Schronisko Południowe (Zegarowe Skały) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Schronisko Południowe
Plan jaskini
Plan jaskini
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Położenie

Zegarowe Skały, Strzegowa

Długość

18,7 m

Wysokość otworów

465 m n.p.m.

Wysokość otworów
nad dnem doliny

60 m

Ekspozycja otworów

ku SW

Data odkrycia

znana od dawna

Kod

J.Cz.IV-04.49

Położenie na mapie gminy Wolbrom
Mapa konturowa gminy Wolbrom, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Schronisko Południowe”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Schronisko Południowe”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Schronisko Południowe”
Położenie na mapie powiatu olkuskiego
Mapa konturowa powiatu olkuskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Schronisko Południowe”
Ziemia50°25′39″N 19°40′28″E/50,427500 19,674444

Schronisko Południowe lub Schronisko nad Jaskinią Zegar[1]schronisko na wzgórzu Zegarowych Skał koło Smolenia w województwie śląskim, w powiecie zawierciańskim, w gminie Pilica. Administracyjnie należy do miejscowości Strzegowa w województwie małopolskim, w powiecie olkuskim, w gminie Wolbrom[2], pod względem geograficznym jest to obszar Wyżyny Ryczowskiej w obrębie Wyżyny Częstochowskiej[3].

Opis schroniska

[edytuj | edytuj kod]

Znajduje się w najbardziej na południe wysuniętej, bezimiennej skale szczytowej partii wzgórza Zegarowych Skał, na otwartym terenie, ale stopniowo zarastającym krzewami i młodymi drzewami[1]. Schronisko ma jeden otwór o ekspozycji południowo-zachodniej, znajdujący się u podstawy skały. Poniżej otworu znajduje się niewielki taras, przechodzący w pochyły stok[1].

Jest to schronisko pochodzenia szczelinowego, rozszerzone przez zjawiska krasowe. Powstało w wapieniach z okresu późnej jury. Wejściowy, krótki korytarzyk w najniższym miejscu ma wysokość 1,3 m i prowadzi do dwóch prostopadłych, odchodzących na obydwie strony szczelin. W miejscu skrzyżowania korytarzyka ze szczelinami niewielka salka o płaskim dnie. Szczelina prawa jest zbyt ciasna do przejścia i kończy się oknem skalnym nad progiem o wysokości około 2 m. Szczelina lewa ma postać niskiego kanału, w którym trzeba się czołgać. Kanał ten stopniowo zacieśnia się. Ponadto w stropie znajdują się dwa dość wysokie kominy[1].

Przed otworem wejściowym znajdują się kotły wirowe. Schronisko nie ma szaty naciekowej, jedynie na ścianach występują formy korozyjne. Namulisko w korytarzu wejściowym jest cienkie, próchniczno-gliniaste, a w korytarzu poprzecznym kamieniste. Schronisko jest suche, przewiewne, a rozproszone światło dociera do jego najdalszych części. W miejscach lepiej oświetlonych na jego ścianach rozwijają się glony. Zimą na ścianach tworzą się lodowe nacieki[1].

Historia poznania

[edytuj | edytuj kod]

Schronisko znane jest od dawna. Po raz pierwszy opisał je w 1951 r. Kazimierz Kowalski i to on nadał mu niezbyt trafną nazwę Schronisko nad Jaskinią Zegar. W 1991 r. na zlecenie Ministerstwa Środowiska schronisko pomierzyli i opisali S. Kornaś i A. Polonius, ten ostatni opracował również jego plan[1]. W 1999 i 2009 r. w namulisku wykonano płytkie wykopy sondażowe. Stwierdzono występowanie w nich warstwy próchnicznej i lessowej, znaleziono nieliczne kości ssaków z okresu holocenu i plejstocenu i inne artefakty archeologiczne[4].

W 2009 r. przed wejściem do schroniska znaleziono krzemienne narzędzie o ostrzu typu liściowego, charakterystyczne dla kultur ludzkich z okresu między środkowym i późnym paleolitem. Znaleziska tego typu są rzadkością na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej, podjęto więc szczegółowe badania archeologiczne. W schronisku oraz na tarasie przed jego otworem wejściowym wykonano 4 wykopy na głębokość 80-130 cm, aż do litej skały. Wyróżniono w nich 4 warstwy kulturowe. Znaleziono w nich wyroby krzemienne, szczątki ssaków zarówno dzikich, jak udomowionych, węgiel drzewny oraz fragmenty ceramiki. Skład gatunkowy znalezionych kości zwierząt (m.in. koń. renifer, piesiec, niedźwiedź jaskiniowy, leming), węgiel drzewny i krzemienne narzędzia pozwalają wnioskować, że schronisko było okresowo zasiedlane przez neandertalczyków w schyłkowym okresie ich dziejów w Europie, oraz przez człowieka współczesnego od początku jego dziejów po średniowiecze[4].

W Zegarowych Skałach znajdują się jeszcze inne jaskinie: Jaskinia Jasna koło Smolenia, Schronisko za Majdanem, Schronisko w Cysternie, Schronisko w Zegarowych Skałach Pierwsze, Schronisko w Zegarowych Skałach Drugie, Dziura w Ścianie, Zegar[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Adam Polonius, Schronisko Południowe, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-01-14].
  2. Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2018-11-08].
  3. Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2.
  4. a b Maciej T. Krajcarz, Magdalena Sudoł, Magdalena Krajcarz, Krzysztof Cyrek. Stanowisko późnoczwartorzędowych osadów jaskiniowych – Schronisko nad Jaskinią Zegar w Skałach Zegarowych (Wyżyna Częstochowska). Przegląd Geologiczny, vol. 60, nr 10, 2012
  5. Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-04-28].