Seweryn Łańcucki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Seweryn Łańcucki
Seweryn Tomasz Marian Łańcucki
	; Seweryn Łańcucki (przed 1934)
	pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1890 ; Sieniawa
Data śmierci	12 maja 1955
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1955
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	20 Dywizja Piechoty; 11 Pułku Piechoty; Szkoła Podchorążych Piechoty; 71 Pułk Piechoty; 12 Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu dywizji; zastępca dowódcy pułku; zastępca komendanta szkoły; dowódca pułku piechoty; dowódca piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Seweryn Tomasz Marian Łańcucki (ur. 1 lipca 1890 w Sieniawie, zm. 12 maja 1955) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 1 lipca 1890 w Sieniawie, w rodzinie Adama (1857–1928) i Zofii Malwiny z Senkiewiczów (ur. 1864)^[1]^[2]^[3]^[4]. Był członkiem Polowej Drużyny „Sokoła” w Sieniawie^[5]. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich^[5]. Początkowo jako podoficer 15 kompanii IV batalionu 2 Pułku piechoty Legionów Polskich, a od wiosny 1916 roku oficer tego pułku^[6]. 24 września 1914 roku awansował na plutonowego, 1 kwietnia 1916 roku na chorążego^[7].

W latach 1918–1922 był wykładowcą, dowódcą klasy ("7L", "9N", "17", "21" i "30"), dowódcą batalionu i dowódcą półbatalionu podchorążych w Szkole Podchorążych w Warszawie^[5]. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[8]. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 2 pułk piechoty Legionów^[9]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 446. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. W latach 1922–1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie^[5]. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Oddziału III Sztabu Generalnego w Warszawie^[11]. W czasie studiów, a następnie służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 10 pułku piechoty. 11 czerwca 1927 roku został przeniesiony do dowództwa 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach na stanowisko szefa sztabu^[12]. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[13]. Wiosną 1931 wyznaczony został na stanowisko zastępcy komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej^[14]. Wiosną następnego roku objął dowództwo 71 pułku piechoty w Zambrowie^[5]^[15]^[16]. 26 stycznia 1935 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Dowództwo pułku sprawował do 10 października 1937 roku. Następnie wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Później pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych. 6 czerwca 1942 roku objął dowództwo II Oficerskiego Batalionu Szkolnego Brygady Szkolnej, a 30 grudnia 1942 roku mianowany został zastępcą komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty w Dunfermline. 18 maja 1943 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Służby Etapowej. Seweryn Łańcucki po powrocie do Polski starał się o etat w Wojsku Polskim, jednak władze ze względów politycznych nie przyjęły byłego oficera Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zatrudnił się jako pracownik fizyczny w Polskich Kolejach Państwowych na stanowisku manewrowego na stacji we Wrocławiu, gdzie uległ wypadkowi podczas pracy. Zmarł 12 maja 1955 roku, pochowany został w Szymbarku.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6988^[17]
Krzyż Niepodległości (24 października 1931)^[18]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[19]^[20]
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[21]

Przypisy

↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
↑ Wiktor Krzysztof Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917: słownik biograficzny. L–O, Wydawnictwo „Barwa i Broń”, 2005.
↑ Seweryn Łańcucki. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-03-28].
↑ Seweryn Łańcucki [online], geni_family_tree [dostęp 2022-08-25] (pol.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Kolekcja VM ↓, s. 4.
↑ Serafin Dobrzański, Odjazd 2 p.p. Legionistów Polskich z Krakowa na pole walki, Głos Jarosławski. Czasopismo Katolicko-Narodowe, Nr 46, Jarosław 24 listopada 1928, s.4.
↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 29.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, poz. 671.
↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 25, 745.
↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 34.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 568.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 167.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, 384.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku.
↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 7.
↑ Nr 6988, Nadany Dekretem Naczelnego Wodza dn. 17 maja 1922 r., nadanie odznaczenia i legitymacji podpisał Adiutant Generalny Naczelnego Wodza mjr. Adolf Maciesza, dokument znajduje w muzeum Kasztelu w Szymbarku
↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

Łańcucki Seweryn Marjan Tomasz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.76-7224 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-15].
Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
Księga pamiątkowa Szkoły Podchorążych Piechoty 1830–29 XI 1830. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Ostrów-Komorowo 1930.

[CITEREFKolekcja_VMs._1-1] Kolekcja VM ↓, s. 1.

[2] Wiktor Krzysztof Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917: słownik biograficzny. L–O, Wydawnictwo „Barwa i Broń”, 2005.

[3] Seweryn Łańcucki. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-03-28].

[4] Seweryn Łańcucki [online], geni_family_tree [dostęp 2022-08-25] (pol.).

[CITEREFKolekcja_VMs._4-5] Kolekcja VM ↓, s. 4.

[6] Serafin Dobrzański, Odjazd 2 p.p. Legionistów Polskich z Krakowa na pole walki, Głos Jarosławski. Czasopismo Katolicko-Narodowe, Nr 46, Jarosław 24 listopada 1928, s.4.

[7] Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 29.

[8] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, poz. 671.

[9] Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 25, 745.

[10] Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 34.

[11] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 568.

[12] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 167.

[13] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, 384.

[14] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku.

[15] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku.

[16] Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 7.

[17] Nr 6988, Nadany Dekretem Naczelnego Wodza dn. 17 maja 1922 r., nadanie odznaczenia i legitymacji podpisał Adiutant Generalny Naczelnego Wodza mjr. Adolf Maciesza, dokument znajduje w muzeum Kasztelu w Szymbarku

[18] M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[19] M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[20] Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936.

[21] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]