Sara Takanashi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sara Takanashi

高梨沙羅

Data i miejsce urodzenia	8 października 1996 Kamikawa
Klub	Kuraray
Wzrost	151 cm
Debiut w PŚ	3 grudnia 2011 w Lillehammer (5. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	8 stycznia 2012 w Hinterzarten (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	3 marca 2012 w Zaō
Dorobek medalowy
[1] Reprezentacja  Japonia Igrzyska olimpijskie brąz Pjongczang 2018 normalna Mistrzostwa świata złoto Predazzo 2013 druż. miesz. srebro Predazzo 2013 indywidualnie srebro Oberstdorf 2021 duża brąz Falun 2015 druż. miesz. brąz Lahti 2017 indywidualnie brąz Lahti 2017 druż. miesz. brąz Oberstdorf 2021 normalna Mistrzostwa świata juniorów złoto Erzurum 2012 indywidualnie złoto Erzurum 2012 drużynowo złoto Liberec 2013 indywidualnie złoto Predazzo 2014 indywidualnie złoto Predazzo 2014 drużynowo Igrzyska olimpijskie młodzieży złoto Innsbruck 2012 Indywidualnie
Inne nagrody
Puchar świata w skokach narciarskich Kryształowa Kula 2012/2013 Kryształowa Kula 2013/2014 Kryształowa Kula 2015/2016 Kryształowa Kula 2016/2017 2. miejsce 2014/2015 2. miejsce 2020/2021 3. miejsce 2011/2012 3. miejsce 2017/2018 Raw Air 2. miejsce 2022 Lillehammer Triple 3. miejsce 2017 Russian Tour Blue Bird 2. miejsce 2021 Turniej Sylwestrowy 3. miejsce 2021/2022 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2012 1. miejsce 2013 1. miejsce 2014 1. miejsce 2015 1. miejsce 2016 1. miejsce 2017 1. miejsce 2018 1. miejsce 2019 2. miejsce 2021 2. miejsce 2023 3. miejsce 2024 Letni Puchar Kontynentalny 1. miejsce 2014 1. miejsce 2015 2. miejsce 2011
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Sara Takanashi (jap. 高梨沙羅 Takanashi Sara; ur. 8 października 1996 w Kamikawie) – japońska skoczkini narciarska. Brązowa medalistka olimpijska z 2018, siedmiokrotna medalistka mistrzostw świata (dwa srebrne medale i dwa brązowe w konkursach indywidualnych, złoty i dwa brązowe w konkursach drużyn mieszanych), pięciokrotna złota medalistka mistrzostw świata juniorów (trzy medale w konkursach indywidualnych i dwa w drużynowych), złota medalistka igrzysk olimpijskich młodzieży z 2012. Czterokrotna zwyciężczyni klasyfikacji generalnej Pucharu Świata (w sezonach 2012/2013, 2013/2014, 2015/2016 i 2016/2017), ośmiokrotna zwyciężczyni Letniego Grand Prix oraz dwukrotna zwyciężczyni Letniego Pucharu Kontynentalnego. Jej rekord życiowy w długości skoku wynosi 141 metrów i został ustanowiony na skoczni Ōkurayama w Sapporo.

Takanashi została trzykrotnie wpisana do Księgi Rekordów Guinessa za: największą liczbę indywidualnych miejsc na podium Pucharu Świata bez podziału na płeć, największą liczbę zwycięstw kobiety w Pucharze Świata oraz największą liczbę indywidualnych zwycięstw w Pucharze Świata bez podziału na płeć^[2].

Pierwszym startem w międzynarodowych zawodach były japońskie konkursy Pucharu Kontynentalnego w sezonie 2008/2009. Pierwszy konkurs, w którym uczestniczyła Takanashi, odbył się 3 marca 2009 roku w Zaō. W stawce trzydziestu zawodniczek Japonka zajęła dziewiętnastą pozycję tracąc do zwyciężczyni Anette Sagen 123,5 punktu^[3]. Po roku startów po raz pierwszy stanęła na podium Pucharu Kontynentalnego, zajmując trzecie miejsce w drugim konkursie w tej samej miejscowości, w której zadebiutowała na międzynarodowej arenie^[4].

Po raz pierwszy na najwyższym stopniu podium stanęła 19 stycznia 2011 roku w konkursie w Ramsau, następnego dnia na tej samej skoczni zwyciężyła po raz drugi. Były to jedyne konkursy Pucharu Kontynentalnego, w których Japonka zwyciężyła. W Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011 w Oslo zajęła szóste miejsce na skoczni HS106^[1]. Podczas treningu do tego konkursu oddała skok na odległość 105 metrów, pokonując ówczesną liderkę Pucharu Kontynentalnego Danielę Iraschko, która osiągnęła odległość 95,5 metra^[5][6].

3 grudnia 2011 roku w pierwszym w historii konkursie Pucharu Świata kobiet w Lillehammer zajęła 5. miejsce, po skokach na 86,5 m i 87,5 m^[7]. 8 stycznia 2012 r. w Hinterzarten po raz pierwszy w konkursie PŚ stanęła na podium zajmując 2. miejsce, przy oddanych skokach na odległości 100,5 m oraz 99,5 m^[8].

14 stycznia 2012 roku zdobyła złoty medal na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2012 po dwóch skokach na 76,5 m^[9]. 11 i 12 lutego 2012 roku w Ljubnie dwukrotnie stanęła na podium zajmując drugie miejsce. 23 lutego podczas konkursu skoków pań w ramach Mistrzostw Świata Juniorów 2012 oddała skoki na odległość 108,5 m i 107,5 m, dzięki czemu zdobyła złoty medal z przewagą 11,5 pkt nad drugą Sarą Hendrickson^[10]. Dwa dni później w konkursie drużynowym reprezentacja Japonii w składzie: Yūki Itō, Yurina Yamada, Kaori Iwabuchi, Sara Takanashi zwyciężyła w konkursie, pokonując drugie Niemki o 119,5 punktu^[11].

3 marca 2012 roku w Zaō Takanashi została zwyciężczynią konkursu i jednocześnie tego samego dnia, w drugim konkursie, zajęła 2. miejsce. W kolejnym dniu w Zaō również zajęła 2. miejsce. W ostatnim konkursie zamykającym sezon 2011/2012 pucharu świata w skokach narciarskich ponownie zajęła drugie miejsce i ostatecznie uplasowała się na trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata za rok 2011/2012^[12].

Sara Takanashi 14 sierpnia 2012 roku zainaugurowała pierwszy w historii konkurs wchodzący w skład Letniego Grand Prix kobiet, który odbył się w Courchevel. Był to konkurs drużyn mieszanych, gdzie wraz z Yūki Itō, Noriakim Kasai i Yūtą Watase stanęła na najwyższym stopniu podium^[13]. Następnego dnia wzięła udział w konkursie indywidualnym i zajęła ósmą lokatę. W kolejnym konkursie, dwa dni później w Hinterzarten, uplasowała się na drugim stopniu podium, przegrywając tylko z Danielą Iraschko^[14]. Ostatnie dwa konkursy w sezonie letnim, które odbyły się w Ałmaty, zadecydowały o jej końcowym triumfie w klasyfikacji generalnej Letniego Grand Prix 2012. Dwukrotnie wtedy konkurs zakończyła na pierwszej pozycji^[15].

23 listopada 2012 roku, podczas pierwszego w historii konkursu drużynowego – mieszanego inaugurującego sezon 2012/2013 Pucharu Świata w skokach narciarskich Sara Takanashi zajęła drugie miejsce wraz z Yūki Itō, Yutą Watase i Taku Takeuchim przegrywając z pierwszymi Norwegami (w składzie: Maren Lundby, Tom Hilde, Anders Bardal i Anette Sagen), natomiast wygrywając z trzecimi Włochami (w składzie: Elena Runggaldier, Andrea Morassi, Evelyn Insam i Sebastian Colloredo)^[16]. 24 listopada 2012 roku, podczas pierwszego indywidualnego konkursu PŚ kobiet w sezonie 2012/2013, Takanashi stanęła na najwyższym podium, obok drugiej Sarah Hendrikson i trzeciej Anette Sagen^[17]. Dwa tygodnie później podczas próby przedolimpijskiej w Krasnej Polanie w pierwszym konkursie zajęła drugie miejsce^[18], zaś w drugim znalazła się na najniższym stopniu podium^[19]. W ostatnim konkursie roku 2012 w Ramsau am Dachstein zwyciężyła. Podobnie sytuacja miała miejsce w pierwszym konkursie 2013 roku, kiedy to w Schonach pokonała Włoszkę Evelyn Insam oraz Austriaczki Iraschko i Seifriedsberger^[20]. W kolejnym konkursie była czwarta^[21]. W Hinterzarten w pierwszym konkursie nieznacznie przegrała z Hendrickson zajmując drugie miejsce^[22]. W drugim zwyciężyła, uzyskując w drugiej serii najdłuższy skok konkursu 105 metrów^[23].

Podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Libercu w konkursie indywidualnym obroniła tytuł mistrzowski i zdobyła złoty medal^[24]. Stała się jednocześnie pierwszą zawodniczką w historii tej imprezy, która tego dokonała. W konkursie drużynowym po dyskwalifikacji Yūki Kobayashi w pierwszej serii, jako członkini składu Japonii uplasowała się na piątym miejscu^[25].

Po zakończeniu mistrzostw Puchar Świata przeniósł się do ojczystego kraju Takanashi. W Sapporo Japonka jednak uzyskała najgorsze wyniki sezonu zajmując po raz pierwszy w miejsce poza pierwszą dziesiątką – 12. miejsce w pierwszym konkursie, w drugim będąc piątą zawodniczką w klasyfikacji. W kolejnych dwóch konkursach w Zaō zwyciężyła. Serię tę przedłużyła w Ljubnie, gdzie również dwukrotnie zwyciężyła^[26]. W ten sposób zapewniła sobie kryształową kulę przed mistrzostwami świata^[27].

Podczas mistrzostw świata w Val di Fiemme po raz pierwszy zawodniczki mogły zdobyć dwa medale. Jeden w konkursie indywidualnym, a drugi w konkursie drużynowym mieszanym. Japonka dwukrotnie stanęła na podium. Najpierw w konkursie indywidualnym przegrała jedynie z Hendrickson, by w konkursie drużynowym zdobyć razem z Yūki Itō, Daiki Itō oraz Taku Takeuchi złoty medal^[12].

Po zakończeniu mistrzostw odbyły się jeszcze dwa konkursy Pucharu Świata, które miały miejsce w Norwegii. W obu konkursach Takanashi zajęła drugie miejsce ustępując mistrzyni świata we Włoszech – Hendrickson. Mimo tego Japonka z przewagą 250 punktów nad Amerykanką zdobyła kryształową kulę^[12].

Sezon ten zaczęła 26 lipca 2013 roku pierwszym konkursem Letniego Grand Prix 2013 w Hinterzarten, gdzie zajęła drugie miejsce za Kanadyjką Alexandrą Pretorius. Dzień później w konkursie drużyn mieszanych stanęła wraz z reprezentacją Japonii na najwyższym stopniu podium. W kolejnym mikście w Courchevel zajęła drugie miejsce. Na terenie Rosji i Kazachstanu we wrześniu wygrała cztery konkursy z rzędu i tym samym po raz drugi z rzędu wygrała klasyfikację generalną całego cyklu^[28].

Puchar Świata zainaugurowała zwycięstwem w konkursie drużyn mieszanych w Lillehammer^[29]. Następnego dnia zwyciężyła w konkursie indywidualnym^[30]. W kolejnych konkursach, w Hinterzarten, oraz pierwszym w Czajkowskim ponownie stawała na najwyższym stopniu podium^[31][32][33]. W drugim konkursie w Rosji zajęła trzecie miejsce przegrywając z Cariną Vogt i Iriną Awwakumową^[34]. Styczeń 2014 roku zaczęła od czterech zwycięstw, które odniosła w Sapporo^[35][36] oraz w Zaō^[37][38]. Pod koniec stycznia podczas konkursów rozgrywanych w Planicy dwukrotnie przegrała z Austriaczką Danielą Iraschko-Stolz^[39][40].

Dwa dni po ostatnim konkursie w Słowenii wzięła udział w juniorskich mistrzostwach świata w Predazzo. Po raz trzeci z rzędu zdobyła tytuł mistrza świata juniorów wygrywając o niespełna piętnaście punktów z reprezentującą Francję Coline Mattel oraz ze sklasyfikowaną na trzecim miejscu Norweżką Maren Lundby^[41]. Dwa dni później w konkursie drużynowym wraz z Yūki Itō, Haruką Iwasą oraz Yuriną Yamadą sięgnęła po złoty medal zwyciężając z drugą Słowenią i trzecią Francją^[42].

W ostatnich konkursach Pucharu Świata przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 2014 w Soczi dwukrotnie zwyciężyła w austriackim Hinzenbach. Zwycięstwo odniesione w drugim konkursie było dziesiątym w sezonie^[43]. Swoje starty na zimowej olimpiadzie zaczęła od dwóch wygranych treningów^[44]. W konkursie indywidualnym zajęła czwarte miejsce, straciwszy do trzeciej Francuzki Coline Mattel dwie i dwie dziesiąte punktu^[45].

Po zakończeniu igrzysk wróciła do startów w Pucharze Świata dwukrotnie zwyciężając w Râșnovie. Pierwsza wygrana Rumunii zapewniła jej drugą kryształową kulę^[46][47]. Wygrała również w konkursie na skoczni dużej w Oslo^[48], w Falun^[49] oraz w finałowym konkursie cyklu w Planicy odnosząc przy tym ostatnie, piętnaste zwycięstwo w sezonie^[50].

Kolejny sezon zaczęła 20 września 2014 roku startem podczas konkursów Letniego Grand Prix w kazachskich Ałmatach. Zwyciężyła w obu konkursach wygrywając przy tym cały letni cykl po raz trzeci z rzędu^[51]. Drugi konkurs w Kazachstanie był dla niej dziesiątym konkursem zakończonym na podium zawodów^[52].

Tydzień po finale Letniego Grand Prix pojawiła się na starcie Letniego Pucharu Kontynentalnego rozgrywanego w Trondheim, gdzie triumfowała dwukrotnie przed Sarą Hendrickson, oraz kolejno Maren Lundby i Coline Mattel. Odniosła przy tym triumf w klasyfikacji końcowej turnieju^[53].

5 grudnia 2014 roku wystartowała w rozpoczynającym Puchar Świata konkursie w Lillehammer, w którym zajęła trzecie miejsce przegrywając ze Słowenką Špelą Rogelj oraz Austriaczką Danielą Iraschko-Stolz^[54]. Po konkursie powiedziała, że jest rozczarowana zajętym przez siebie miejscem^[55]. Na początku 2015 roku podczas konkursów w ojczystej Japonii dwukrotnie zwyciężyła w Sapporo. Pierwsze zwycięstwo było jednocześnie dwudziestym piątym w całej karierze oraz czterdziestym na podium w historii jej startów^[56][57]. W jednoseryjnym konkursie rozgrywanym w Zaō zajęła siódme miejsce^[58]. Kolejne starty, które miały miejsce w Oberstdorfie zakończyła kolejno na trzecim^[59] i piątym miejscu, co kosztowało ją utratę pozycji lidera w klasyfikacji generalnej cyklu^[60]. Na przełomie stycznia i lutego w Hinzenbach plasowała się w pierwszym konkursie na trzeciej pozycji^[61], a w drugim na ósmej^[62]. W pierwszym konkursie rozgrywanym w rumuńskim Râșnovie zajęła drugie miejsce na podium przegrywając z Iraschko-Stolz^[63], natomiast w drugim konkursie po raz trzeci w sezonie stanęła na jego najwyższym stopniu^[64]. Na niespełna tydzień przed mistrzostwami świata odniosła podwójne zwycięstwo w Ljubnie^[65]. Drugi konkurs wygrała ex aequo z Iraschko-Stolz^[66].

Swój start na Mistrzostwach Świata w Falun zaczęła udziałem w konkursie indywidualnym, w którym zajęła czwarte miejsce. Do trzeciego miejsca na podium straciła pięć i pół punkta^[67]. Dwa dni później wystartowała w konkursie drużyn mieszanych wraz z Noriakim Kasai, Yūki Itō i Taku Takeuchim. Zajęli trzecie miejsce na podium zdobywając brązowy medal^[68].

Niespełna dwa tygodnie po mistrzostwach świata rozegrany został finałowy konkurs Pucharu Świata w Oslo na skoczni dużej, w którym odniosła swoje trzydzieste w karierze zwycięstwo. W klasyfikacji końcowej cyklu sklasyfikowana została na drugim miejscu za Danielą Iraschko-Stolz^[69].

Sezon ten rozpoczęła biorąc udział w zawodach Letniego Grand Prix w Courchevel, które zwyciężyła^[70]. Na początku września 2015 roku dwukrotnie triumfowała w Czajkowskim^[71][72]. Zwycięstwo w pierwszym konkursie było jej dziesiątym w karierze w zawodach LGP. Tydzień później po zwycięstwie w pierwszych zawodach w Ałmatach zapewniła sobie czwarty triumf w klasyfikacji generalną letniego cyklu^[73]. Dzień później ponownie stanęła na najwyższym stopniu podium zawodów wygrywając ze swoją rodaczką Yūki Itō oraz Austriaczką Jacqueline Seifriedsberger^[74].

Pod koniec sierpnia wystartowała w niemieckim Oberwiesenthal w ramach Letniego Pucharu Kontynentalnego. W pierwszym konkursie zajęła drugie miejsce przegrywając z Emą Klinec^[75], natomiast w drugim zwyciężyła^[76]. Mimo nieobecności w ostatnich zawodach odbywanych w Oslo Takanashi wygrała klasyfikację generalną cyklu wraz ze Słowenką Klinec i Norweżkami Maren Lundby i Line Jahr^[77].

Puchar Świata zaczęła konkursem 4 grudnia 2015 roku w Lillehammer, który wygrała^[78]. W połowie tego miesiąca stawała na podium zawodów w Niżnym Tagile, kolejno na drugim, gdzie przegrała z Danielą Iraschko-Stolz^[79] oraz na pierwszym następnego dnia^[80]. Pierwsze starty w 2016 roku zaliczyła w połowie stycznia w Sapporo, gdzie zwycięstwo odniosła dwukrotnie^[81][82]. Niecały tydzień później w Zaō zwyciężyła w pierwszym, jednoseryjnym konkursie indywidualnym^[83]. Następnego dnia ponownie stanęła na najwyższym stopniu podium^[84]. Na przestrzeni kolejnych dwóch tygodni triumfowała dwukrotnie w Oberstdorfie^[85][86], w Oslo ustanawiając jednocześnie nowy rekord obiektu^[87], a także podwójnie w Hinzenbach, gdzie zwycięstwo w pierwszym konkursie było czterdziestym w karierze^[88][89]. W połowie lutego w słoweńskim Ljubnie pierwszy konkurs zakończyła na drugim miejscu przegrywając z Mają Vtič^[90], a drugi poza podium, bo na czwartym miejscu^[91]. Następnego tygodnia wygrała zawody w Lahti, które były jednocześnie sprawdzianem obiektu przed przyszłorocznymi mistrzostwami świata. Te zwycięstwo jednocześnie zapewniło jej po raz trzeci w karierze końcowy triumf w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata^[92]. Pod koniec lutego podczas ostatnich zawodów PŚ tego sezonu^[93] w Ałmatach zwyciężyła dwukrotnie^[94][95].

Po zakończeniu Pucharu Świata Takanashi wystartowała w krajowych zawodach w Sapporo, które wygrała^[96].

16 lipca 2016 roku wygrała rozpoczynający Letnie Grand Prix konkurs w Courchevel przed Austriaczką Chiarą Hölzl i Yūki Itō^[97]. We wrześniu odniosła dwa zwycięstwa w Czajkowskim. Dzięki nim z kompletem punktów zwyciężyła po raz piąty z rzędu klasyfikację generalną Letniego Grand Prix^[98][99].

W drugim oraz trzecim dniu grudnia zainaugurowała starty w Pucharze Świata zwycięstwami w Lillehammer^[100][101]. Podczas następnych zawodów cyklu w Niżnym Tagile w pierwszym konkursie stanęła na trzecim stopniu podium przegrywając z Danielą Iraschko-Stolz i z Maren Lundby^[102]. W drugim konkursie odniosła zwycięstwo^[103]. Następne starty miały miejsce już na początku stycznia 2017 roku w Oberstdorfie na skoczni dużej, gdzie dwukrotnie zajęła pierwsze miejsce^[104][105]. Tydzień później w pierwszym konkursie w Sapporo zajęła drugie miejsce plasując się za Yūki Itō^[106]. Dzień później w drugim konkursie sklasyfikowana została na czwartym miejscu^[107]. Kolejne zawody rozgrywane w Zaō zakończyła na miejscach kolejno piątym^[108] oraz drugim ponownie przegrywając z Itō^[109]. W Râșnovie pierwszy konkurs zakończyła na drugiej pozycji za Maren Lundby^[110]. Drugi natomiast okazał się być jej pięćdziesiątym zwycięstwem w karierze^[111]. W lutym w Hinzenbach dwukrotnie stanęła na najwyższym stopniu podium^[112][113]. Następne zawody w Ljubnie odbyły się bez jej udziału^[114]. W połowie miesiąca wystartowała w przedolimpijskiej próbie w południowokoreańskim Pjongczang. Pierwszy konkurs zakończyła na drugim miejscu i zapewniła sobie zwycięstwo w Pucharze Świata po raz czwarty w karierze^[115]. W drugim konkursie zajęła pierwsze miejsce^[116].

Pod koniec lutego wystartowała w Mistrzostwach Świata 2017 w Lahti. W konkursie indywidualnym zdobyła brązowy medal, straciwszy do zwyciężczyni Cariny Vogt ponad trzy punkty^[117]. Dwa dni później w konkursie drużyn mieszanych zajęła trzecie miejsce wraz z Taku Takeuchim, Yūki Itō oraz z Daikim Itō^[118].

Po mistrzostwach świata wystartowała krajowych zawodach o puchar burmistrza miasta Sapporo. W konkursie na skoczni normalnej zajęła drugie miejsce, a na skoczni dużej zajęła pierwsze miejsce ex aequo z Itō^[119]. Wystartowała też w finałowym konkursie Pucharu Świata w Oslo, gdzie stanęła na drugim stopniu podium^[120].

Sezon zaczęła 11 sierpnia 2017 roku startem w konkursie Letniego Grand Prix w Courchevel, w których zajęła drugie miejsce przegrywając z Kathariną Althaus^[121]. Tydzień później w kwalifikacjach do pierwszego konkursu we Frenštácie została zdyskwalifikowana za nieprzepisową długość nart, przez co nie mogła wystartować w konkursie^[122]. Następnego dnia zwyciężyła w kwalifikacjach oraz w konkursie indywidualnym ustanawiając przy tym nowy rekord skoczni^[123]. W pierwszej połowie września w Czajkowskim zwyciężyła w obu konkursach zapewniając sobie szósty triumf w Letnim Grand Prix^[124][125].

1 grudnia 2017 roku wystartowała w turnieju Lillehammer Triple w ramach Pucharu Świata w Lillehammer. Pierwszy konkurs zakończyła na czwartym miejscu tracąc do podium dwie dziesiąte punktu^[126]. W drugim konkursie ponownie uplasowała się na czwartej pozycji^[127], natomiast trzeci konkurs indywidualny, który rozegrany został na skoczni dużej zakończyła na trzecim miejscu. W klasyfikacji generalnej turnieju zajęła trzecie miejsce^[128].

Dwa tygodnie później w Hinterzarten zwyciężyła w konkursie drużynowym razem z Yūki Itō, Kaori Iwabuchi i Yūką Setō^[129]. Następnego dnia w konkursie indywidualnym zajęła trzecie miejsce^[130]. Następny swój start zaliczyła w połowie stycznia 2018 roku w Sapporo, gdzie w pierwszym konkursie stanęła na najniższym stopniu podium^[131], a w drugim konkursie na drugim jego stopniu^[132]. Kolejne zawody, które rozgrywane były w Zaō zakończyła kolejno na czwartym^[133] oraz na trzecim miejscu^[134]. W rozgrywanym tam drugim w sezonie konkursie drużynowym podobnie jak w pierwszym stanęła na najwyższym stopniu podium w niezmienionym składzie^[135]. Pod koniec miesiąca w Ljubnie plasowała się na trzecim^[136] i czwartym miejscu^[137].

12 lutego 2018 roku wystartowała w konkursie indywidualnym na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018 odbywających się w Pjongczang. Konkurs ten zakończyła na trzecim miejscu zdobywając brązowy medal. Do zwyciężczyni straciła ponad dwadzieścia punktów^[138].

Po zakończeniu zimowych igrzysk powróciła do startów w Pucharze Świata występem w Râșnovie, gdzie w oba konkursy zakończyła poza podium. W pierwszym była siódma^[139], a w drugim czwarta^[140]. W Oslo sklasyfikowana została na miejscu czwartym^[141]. W finałowych konkursach Pucharu Świata w Oberstdorfie odniosła swoje pierwsze i jedyne zwycięstwa w tym sezonie^[142][143].

Sezon zainaugurowała 28 lipca 2018 roku konkursem w Hinterzarten w ramach Letniego Grand Prix, w którym zwyciężyła^[144]. Dwa tygodnie później na skoczni dużej w Courchevel zwyciężyła ponownie^[145]. W drugiej połowie sierpnia we Frenštácie Takanashi zwyciężyła w obu konkursach^[146][147]. We wrześniu w Czajkowskim zwyciężyła w konkursie drużyn mieszanych z Nozomi Maruyamą, Yukiyą Satō oraz z Junshirō Kobayashim przed Słowenią i Norwegią^[148]. W jednoseryjnym konkursie indywidualnym rozegranym dzień później zajęła trzecie miejsce przegrywając z Maren Lundby i Emą Klinec^[149]. 2 października w Klingenthal zajęła piąte miejsce w kwalifikacjach do konkursu^[150], który został odwołany. Cykl zakończyła siódmym triumfem w Letnim Grand Prix z rzędu^[151].

Na przełomie listopada i grudnia 2018 roku wzięła udział w drugiej edycji Lillehammer Triple rozpoczynającej Puchar Świata. Pierwszy konkurs indywidualny zakończyła na trzecim miejscu^[152]. W drugim konkursie została zdyskwalifikowana za niezgodny z regulaminem kombinezon^[153]. W trzecim konkursie rozgrywanym na skoczni dużej była jedenasta. Cały turniej zakończyła na dwudziestej ósmej pozycji^[154].

Po dwóch tygodniach wystartowała w Prémanon, gdzie w pierwszym konkursie była druga za Kathariną Althaus^[155]. Drugi konkurs zakończyła na trzeciej lokacie. Było to jej dziewięćdziesiąte podium w karierze^[156]. W pierwszej połowie stycznia 2019 roku w Sapporo sklasyfikowana została na miejscu jedenastym w pierwszym konkursie^[157], a w kolejnym na ósmym^[158]. W Zaō pierwszy konkurs zakończyła na drugim miejscu przegrywając z Danielą Iraschko-Stolz^[159]. Drugi skończyła poza podium, na szóstym miejscu^[160]. Również odbywający się tam konkurs drużynowy zakończyła na trzecim miejscu w składzie z Yūki Itō, Yūką Setō i Kaori Iwabuchi^[161]. Tydzień później w Râșnovie w pierwszym konkursie była trzecia za Althaus i Lundby^[162]. Na podium ponownie stanęła w drugim konkursie w Hinzenbach 3 lutego, zajmując drugie miejsce^[163]. W Ljubnie pierwszy konkurs zakończyła na drugim miejscu^[164], zaś w drugim konkursie odniosła pierwsze zwycięstwo w sezonie^[165]. Drugi w sezonie konkurs drużynowy zakończyła na czwartym miejscu^[166]. W połowie miesiąca w Oberstdorfie zajmowała miejsca kolejno czwarte^[167] i trzecie^[168].

Pod koniec lutego wystartowała w Mistrzostwach Świata 2019 w Seefeld. 26 lutego wraz z drużyną ukończyła konkurs drużynowy na miejscu szóstym^[169]. Konkurs indywidualny rozegrany dzień później zakończyła na miejscu szóstym^[170]. Drugiego marca wystartowała także w konkursie drużyn mieszanych, zajmując piątą lokatę^[171].

Po mistrzostwach świata wystartowała w premierowej edycji kobiecego Raw Air. Najlepszy swój występ zaliczyła w Oslo, gdzie prolog zakończyła na miejscu czwartym^[172] a konkurs na piątym^[173]. Najgorszy rezultat zanotowała w prologu w Trondheim, gdzie była dziewiętnasta. Cykl zakończyła na miejscu siódmym^[174].

Sezon zakończyła startem w kolejnym nowym turnieju – Blue Bird, który składał się z czterech konkurencji. Pierwszy oraz drugi konkurs w Niżnym Tagile Takanashi kończyła na miejscach dziewiątym^[175] oraz szóstym^[176]. W Czajkowskim w pierwszym konkursie znalazła się na trzecim stopniu podium^[177]. Drugi, finałowy konkurs ukończyła na miejscu ósmym. W końcowej klasyfikacji turnieju zajęła szóste miejsce, zaś w Pucharze Świata sklasyfikowana została na czwartym miejscu^[178].

26 lipca 2019 roku wystartowała w Hinterzarten w ramach Letniego Grand Prix. Z czteropunktową przewagą nad Maren Lundby wygrała konkurs indywidualny^[179]. W rozegranym dzień później konkursie drużyn mieszanych zajęła drugie miejsce wraz z Nozomi Maruyamą, Junshirō Kobayashim i Keiichim Satō^[180]. Dwa tygodnie później w Courchevel ponownie stanęła na najwyższym stopniu podium. Było to jej dwudzieste piąte zwycięstwo w karierze w Letnim Grand Prix^[181]. Nie wzięła udziału w ostatnim konkursie we Frenštácie, który wygrała Nika Križnar i zrównała się z nią w klasyfikacji generalnej cyklu. Jednak ze względu na ilość zwycięstw w sezonie to Takanashi po raz ósmy wygrała klasyfikację generalną Letniego Grand Prix^[182].

W połowie września wystartowała w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Lillehammer. Konkurs ten wygrała z przewagą ponad trzydziestu punktów nad drugą zawodniczką^[183].

7 grudnia wystartowała w inaugurującym nowy sezon Pucharu Świata konkursie w Lillehammer, w którym zajęła miejsce pod koniec czołowej dziesiątki^[184]. Następnego dnia uplasowała się na najniższym stopniu podium^[185].

2014 Soczi / Krasnaja Polana	–	4. miejsce (K-95)
2018 Pjongczang	–	brązowy medal (K-98)
2022 Pekin / Zhangjiakou	–	4. miejsce (K-95)

2022 Pekin / Zhangjiakou

–

4. miejsce (K-95, drużyna mieszana)[a]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwyciężczyni
4.	11 lutego	2014	Soczi / Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	ind.	100,0 m	98,5 m	243,0 pkt	4,4 pkt	Carina Vogt
3.	12 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	ind.	103,5 m	103,5 m	243,8 pkt	20,8 pkt	Maren Lundby
4.	5 lutego	2022	Pekin / Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	ind.	98,5 m	100,0 m	224,1 pkt	14,9 pkt	Urša Bogataj
4.	7 lutego	2022	Pekin / Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	druż. miesz.[a]	DSQ	98,5 m	836,3 pkt (118,9 pkt)	165,2 pkt	Słowenia

2011 Oslo	–	6. miejsce (K-95)
2013 Val di Fiemme / Predazzo	–	srebrny medal (K-95)
2015 Falun	–	4. miejsce (K-90)
2017 Lahti	–	brązowy medal (K-90)
2019 Seefeld	–	6. miejsce (K-99)
2021 Oberstdorf	–	brązowy medal (K-95), srebrny medal (K-120)
2023 Planica	–	20. miejsce (K-95)

2013 Val di Fiemme / Predazzo	–	złoty medal (K-95, drużyna mieszana)[b]
2015 Falun	–	brązowy medal (K-90, drużyna mieszana)[c]
2017 Lahti	–	brązowy medal (K-90, drużyna mieszana)[d]
2019 Seefeld	–	6. miejsce (K-99)[e], 5. miejsce (K-99, drużyna mieszana)[f]
2021 Oberstdorf	–	4. miejsce (K-95)[g], 5. miejsce (K-95, drużyna mieszana)[h]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwyciężczyni
6.	25 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	ind.	92,0 m	93,0 m	195,0 pkt	36,7 pkt	Daniela Iraschko-Stolz
2.	22 lutego	2013	Val di Fiemme / Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	ind.	104,5 m	103,0 m	251,0 pkt	2,7 pkt	Sarah Hendrickson
1.	24 lutego	2013	Val di Fiemme / Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	druż. miesz.[b]	101,5 m	106,5 m	1011,0 pkt (267,5 pkt)	–
4.	20 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	ind.	90,0 m	93,0 m	228,3 pkt	8,6 pkt	Carina Vogt
3.	22 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	druż. miesz.[c]	96,5 m	93,0 m	888,3 pkt (226,3 pkt)	29,6 pkt	Niemcy
3.	24 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	ind.	98,0 m	95,0 m	251,1 pkt	3,5 pkt	Carina Vogt
3.	26 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	druż. miesz.[d]	90,0 m	89,5 m	979,7 pkt (237,6 pkt)	55,8 pkt	Niemcy
6.	26 lutego	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	druż.[e]	101,0 m	93,5 m	806,1 pkt (211,5 pkt)	92,8 pkt	Niemcy
6.	27 lutego	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	ind.	101,5 m	102,0 m	236,7 pkt	22,9 pkt	Maren Lundby
5.	2 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	druż. miesz.[f]	91,0 m	99,5 m	928,6 pkt (210,8 pkt)	83,6 pkt	Niemcy
3.	25 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	ind.	104,0 m	100,0 m	276,3 pkt	3,3 pkt	Ema Klinec
4.	26 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż.[g]	94,5 m	98,0 m	877,5 pkt (250,3 pkt)	81,8 pkt	Austria
5.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. miesz.[h]	99,5 m	102,0 m	940,3 pkt (259,3 pkt)	60,5 pkt	Niemcy
2.	3 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	ind.	126,0 m	134,0 m	287,9 pkt	8,7 pkt	Maren Lundby
20.	23 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	ind.	93,5 m	89,0 m	210,9 pkt	38,2 pkt	Katharina Althaus

2010 Hinterzarten	–	7. miejsce (K-95)
2011 Otepää	–	6. miejsce (K-90)
2012 Erzurum	–	złoty medal (K-95)
2013 Liberec	–	złoty medal (K-90)
2014 Val di Fiemme / Predazzo	–	złoty medal (K-95)

2012 Erzurum	–	złoty medal (K-95)[i]
2013 Liberec	–	5. miejsce (K-90)[j]
2014 Val di Fiemme / Predazzo	–	złoty medal (K-95)[k]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwyciężczyni
7.	29 stycznia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	ind.	97,5 m	98,5 m	238,5 pkt	29,0 pkt	Elena Runggaldier
6.	27 stycznia	2011	Otepää	Tehvandi	K-90	HS-100	ind.	94,5 m	90,0 m	235,5 pkt	22,0 pkt	Coline Mattel
1.	23 lutego	2012	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	ind.	108,5 m	107,5 m	276,5 pkt	–
1.	25 lutego	2012	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	druż.[i]	103,0 m	104,5 m	968,0 pkt (260,5 pkt)	–
1.	24 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	ind.	98,5 m	102,0 m	268,0 pkt	–
5.	26 stycznia	2013	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	druż.[j]	101,5 m	97,5 m	726,5 pkt (264,5 pkt)	282,5 pkt	Słowenia
1.	28 stycznia	2014	Val di Fiemme / Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	ind.	100,5 m	100,5 m	262,9 pkt	–
1.	30 stycznia	2014	Val di Fiemme / Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	druż.[k]	104,5 m	99,0 m	919,0 pkt (261,5 pkt)	–

2012 Innsbruck

–

złoty medal (K-68)

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwyciężczyni
1.	14 stycznia	2012	Innsbruck	Toni-Seelos	K-68	HS-75	76,5 m	76,5 m	269,3 pkt	–

Sezon	Miejsce[186]
2011/2012	3.
2012/2013	1.
2013/2014	1.
2014/2015	2.
2015/2016	1.
2016/2017	1.
2017/2018	3.
2018/2019	4.
2019/2020	4.
2020/2021	2.
2021/2022	5.
2022/2023	10.
2023/2024	9.

Sezon	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2011/2012	1	6	–	7
2012/2013	8	4	1	13
2013/2014	15	2	1	18
2014/2015	6	1	3	10
2015/2016	14	2	–	16
2016/2017	6	5	1	11
2017/2018	2	1	5	8
2018/2019	1	4	5	10
2019/2020	1	1	1	3
2020/2021	3	4	2	7
2021/2022	3	–	1	4
2022/2023	–	–	2	2
2023/2024	–	1	–	1
Razem	63	31	22	116

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	3 marca	2012	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	102,5 m	–	124,9 pkt	[187]
2.	24 listopada	2012	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	96,0 m	98,0 m	265,2 pkt	[188]
3.	14 grudnia	2012	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	HS-98	86,5 m	91,5 m	241,0 pkt	[189]
4.	5 stycznia	2013	Schonach	Langenwaldschanze	K-95	HS-106	96,5 m	96,5 m	242,1 pkt	[190]
5.	13 stycznia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	98,0 m	105,0 m	247,5 pkt	[191]
6.	9 lutego	2013	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	95,5 m	93,5 m	228,0 pkt	[192]
7.	10 lutego	2013	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	102,0 m	94,0 m	240,4 pkt	[193]
8.	16 lutego	2013	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	88,5 m	88,0 m	245,1 pkt	[194]
9.	17 lutego	2013	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	89,5 m	92,0 m	266,9 pkt	[195]
10.	7 grudnia	2013	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	102,0 m	96,5 m	286,0 pkt	[196]
11.	21 grudnia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	101,0 m	105,0 m	266,8 pkt	[197]
12.	22 grudnia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	96,0 m	98,5 m	239,9 pkt	[198]
13.	3 stycznia	2014	Czajkowskij	Snieżynka	K-95	HS-106	99,0 m	96,5 m	232,6 pkt	[199]
14.	11 stycznia	2014	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	99,0 m	94,5 m	254,5 pkt	[200]
15.	12 stycznia	2014	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	97,0 m	91,0 m	237,1 pkt	[201]
16.	18 stycznia	2014	Zaō	Yamagata	K-95	HS-100	104,0 m	–	110,8 pkt	[202]
17.	19 stycznia	2014	Zaō	Yamagata	K-95	HS-100	98,0 m	–	127,5 pkt	[203]
18.	1 lutego	2014	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	87,0 m	90,0 m	231,7 pkt	[204]
19.	2 lutego	2014	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	88,5 m	92,5 m	245,2 pkt	[205]
20.	1 marca	2014	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	100,5 m	99,0 m	252,0 pkt	[206]
21.	2 marca	2014	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	85,0 m	93,5 m	230,4 pkt	[207]
22.	8 marca	2014	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	132,0 m	128,5 m	257,6 pkt	[208]
23.	15 marca	2014	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	90,5 m	91,0 m	228,0 pkt	[209]
24.	22 marca	2014	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-139	135,0 m	132,5 m	271,6 pkt	[210]
25.	10 stycznia	2015	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	97,0 m	98,0 m	249,9 pkt	[211]
26.	11 stycznia	2015	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	87,0 m	97,0 m	236,3 pkt	[212]
27.	8 lutego	2015	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	95,0 m	–	121,4 pkt	[213]
28.	14 lutego	2015	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	88,0 m	90,0 m	248,5 pkt	[214]
29.	15 lutego	2015	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	88,5 m	89,5 m	244,9 pkt	[215]
30.	13 marca	2015	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	128,0 m	127,0 m	263,8 pkt	[216]
31.	4 grudnia	2015	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	95,5 m	97,5 m	251,7 pkt	[217]
32.	13 grudnia	2015	Niżny Tagił	Aist	K-90	HS-100	98,0 m	99,0 m	257,1 pkt	[218]
33.	16 stycznia	2016	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	97,0 m	98,0 m	265,6 pkt	[219]
34.	17 stycznia	2016	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	97,0 m	94,0 m	257,8 pkt	[220]
35.	22 stycznia	2016	Zaō	Yamagata	K-95	HS-100	106,0 m	–	143,4 pkt	[221]
36.	23 stycznia	2016	Zaō	Yamagata	K-95	HS-100	94,5 m	100,0 m	241,3 pkt	[222]
37.	30 stycznia	2016	Oberstdorf	Schattenberg	K-95	HS-106	104,0 m	107,0 m	278,5 pkt	[223]
38.	31 stycznia	2016	Oberstdorf	Schattenberg	K-95	HS-106	102,5 m	97,0 m	271,2 pkt	[224]
39.	4 lutego	2016	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	137,5 m	136,0 m	305,8 pkt	[225]
40.	6 lutego	2016	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	93,5 m	93,0 m	257,2 pkt	[226]
41.	7 lutego	2016	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	98,0 m	90,0 m	260,1 pkt	[227]
42.	19 lutego	2016	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	96,5 m	99,5 m	251,3 pkt	[228]
43.	27 lutego	2016	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	101,0 m	103,0 m	252,6 pkt	[229]
44.	28 lutego	2016	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	96,5 m	102,0 m	236,9 pkt	[230]
45.	2 grudnia	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	95,0 m	98,5 m	271,3 pkt	[231]
46.	3 grudnia	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	95,5 m	98,0 m	268,1 pkt	[232]
47.	11 grudnia	2016	Niżny Tagił	Aist	K-90	HS-100	92,5 m	98,5 m	260,7 pkt	[233]
48.	7 stycznia	2017	Oberstdorf	Schattenberg	K-120	HS-137	131,0 m	129,0 m	283,4 pkt	[234]
49.	8 stycznia	2017	Oberstdorf	Schattenberg	K-120	HS-137	124,0 m	129,0 m	263,0 pkt	[235]
50.	29 stycznia	2017	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	96,0 m	97,5 m	247,3 pkt	[236]
51.	4 lutego	2017	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	87,5 m	91,0 m	242,1 pkt	[237]
52.	5 lutego	2017	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	89,0 m	92,0 m	254,8 pkt	[238]
53.	16 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	99,5 m	97,0 m	215,1 pkt	[239]
54.	24 marca	2018	Oberstdorf	Schattenberg	K-95	HS-106	100,5 m	96,5 m	227,1 pkt	[240]
55.	25 marca	2018	Oberstdorf	Schattenberg	K-95	HS-106	99,0 m	102,5 m	250,4 pkt	[241]
56.	10 lutego	2019	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-94	89,5 m	82,5 m	223,9 pkt	[242]
57.	9 marca	2020	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	120,5 m	127,5 m	296,9 pkt	[243]
58.	6 lutego	2021	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	90,0 m	90,0 m	238,4 pkt	[244]
59.	7 lutego	2021	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	89,0 m	92,5 m	234,1 pkt	[245]
60.	19 lutego	2021	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	92,0 m	99,0 m	239,2 pkt	[246]
61.	1 stycznia	2022	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-94	95,0 m	89,0 m	266,8 pkt	[247]
62.	2 marca	2022	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	130,0 m	132,0 m	291,5 pkt	[248]
63.	6 marca	2022	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	130,0 m	128,0 m	263,9 pkt	[249]

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwyciężczyni	Przypisy
1.	8 stycznia	2012	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	100,5 m	99,5 m	242,6 pkt	2.	30,6 pkt	Sarah Hendrickson	[250]
2.	11 lutego	2012	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	86,5 m	88,5 m	245,2 pkt	2.	1,3 pkt	Sarah Hendrickson	[251]
3.	12 lutego	2012	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	90,0 m	90,5 m	246,7 pkt	2.	12,9 pkt	Sarah Hendrickson	[252]
4.	3 marca	2012	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	102,5 m	–	124,9 pkt	1.	–		[187]
5.	3 marca	2012	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	98,5 m	99,5 m	252,7 pkt	2.	1,1 pkt	Sarah Hendrickson	[253]
6.	4 marca	2012	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	99,5 m	89,5 m	234,2 pkt	2.	14,9 pkt	Sarah Hendrickson	[254]
7.	9 marca	2012	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	100,5 m	108,0 m	250,7 pkt	2.	3,4 pkt	Sarah Hendrickson	[255]
8.	24 listopada	2012	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	96,0 m	98,0 m	265,2 pkt	1.	–		[188]
9.	8 grudnia	2012	Soczi	Russkije Gorki	K-95	HS-106	106,0 m	104,0 m	258,0 pkt	2.	6,2 pkt	Sarah Hendrickson	[256]
10.	9 grudnia	2012	Soczi	Russkije Gorki	K-95	HS-106	97,0 m	91,5 m	228,9 pkt	3.	2,2 pkt	Daniela Iraschko Coline Mattel	[257]
11.	14 grudnia	2012	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	HS-98	86,5 m	91,5 m	241,0 pkt	1.	–		[189]
12.	5 stycznia	2013	Schonach	Langenwaldschanze	K-95	HS-106	96,5 m	96,5 m	242,1 pkt	1.	–		[190]
13.	12 stycznia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	99,0 m	98,0 m	242,4 pkt	2.	1,2 pkt	Sarah Hendrickson	[258]
14.	13 stycznia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	98,0 m	105,0 m	247,5 pkt	1.	–		[191]
15.	9 lutego	2013	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	95,5 m	93,5 m	228 pkt	1.	–		[192]
16.	10 lutego	2013	Zaō	Yamagata	K-90	HS-100	102,0 m	94,0 m	240,4 pkt	1.	–		[193]
17.	16 lutego	2013	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	88,5 m	88,0 m	245,1 pkt	1.	–		[194]
18.	17 lutego	2013	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	89,5 m	92,0 m	266,9 pkt	1.	–		[195]
19.	15 marca	2013	Trondheim	Granåsen	K-90	HS-105	105,0 m	100,0 m	274,9 pkt	2.	8,1 pkt	Sarah Hendrickson	[259]
20.	17 marca	2013	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	134,0 m	133,5 m	260,8 pkt	2.	2,0 pkt	Sarah Hendrickson	[260]
21.	7 grudnia	2013	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	102,0 m	96,5 m	286,0 pkt	1.	–		[196]
22.	21 grudnia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	101,0 m	105,0 m	266,8 pkt	1.	–		[197]
23.	22 grudnia	2013	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	96,0 m	98,5 m	239,9 pkt	1.	–		[198]
24.	3 stycznia	2014	Czajkowskij	Snieżynka	K-95	HS-106	99,0 m	96,5 m	232,6 pkt	1.	–		[199]
25.	4 stycznia	2014	Czajkowskij	Snieżynka	K-95	HS-106	100,0 m	101,5 m	249,2 pkt	3.	6,1 pkt	Irina Awwakumowa	[261]
26.	11 stycznia	2014	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	99,0 m	94,5 m	254,5 pkt	1.	–		[200]
27.	12 stycznia	2014	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	97,0 m	91,0 m	237,1 pkt	1.	–		[201]
28.	18 stycznia	2014	Zaō	Yamagata	K-95	HS-100	104,0 m	–	110,8 pkt	1.	–		[202]
29.	19 stycznia	2014	Zaō	Yamagata	K-95	HS-100	98,0 m	–	127,5 pkt	1.	–		[203]
30.	25 stycznia	2014	Planica	Srednija velikanka	K-95	HS-104	97,0 m	98,0 m	249,3 pkt	2.	12,2 pkt	Daniela Iraschko-Stolz	[262]
31.	26 stycznia	2014	Planica	Srednija velikanka	K-95	HS-104	101,5 m	98,5 m	246,8 pkt	2.	3,0 pkt	Daniela Iraschko-Stolz	[263]
32.	1 lutego	2014	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	87,0 m	90,0 m	231,7 pkt	1.	–		[204]
33.	2 lutego	2014	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	88,5 m	92,5 m	245,2 pkt	1.	–		[205]
34.	1 marca	2014	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	100,5 m	99,0 m	252,0 pkt	1.	–		[206]
35.	2 marca	2014	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	85,0 m	93,5 m	230,4 pkt	1.	–		[207]
36.	8 marca	2014	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	132,0 m	128,5 m	257,6 pkt	1.	–		[208]
37.	15 marca	2014	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	90,5 m	91,0 m	228,0 pkt	1.	–		[209]
38.	22 marca	2014	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-139	135,0 m	132,5 m	271,6 pkt	1.	–		[210]
39.	5 grudnia	2014	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	93,5 m	97,0 m	265,1 pkt	3.	2,2 pkt	Špela Rogelj	[264]
40.	10 stycznia	2015	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	97,0 m	98,0 m	249,9 pkt	1.	–		[211]
41.	11 stycznia	2015	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	87,0 m	97,0 m	236,3 pkt	1.	–		[212]
42.	24 stycznia	2015	Oberstdorf	Schattenberg	K-95	HS-106	96,0 m	95,5 m	232,1 pkt	3.	13,1 pkt	Carina Vogt	[265]
43.	31 stycznia	2015	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	88,0 m	89,5 m	236,0 pkt	3.	15,4 pkt	Daniela Iraschko-Stolz	[266]
44.	7 lutego	2015	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	94,0 m	94,0 m	234,9 pkt	2.	4,2 pkt	Daniela Iraschko-Stolz	[267]
45.	8 lutego	2015	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	95,0 m	–	121,4 pkt	1.	–		[213]
46.	14 lutego	2015	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	88,0 m	90,0 m	248,5 pkt	1.	–		[214]
47.	15 lutego	2015	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	88,5 m	89,5 m	244,9 pkt	1.	–		[215]
48.	13 marca	2015	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	128,0 m	127,0 m	263,8 pkt	1.	–		[216]
49.	4 grudnia	2015	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	95,5 m	97,5 m	251,7 pkt	1.	–		[217]
50.	12 grudnia	2015	Niżny Tagił	Aist	K-90	HS-100	95,0 m	90,0 m	238,6 pkt	2.	4,0 pkt	Daniela Iraschko-Stolz	[268]
51.	13 grudnia	2015	Niżny Tagił	Aist	K-90	HS-100	98,0 m	99,0 m	257,1 pkt	1.	–		[218]
52.	16 stycznia	2016	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	97,0 m	98,0 m	265,6 pkt	1.	–		[219]
53.	17 stycznia	2016	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	97,0 m	94,0 m	257,8 pkt	1.	–		[220]
54.	22 stycznia	2016	Zaō	Yamagata	K-95	HS-100	106,0 m	–	143,4 pkt	1.	–		[221]
55.	23 stycznia	2016	Zaō	Yamagata	K-95	HS-100	94,5 m	100,0 m	241,3 pkt	1.	–		[222]
56.	30 stycznia	2016	Oberstdorf	Schattenberg	K-95	HS-106	104,0 m	107,0 m	278,5 pkt	1	–		[223]
57.	31 stycznia	2016	Oberstdorf	Schattenberg	K-95	HS-106	102,5 m	97,0 m	271,2 pkt	1	–		[224]
58.	4 lutego	2016	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	137,5 m	136,0 m	305,8 pkt	1.	–		[225]
59.	6 lutego	2016	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	93,5 m	93,0 m	257,2 pkt	1.	–		[226]
60.	7 lutego	2016	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	98,0 m	90,0 m	260,1 pkt	1.	–		[227]
61.	13 lutego	2016	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-95	91,5 m	91,5 m	263,2 pkt	2.	4,5 pkt	Maja Vtič	[269]
62.	19 lutego	2016	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	96,5 m	99,5 m	251,3 pkt	1.	–		[228]
63.	27 lutego	2016	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	101,0 m	103,0 m	252,6 pkt	1.	–		[229]
64.	28 lutego	2016	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	96,5 m	102,0 m	236,9 pkt	1.	–		[230]
65.	2 grudnia	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	95,0 m	99,5 m	271,3 pkt	1.	–		[231]
66.	3 grudnia	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	95,5 m	98,0 m	268,1 pkt	1.	–		[232]
67.	10 grudnia	2016	Niżny Tagił	Aist	K-90	HS-100	102,0 m	86,0 m	218,3 pkt	3.	11,3 pkt	Maren Lundby	[270]
68.	11 grudnia	2016	Niżny Tagił	Aist	K-90	HS-100	92,5 m	98,5 m	250,7 pkt	1.	–		[233]
69.	7 stycznia	2017	Oberstdorf	Schattenberg	K-120	HS-137	131,0 m	129,0 m	283,4 pkt	1.	–		[234]
70.	8 stycznia	2017	Oberstdorf	Schattenberg	K-120	HS-137	124,0 m	129,0 m	263,0 pkt	1.	–		[235]
71.	14 stycznia	2017	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	93,0 m	92,0 m	242,1 pkt	2.	12,2 pkt	Yūki Itō	[271]
72.	21 stycznia	2017	Zaō	Yamagata	K-95	HS-103	99,5 m	94,5 m	226,2 pkt	2.	0,8 pkt	Yūki Itō	[272]
73.	28 stycznia	2017	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	93,0 m	98,0 m	249,8 pkt	2.	9,2 pkt	Maren Lundby	[273]
74.	29 stycznia	2017	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	96,0 m	97,5 m	247,3 pkt	1.	–		[236]
75.	4 lutego	2017	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	87,5 m	91,0 m	242,1 pkt	1.	–		[237]
76.	5 lutego	2017	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	89,0 m	92,0 m	254,8 pkt	1.	–		[238]
77.	15 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	97,5 m	94,0 m	224,9 pkt	2.	9,5 pkt	Yūki Itō	[274]
78.	16 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	99,5 m	97,0 m	215,1 pkt	1.	–		[239]
79.	12 marca	2017	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	127,0 m	124,5 m	251 pkt	2.	7,7 pkt	Yūki Itō	[275]
80.	3 grudnia	2017	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	137,0 m	136,0 m	275,8 pkt	3.	32,4 pkt	Katharina Althaus	[276]
81.	17 grudnia	2017	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	98,0 m	100,0 m	248,8 pkt	3.	20,3 pkt	Maren Lundby	[277]
82.	13 stycznia	2018	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	93,0 m	93,0 m	238,2 pkt	3.	14,7 pkt	Maren Lundby	[278]
83.	14 stycznia	2018	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	90,0 m	93,0 m	231,4 pkt	2.	20,2 pkt	Maren Lundby	[279]
84.	21 stycznia	2018	Zaō	Yamagata	K-95	HS-102	89,0 m	91,0 m	215,4 pkt	3.	30,5 pkt	Maren Lundby	[280]
85.	27 stycznia	2018	Ljubno	Logarska dolina	K-85	K-94	84,0 m	86,0 m	236,3 pkt	3.	19,7 pkt	Maren Lundby	[281]
86.	24 marca	2018	Oberstdorf	Schattenberg	K-95	HS-106	100,5 m	96,5 m	227,1 pkt	1.	–		[240]
87.	25 marca	2018	Oberstdorf	Schattenberg	K-95	HS-106	99,0 m	102,5 m	250,4 pkt	1.	–		[241]
88.	30 listopada	2018	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-98	88,5 m	94,0 m	240,2 pkt	3.	18,6 pkt	Juliane Seyfarth	[282]
89.	15 grudnia	2018	Prémanon	Les Tuffes	K-81	HS-90	87,5 m	85,0 m	250,7 pkt	2.	9,6 pkt	Katharina Althaus	[283]
90.	16 grudnia	2018	Prémanon	Les Tuffes	K-81	HS-90	83,0 m	80,0 m	233,3 pkt	3.	16,3 pkt	Katharina Althaus	[284]
91.	18 stycznia	2019	Zaō	Yamagata	K-95	HS-102	92,0 m	94,0 m	203,5 pkt	2.	1,7 pkt	Daniela Iraschko-Stolz	[285]
92.	26 stycznia	2019	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	92,0 m	94,0 m	236,8 pkt	3.	11,0 pkt	Maren Lundby	[286]
93.	3 lutego	2019	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	88,0 m	89,0 m	241,2 pkt	2.	9,6 pkt	Maren Lundby	[287]
94.	8 lutego	2019	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-94	90,0 m	88,5 m	263,7 pkt	2.	5,2 pkt	Maren Lundby	[282]
95.	10 lutego	2019	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-94	89,5 m	82,5 m	223,9 pkt	1.	–		[242]
96.	17 lutego	2019	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	122,5 m	124,0 m	250,3 pkt	3.	42,1 pkt	Maren Lundby	[288]
97.	23 marca	2019	Czajkowskij	Snieżynka	K-95	HS-102	95,5 m	94,5 m	212,9 pkt	3.	6,1 pkt	Juliane Seyfarth	[289]
98.	8 grudnia	2019	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	133,5 m	126,5 m	251,5 pkt	3.	15,6 pkt	Maren Lundby	[290]
99.	17 stycznia	2020	Zaō	Yamagata	K-95	HS-102	92,5 m	91,5 m	215,0 pkt	2.	17,3 pkt	Eva Pinkelnig	[291]
100.	9 marca	2020	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	120,5 m	127,5 m	296,9 pkt	1.	–		[243]
101.	18 grudnia	2020	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	HS-98	88,0 m	89,5 m	240,1 pkt	3.	13,5 pkt	Marita Kramer	[292]
102.	31 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	136,5 m	134,5 m	263,5 pkt	2.	2,2 pkt	Marita Kramer	[293]
103.	6 lutego	2021	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	90,0 m	90,0 m	238,4 pkt	1.	–		[244]
104.	7 lutego	2021	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-90	89,0 m	92,5 m	234,1 pkt	1.	–		[245]
105.	18 lutego	2021	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	88,0 m	93,5 m	232,9 pkt	2.	2,8 pkt	Nika Križnar	[294]
106.	19 lutego	2021	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-97	92,0 m	99,0 m	239,2 pkt	1.	–		[246]
107.	20 marca	2021	Niżny Tagił	Aist	K-90	HS-97	92,5 m	95,5 m	224,1 pkt	2.	8,0 pkt	Marita Kramer	[295]
108.	21 marca	2021	Niżny Tagił	Aist	K-90	HS-97	95,5 m	88,5 m	230,0 pkt	3.	13,1 pkt	Marita Kramer	[296]
109.	26 marca	2021	Czajkowskij	Snieżynka	K-95	HS-106	94,5 m	94,5 m	234,8 pkt	2.	23,3 pkt	Marita Kramer	[297]
110.	1 stycznia	2022	Ljubno	Logarska dolina	K-85	HS-94	95,0 m	89,0 m	266,8 pkt	1.	–		[247]
111.	2 marca	2022	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	130,0 m	132,0 m	291,5 pkt	1.	–		[248]
112.	5 marca	2022	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	124,0 m	125,5 m	237,7 pkt	3.	12,0 pkt	Silje Opseth	[298]
113.	6 marca	2022	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	130,0 m	128,0 m	263,9 pkt	1.	–		[249]
114.	4 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	139,0 m	141,5 m	245,7 pkt	3.	18,7 pkt	Katharina Althaus	[299]
115.	5 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	137,5 m	133,0 m	222,6 pkt	3.	10,7 pkt	Yūki Itō	[300]
116.	3 lutego	2024	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	119,5 m	130,5 m	157,3 pkt	2.	4,1 pkt	Jacqueline Seifriedsberger	[301]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 2011/2012
													punkty
5	17	2	-	-	-	-	2	2	2	1	2	2	639
Sezon 2012/2013
																punkty
1	2	3	1	1	4	2	1	12	5	1	1	1	1	2	2	1297
Sezon 2013/2014
																		punkty
1	1	1	1	3	1	1	1	1	2	2	1	1	1	1	1	1	1	1720
Sezon 2014/2015
													punkty
3	1	1	7	3	5	3	8	2	1	1	1	1	973
Sezon 2015/2016
																	punkty
1	2	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	2	4	1	1	1	1610
Sezon 2016/2017
																			punkty
1	1	3	1	1	1	2	4	5	2	2	1	1	1	-	-	2	1	2	1455
Sezon 2017/2018
															punkty
4	4	3	3	3	2	4	3	3	4	7	4	4	1	1	916
Sezon 2018/2019
																								punkty
3	dq	11	2	3	11	8	2	6	3	7	4	2	2	1	4	3	4	14	6	9	5	3	8	1190
Sezon 2019/2020
																punkty
9	3	4	4	5	2	4	4	9	16	4	4	4	5	1	8	785
Sezon 2020/2021
													punkty
3	4	7	2	dq	1	1	2	1	2	3	2	7	862
Sezon 2021/2022
																			punkty
6	5	6	8	5	4	4	5	1	-	-	-	-	1	4	3	1	4	7	843
Sezon 2022/2023