Scott Lipsky – Wikipedia, wolna encyklopedia

Scott Lipsky

Scott Lipsky 2013
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1981 Merrick
Wzrost	185 cm
Gra	praworęczny
Status profesjonalny	2003
Zakończenie kariery	2018
Trener	Scott McCain
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	315 (20 marca 2006)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	16
Najwyżej w rankingu	21 (17 czerwca 2013)
Australian Open	QF (2012)
Roland Garros	QF (2011)
Wimbledon	QF (2012)
US Open	SF (2014)
Multimedia w Wikimedia Commons

Scott Lipsky (ur. 14 sierpnia 1981 w Merrick) – amerykański tenisista, zwycięzca French Open 2011 w grze mieszanej.

Lipsky karierę tenisową rozpoczął w roku 2003. Przez pierwsze lata swojej kariery grywał głównie we turniejach serii ITF Futures i ATP Challenger Tour. W turniejach rangi ATP World Tour pierwszy znaczący wynik odniósł w roku 2007 dochodząc do finału w Los Angeles. Partnerem deblowym Lipsky’ego był wówczas David Martin. Mecz o tytuł przegrali z Bobem i Mikiem Bryanami.

W roku 2008 Amerykanin na początku sezonu wygrał swój pierwszy turniej ATP World Tour, na kortach twardych w San José, pokonując razem z Martinem braci Bryanów. W dalszych miesiącach rozegrał jeszcze finały w Monachium, Indianapolis oraz Bangkoku (wszystkie w parze z Martinem).

Sezon 2009 Lipsky zakończył z jednym wygranym turniejem, na nawierzchni ziemnej w Estoril (w parze z Erikiem Butoracem), oraz finałem w Auckland (w parze z Leanderem Paesem).

W lipcu 2010 roku odniósł zwycięstwo z Rajeevem Ramem w Atlancie, gdzie w finale pokonali duet Rohan Bopanna-Kristof Vliegen.

W lutym 2011 Amerykanin po raz kolejny zagrał w finale zawodów ATP, na twardych kortach w Johannesburgu. Wspólnie z Rajeevem Ramem przegrali jednak decydujący pojedynek z parą James Cerretani-Adil Shamasdin. Czwarty zawodowy turniej w deblu Amerykanin wygrał z Ramem w tym samym miesiącu w San José. Mecz finałowy zakończył się zwycięstwem Amerykanów 6:4, 4:6, 10–8 nad parą Alejandro Falla-Xavier Malisse. Podczas zmagań w Delray Beach z końca lutego, Lipsky wygrał swój piąty deblowy turniej, ponownie grając w parze z Ramem, a w finale pokonali duet Christopher Kas-Alexander Peya. Pod koniec kwietnia Lipsky odniósł zwycięstwo w Barcelonie, tworząc parę z Santiago Gonzálezem. W finale pokonali braci Bryanów. We French Open, wraz z Australijką Casey Dellacquą wygrał grę mieszaną pokonując w finale parę Katarina Srebotnik i Nenad Zimonjić 7:6(6), 4:6, 10–7^[1].

W 2012 roku razem z Treatem Hueyem doszedł do finału turnieju w Halle, w którym ulegli Aisamowi-ul-Haq Qureshiemu i Jean-Julienowi Rojer 3:6, 4:6. Następnie w lipcu, razem z Santiago Gonzálezem pokonali Colina Fleminga i Rossa Hutchinsa z wynikiem 7:6(3), 6:3 w finale turnieju w Newport. W następnym miesiącu Lipsku w parze z Meksykaninem wywalczyli tytuł w Winston-Salem.

Pierwszy finał w 2013 roku Amerykanin osiągnął w Oeiras, w parze z Santiago Gonzálezem. Tenisiści w spotkaniu o tytuł pokonali Aisama-ul-Haq Qureshiego i Jeana-Juliena Rojera. Drugi w sezonie tytuł Lipsky wywalczył w Halle, w parze z Gonzálezem.

W 2014 roku Lipsky razem z Gonzálezem obronili tytuł w Oeiras. Zawodnicy w meczu mistrzowskim wygrali z parą Pablo Cuevas–David Marrero. W maju debel triumfował z zawodach w Düsseldorfie, gdzie w meczu mistrzowskim pokonali Martina Emmricha i Christophera Kasa z wynikiem 7:5, 4:6, 10–3. Dwudziesty finał w karierze Lipsky osiągnął w połowie czerwca w ’s-Hertogenbosch, jednak mecz o tytuł para González–Lipsky przegrała z deblem Jean-Julien Rojer–Horia Tecău.

Pierwszy finał w sezonie 2015 Lipsky osiągnął w Houston razem z Treatem Hueyem. Para uległa w finale 4:6, 4:6 z Ričardasem Berankisem i Tejmurazem Gabaszwilim. W maju podczas zawodów w Estoril w tym samym składzie odnieśli zwycięstwo nad Marc López–David Marrero. Latem Amerykanin razem z Erikiem Butoracem osiągnął finał w Winston-Salem. Na początku listopada debel Butorac–Lipsky okazał się najlepszy w Walencji.

W sezonie 2016 pierwszy finał Lipsky osiągnął w Auckland wraz z Butoracem, jednak przegrali z Matem Paviciem i Michaelem Venusem. Na początku maja Amerykanin triumfował razem z Butoracem w Estoril, po zwycięstwie w finale nad Łukaszem Kubotem i Marcinem Matkowskim.

W roku 2017 Amerykanin został mistrzem jednych zawodów, w październiku w Antwerpii wspólnie z Divijem Sharanem. Uczestniczył także w jednym przegranym finale, ze stycznia w Auckland.

W 2018 roku zakończył karierę zawodową^[2].

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu deblistów był na 21. miejscu w czerwcu 2013 roku.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	4 czerwca 2011	French Open, Paryż	Ceglana	Casey Dellacqua	Katarina Srebotnik Nenad Zimonjić	7:6(6), 4:6, 10–7

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	22 lipca 2007	Los Angeles	Twarda	David Martin	Bob Bryan Mike Bryan	6:7(5), 2:6
Zwycięzca	1.	24 lutego 2008	San José	Twarda (hala)	David Martin	Bob Bryan Mike Bryan	7:6(4), 7:5
Finalista	2.	4 maja 2008	Monachium	Ceglana	David Martin	Michael Berrer Rainer Schüttler	5:7, 6:3, 8–10
Finalista	3.	20 lipca 2008	Indianapolis	Twarda	David Martin	Ashley Fisher Tripp Phillips	6:3, 3:6, 5–10
Finalista	4.	28 września 2008	Bangkok	Twarda (hala)	David Martin	Lukáš Dlouhý Leander Paes	4:6, 6:7(4)
Finalista	5.	17 stycznia 2009	Auckland	Twarda	Leander Paes	Martin Damm Robert Lindstedt	5:7, 4:6
Zwycięzca	2.	10 maja 2009	Estoril	Ceglana	Eric Butorac	Martin Damm Robert Lindstedt	6:3, 6:2
Zwycięzca	3.	25 lipca 2010	Atlanta	Twarda	Rajeev Ram	Rohan Bopanna Kristof Vliegen	6:3, 6:7(4), 12–10
Finalista	6.	6 lutego 2011	Johannesburg	Twarda	Rajeev Ram	James Cerretani Adil Shamasdin	3:6, 6:3, 7–10
Zwycięzca	4.	13 lutego 2011	San José	Twarda (hala)	Rajeev Ram	Alejandro Falla Xavier Malisse	6:4, 4:6, 10–8
Zwycięzca	5.	27 lutego 2011	Delray Beach	Twarda	Rajeev Ram	Christopher Kas Alexander Peya	4:6, 6:4, 10–3
Zwycięzca	6.	24 kwietnia 2011	Barcelona	Ceglana	Santiago González	Bob Bryan Mike Bryan	5:7, 6:2, 12–10
Finalista	7.	17 czerwca 2012	Halle	Trawiasta	Treat Huey	Aisam-ul-Haq Qureshi Jean-Julien Rojer	3:6, 4:6
Zwycięzca	7.	15 lipca 2012	Newport	Trawiasta	Santiago González	Colin Fleming Ross Hutchins	7:6(3), 6:3
Zwycięzca	8.	25 sierpnia 2012	Winston-Salem	Twarda	Santiago González	Pablo Andújar Leonardo Mayer	6:3, 4:6, 10–2
Zwycięzca	9.	5 maja 2013	Oeiras	Ceglana	Santiago González	Aisam-ul-Haq Qureshi Jean-Julien Rojer	6:3, 4:6, 10–7
Zwycięzca	10.	16 czerwca 2013	Halle	Trawiasta	Santiago González	Daniele Bracciali Jonatan Erlich	6:2, 7:6(3)
Zwycięzca	11.	4 maja 2014	Oeiras	Ceglana	Santiago González	Pablo Cuevas David Marrero	6:3, 3:6, 10–8
Zwycięzca	12.	24 maja 2014	Düsseldorf	Ceglana	Santiago González	Martin Emmrich Christopher Kas	7:5, 4:6, 10–3
Finalista	8.	21 czerwca 2014	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Santiago González	Jean-Julien Rojer Horia Tecău	3:6, 6:7(3)
Finalista	9.	12 kwietnia 2015	Houston	Ceglana	Treat Huey	Ričardas Berankis Tejmuraz Gabaszwili	4:6, 4:6
Zwycięzca	13.	3 maja 2015	Estoril	Ceglana	Treat Huey	Marc López David Marrero	6:1, 6:4
Finalista	10.	29 sierpnia 2015	Winston-Salem	Twarda	Eric Butorac	Dominic Inglot Robert Lindstedt	2:6, 4:6
Zwycięzca	14.	1 listopada 2015	Walencja	Twarda (hala)	Eric Butorac	Feliciano López Maks Mirny	7:6(4), 6:3
Finalista	11.	16 stycznia 2016	Auckland	Twarda	Eric Butorac	Mate Pavić Michael Venus	5:7, 4:6
Zwycięzca	15.	1 maja 2016	Estoril	Ceglana	Eric Butorac	Łukasz Kubot Marcin Matkowski	6:4, 3:6, 10–8
Finalista	12.	14 stycznia 2017	Auckland	Twarda	Jonatan Erlich	Marcin Matkowski Aisam-ul-Haq Qureshi	1:6, 6:2, 10–3
Zwycięzca	16.	22 października 2017	Antwerpia	Twarda (hala)	Divij Sharan	Santiago González Julio Peralta	6:4, 2:6, 10–5

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).