryś (2007)

Rozmowy kontrolowane – polski film komediowy z 1991 roku w reżyserii Sylwestra Chęcińskiego, druga część trylogii filmowej po Misiu (1980) i przed Rysiem (2007). Akcja filmu toczy się w PRL.

W 2023 roku film doczekał się rekonstrukcji cyfrowej. Film w wersji zremasterowanej dostępny w serwisie Ninateka.

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Akcja filmu toczy się w czasie stanu wojennego, co jest okazją do zaprezentowania rozmaitych postaw społecznych obywateli PRL oraz absurdów systemu. Ryszard Ochódzki, prezes klubu sportowego „Tęcza” i przyjaciel komunistycznych aparatczyków, musi się ukrywać i zrządzeniem losu zostaje bohaterem zdelegalizowanejSolidarności”.

W grudniu 1981 roku Ryszard Ochódzki (Stanisław Tym), zwany Misiem, otrzymuje od znajomego pułkownika SB Zygmunta Molibdena (Krzysztof Kowalewski) zadanie przeniknięcia do struktur „Solidarności” w Suwałkach. Nie może odmówić z dwóch powodów: po pierwsze, łączą go z Molibdenem różne pokątne interesy (nielegalny handel, przemyt), po drugie, pułkownik nakrył go in flagranti ze swoją żoną (Małgorzata Ostrowska-Królikowska).

Wyposażony w legitymację „Solidarności” i wspólne zdjęcie z Lechem Wałęsą Ochódzki udaje się do Suwałk. Tam zastaje go stan wojenny. Po spowodowaniu wypadku samochodowego Ochódzki porzuca swojego Mercedesa W123 i pożyczoną Syreną zamierza wrócić do stolicy. Zatrzymuje go patrol ludowego wojska. W bagażniku samochodu znajduje solidarnościowe materiały. Bojąc się aresztowania, Ochódzki rzuca się do ucieczki. Przez przypadek unieszkodliwia ścigający go czołg i staje się bohaterem walczącego podziemia. Służba Bezpieczeństwa ściga go teraz po całej Polsce listem gończym, zwłaszcza że pułkownik Molibden chce odzyskać torebkę swojej żony, która zostawiła ją u Ochódzkiego (w torebce znajduje się przepis na potrawę wigilijną).

Tymczasem generał Zambik (Marian Opania) – przełożony pułkownika Molibdena – w dwuznaczny sposób oznajmia mu, że wie o jego wcześniejszych kontaktach z Ochódzkim. W trosce o własną karierę i bezpieczeństwo Molibden postanawia zlikwidować prezesa klubu sportowego „Tęcza”. Porucznik Służby Bezpieczeństwa Jan Nogałka (Tadeusz Szymków) próbuje udusić Ochódzkiego w lesie, ale wpada we wnyki kłusownicze. Ochódzki ukrywa się u ciotki Lusi (Irena Kwiatkowska) w Rembertowie, gdzie odnajduje go Molibden i proponuje pomoc w ucieczce w kobiecym przebraniu do Szwecji, którą wcześniej zorganizował dla Ochódzkiego trener Wacław Jarząbek (Jerzy Turek). Niestety Molibden nie dotrzymuje słowa, ucieczka nie udaje się; poza tym o szczegółach ucieczki wie już też towarzysz Zambik. W Sylwestra nocą Ochódzki w sportowym dresie, uciekając przed żołnierzami, ukrywa się w toalecie Pałacu Kultury i Nauki, w którym nadejście Nowego Roku świętują wszyscy wysoko postawieni dygnitarze, w tym Zambik i Molibden. Gdy Ryszard Ochódzki pociąga za spłuczkę, budynek wali się. Ochódzki jako jedyny wydostaje się spod gruzów i mówi: Jeszcze nie zginąłem? To się odbuduje.

Plenery

[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcia do filmu kręcono, między innymi, w Pałacu Kultury i Nauki, na placu Trzech Krzyży i ulicy Rakowieckiej w Warszawie oraz w hotelu „Kasprowy” w Zakopanem.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]