Rudolf Śmiałowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rudolf Śmiałowski

Pełne imię i nazwisko	Rudolf Franciszek Śmiałowski
Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1903 Lwów
Data i miejsce śmierci	10 listopada 1980 Kraków
Narodowość	polska
Alma mater	Politechnika Lwowska
Uczelnia	Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie Uniwersytet Jagielloński
Odznaczenia

Rudolf Franciszek Śmiałowski (ur. 20 lutego 1903 we Lwowie, zm. 10 listopada 1980 w Krakowie)^[1] − polski architekt, konserwator zabytków i nauczyciel akademicki.

W 1928 ukończył Politechnikę Lwowską na Wydziale Architektury. Następnie na tej uczelni został starszym asystentem w katedrze budownictwa ogólnego kierowanej przez prof. Tadeusza Obmińskiego.

W późniejszym czasie przeniósł się do Warszawy. Do 1939 uczył w Żeńskiej Szkole Architektury im. Stanisława Noakowskiego^[2]. Od 1939 do 1944 był dyrektorem Państwowej Szkoły Budownictwa, która po wybuchu II wojny światowej na rok przerwała działalność. Wznowiła ją już podczas okupacji niemieckiej 1 września 1940 jako Państwowa Szkoła Budowlana II stopnia^[1]. Gdy 1 sierpnia 1944 wybuchło powstanie warszawskie, wziął w nim udział. Był członkiem Armii Krajowej^[3] Od października 1944 do listopada 1945 mieszkał w Zakopanem. Podczas okupacji organizował i kierował tam konspiracyjną ekspozyturą Wydziału Architektonicznego Politechniki Warszawskiej^[3]. Wykładał budownictwo ogólne i geometrię wykreślną.

Po okupacji współtworzył w 1945 wydziały politechniczne Akademii Górniczo-Hutniczej (AGH) w Krakowie. Objął tam stanowisko kierownika katedry budownictwa ogólnego na Wydziale Architektury. W latach 1948–1951 był na nim dziekanem. Wydziały politechniczne AGH dały początek w 1946 nowej uczelni – Politechnice Krakowskiej, której de facto był współorganizatorem. W 1949 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Profesorem zwyczajnym został w 1966.

Wykładał także na innych uczelniach. W okresie 1951–1959 nauczał w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Zielonej Górze. Natomiast od 1964 do 1970 był wykładowcą w katedrze etnografii Słowian na Uniwersytecie Jagiellońskim. Obok pracy dydaktycznej w latach 1954–1955 prowadził badania nad tatrzańskim budownictwem pasterskim. Ich wyniki ogłosił w publikacji naukowej Architektura i budownictwo pasterskie w Tatrach Polskich, wydanej w 1959^[3].

Należał do kilku organizacji branżowych i naukowych. Był członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich (pełnił w nim różne funkcje), Sekcji Architektury i Urbanistyki PAN i Sekcji Budownictwa Komitetu Inżynierii Lądowej PAN^[1]. Ponadto był członkiem założycielem Lubuskiego Towarzystwa Naukowego w Zielonej Górze.

Po śmierci spoczął na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Ożenił się ze swoją studentką – Elżbietą Dąmbską (1924–2021), z którą już jako architektką nierzadko współpracował. Jego starszy brat – Władysław (1898–1967) również był architektem.

• Architektura i budownictwo pasterskie w Tatrach Polskich, wyd. PWN, 1959
• Budownictwo drewniane i młyny wietrzne na Ziemi Lubuskiej, wyd. Wydawnictwo Poznańskie, 1968 – wspólnie z Elżbietą Dąmbską-Śmiałowską

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”

Jego żona, Elżbieta Dąmbska-Śmiałowska, napisała Wspomnienie o działalności prof. Rudolfa Śmiałowskiego w okresie okupacji, które zostało zamieszczone w książce–pracy zbiorowej pt. Wojna i okupacja we wspomnieniach pracowników Politechniki Krakowskiej^[3]. Publikacja ukazała się nakładem Politechniki Krakowskiej w 1986.

• Prof. inż. arch. Rudolf Franciszek Śmiałowski, SARP
• Rudolf Śmiałowski, Wielka Encyklopedia Tatrzańska