Rudolf Kornke – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rudolf Kornke

Insurgent, Kat, Rudko

podporucznik artylerii
Data i miejsce urodzenia	28 września 1884 Zagórze
Data i miejsce śmierci	24 kwietnia 1958 Chorzów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	powstania śląskie[1]
Odznaczenia

Rudolf Kornke

Data i miejsce urodzenia	28 września 1884 Zagórze
Data i miejsce śmierci	24 kwietnia 1958 Chorzów
Senator IV kadencji Senatu (II RP)
Okres	od 1935 do 1938
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Senator V kadencji Senatu (II RP)
Okres	od 1938 do 1939
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poseł II kadencji Sejmu Śląskiego (II RP)
Okres	od 1930 do 1930
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poseł III kadencji Sejmu Śląskiego (II RP)
Okres	od 1930 do 1935
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Rudolf Kornke, ps. Insurgent, Kat, Rudko (ur. 28 września 1884 w Zagórzu k. Będzina^[2], zm. 24 kwietnia 1958 w Chorzowie)^[1] – polski górnik, podporucznik artylerii Wojska Polskiego, powstaniec śląski, senator IV i V kadencji II RP oraz poseł na Sejm Śląski II i III kadencji w II RP.

Od 1904 pracował jako robotnik w fabryce kwasu siarkowego w Radzionkowie, później górnik kopalni „Barbara-Wyzwolenie” w Łagiewnikach, kopalni „Neue Helene” w Szarleju i kopalni „Rosenblumendelle” koło Essen. Działacz „Sokoła”, walczył w I wojnie światowej, w armii niemieckiej. W 1918 przewodniczący Rady Robotniczo-Żołnierskiej w Metz. Współtworzył Polską Organizację Wojskową na Górnym Śląsku, komendant okręgu VIII (tarnogórsko-bytomskiego). Dowódca w trakcie trzech powstań śląskich; 1922–1925 prowadził restaurację w Piekarach Śląskich; współtwórca Narodowo-Chrześcijańskiego Zjednoczenia Pracy. W latach 1926–1929 i 1936–1939 prezes Zarządu Głównego Związku Powstańców Śląskich, a w latach 1930–1933 komendant główny tej organizacji^[1][3].

Po wybuchu II wojny światowej dotarł do Lwowa, gdzie 12 września 1939 współuczestniczył w formowaniu batalionu powstańczego (ok. 1000 ochotników). Po agresji sowieckiej wyjechał z Polski i przez Rumunię udał się na Bliski Wschód, następnie przebywał na południu Afryki, pracował m.in. na plantacjach tytoniu; od września 1939 poszukiwany niemieckim listem gończym^[4].

Po 1945 członkowie Związku Powstańców Śląskich zrzeszeni byli w organizacji Związek Weteranów Powstań Śląskich, a od 1949 w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD). Rudolf Kornke był przewodniczącym kapituły odznaczenia Gwiazda Górnośląska^[5]. Po powrocie w 1947 do Polski podjął pracę w „Centrostalu” we Wrocławiu (1947–1949), a następnie w Zabrzańskich Zakładach Piwowarsko-Słodowniczych (1949–1956); prowadził kiosk Związku Inwalidów Głuchoniemych „Odrodzenie” w Chorzowie; od 1957 rencista^[4].

Zmarł 24 kwietnia 1958 w Chorzowie, pochowany na cmentarzu parafii św. Jadwigi w Chorzowie; w końcu lat 80. grób został splantowany^[4].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7864
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (6 czerwca 1931)^[6]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (28 grudnia 1936)^[7]
• Krzyż Walecznych^[1]
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi

• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 362. [dostęp 2021-03-01].
• Franciszek Hawranek, Aleksander Kwiatek, Wiesław Lesiuk, Michał Lis, Bolesław Reiner: Encyklopedia Powstań Śląskich. Opole: Wydawnictwo Instytutu Śląskiego w Opolu, 1982.
• Kornke Rudolf 1884–1958. Biblioteka sejmowa. [dostęp 2018-03-03]. (pol.).