SMS Schlesien – Wikipedia, wolna encyklopedia

SMS Schlesien
Ilustracja
„Schlesien” w Kanale Panamskim, 8 marca 1938
Historia
Stocznia

Stocznia Schichaua, Gdańsk

Wodowanie

28 maja 1906

 Kaiserliche Marine
Wejście do służby

5 maja 1908

 Reichsmarine
 Kriegsmarine
Wycofanie ze służby

4 maja 1945

Los okrętu

wpłynął na minę w 1945; wysadzony w powietrze przez Niemców

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 12 100 t
pełna: 14 900 t

Długość

127,6 m

Szerokość

22,2 m

Zanurzenie

8,2 m

Napęd
napęd: siłownia o maksymalnej mocy 18923 KM: 12 kotłów parowych, trzy 3-cylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania; 3 śruby napędowe
Prędkość

18,5 węzła

Zasięg

4800 mil morskich przy prędkości 10 węzłów

Uzbrojenie
4 działa kalibru 280 mm, 14 dział kalibru 170 mm, 20 dział kalibru 88 mm, 6 podwodnych 450 mm wyrzutni torped.
Załoga

743 – 802 oficerów i marynarzy

Schlesien – niemiecki pancernik z okresu obu wojen światowych.

Był to jeden z 5 pancerników – przeddrednotów typu Deutschland (najbardziej znanym okrętem tego typu był „Schleswig-Holstein”). Nazwa okrętu pochodzi od Śląska, ówczesnej prowincji Niemiec. „Schlesien” wszedł do służby w 1908 roku. Używany był bojowo w czasie I wojny światowej, m.in. brał udział w bitwie jutlandzkiej. Po I wojnie światowej zezwolono Niemcom zachować 6 przestarzałych pancerników, między którymi był „Schlesien”. W okresie międzywojennym używany był jako okręt szkolny.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
„Schlesien” ostrzeliwujący Hel, we wrześniu 1939 roku.

„Schlesien” wziął ograniczony udział w pomocniczych operacjach II wojny światowej, będąc już wówczas całkowicie przestarzałym okrętem. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku, wraz z bliźniaczym pancernikiem „Schleswig-Holstein”, ostrzeliwał polskie pozycje i baterie nadbrzeżne na Helu. 27 września 1939 r. odbył pojedynek z baterią nr 32 „duńską”, której pociski wybuchały blisko, lecz bez większych uszkodzeń[1]. W kwietniu 1940 roku uczestniczył w zajęciu Danii, następnie do 1944 roku służył jako hulk mieszkalny i lodołamacz, stacjonując w Gdyni. W 1941, po ataku na ZSRR, zabezpieczał stawianie zagród minowych na Bałtyku. Od września 1944 roku, ze wzmocnioną artylerią przeciwlotniczą, służył jako okręt obrony przeciwlotniczej. W marcu i kwietniu uczestniczył w obronie Gdyni przed wojskami radzieckimi, następnie ewakuowany do Świnoujścia. 2 maja 1945 wszedł na minę magnetyczną koło Uznam, uszkodzony został odholowany do Świnoujścia, gdzie został zatopiony przez sowieckie lotnictwo 4 maja. Wrak został złomowany w latach 1949-56.

  • 28 maja 1906: wodowanie, Stocznia Schichaua w Gdańsku
  • 5 maja 1908: wejście do służby
  • 3 maja 1945: osadzenie na mieliźnie po wejściu na minę na północny wschód od Świnoujścia
  • 4 maja 1945: zakończenie służby, zniszczony w ataku lotniczym

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]
  • wyporność: standardowa 12 100 (pełna 14 900) t
  • wymiary:
    • długość: 127,6 m
    • szerokość: 22,2 m
    • zanurzenie 8,2 m
  • napęd: siłownia o maksymalnej mocy 18923 KM: 12 kotłów parowych, trzy 3-cylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania; 3 śruby napędowe
  • prędkość maksymalna: 18,5 węzła
  • zasięg: 4800 Mm/10 w
  • załoga: 743 – 802 ludzi
  • koszt budowy: 25 mln marek

Stan na 1939: 10 x 150 mm 6 x 105,6 mm, 4 x 37 mm

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Waldemar Nadolny: Artyleria nadbrzeżna. Edipresse Polska S.A., 2015, seria: Wielki Leksykon Uzbrojenia. Wrzesień 1939. Tom 69. ISBN 978-83-7945-043-5. s.55

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]