Siemion Dukielski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Siemion Dukielski
Семён Семёнович Дукельский
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1892
Jelizawetgrad

Data i miejsce śmierci

30 października 1960
Moskwa

Przewodniczący Komitetu ds. Kinematografii przy Radzie Ministrów ZSRR
Okres

od 1938
do 1939

Przynależność polityczna

KPZR

Ludowy komisarz floty morskiej ZSRR
Okres

od 1939
do 1942

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru

Siemion Siemionowicz Dukielski (ros. Семён Семёнович Дукельский, ur. 1 sierpnia?/13 sierpnia 1892 w Jelizawetgradzie, zm. 30 października 1960 w Moskwie) – radziecki polityk żydowskiego pochodzenia, funkcjonariusz organów bezpieczeństwa, przewodniczący Komitetu ds. Kinematografii przy Radzie Ministrów ZSRR (1938–1939), ludowy komisarz floty morskiej ZSRR (1939–1942).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Miał wykształcenie podstawowe, od 1908 pianista w kinoteatrach w Jelizawetrgadzie, Kijowie, Bobrujsku, Radomyślu, Aleksandrii i Petersburgu. W latach 1915–1917 służył w rosyjskiej armii, po rewolucji lutowej 1917 podjął agitację rewolucyjną w oddziałach wojskowych, wstąpił do SDPRR(b) i Czerwonej Gwardii. W latach 1918–1920 w Armii Czerwonej, od kwietnia 1920 w organach Czeki. Sekretarz Wydziału Specjalnego, zastępca szefa Oddziału Tajno-Operacyjnego Wydziału Specjalnego, p.o. zastępcy szefa Wydziału Specjalnego Frontu Południowo-Zachodniego, od listopada 1920 do stycznia 1921 szef Wydziału Specjalnego Centralnego Zarządu Nadzwyczajnych Komisji Ukraińskiej SRR, od stycznia do kwietnia 1921 szef Wydziału Walki z Bandytyzmem tego zarządu, od 10 kwietnia do 3 grudnia 1921 zastępca szefa i p.o. szefa Wydziału Specjalnego Wszechukraińskiej Czeki przy Radzie Komisarzy Ludowych Ukraińskiej SRR, równocześnie zastępca szefa Wydziału Tajno-Operacyjnego oddziałów Wszechukraińskiej Czeki. Od 3 grudnia 1921 do 7 czerwca 1922 tymczasowy p.o. przewodniczącego Czeki Guberni Odeskiej – szefa Odeskiego Gubernialnego Oddziału Czeki, następnie do września 1922 jej przewodniczący. Od września 1922 do czerwca 1923 w rezerwie, następnie szef Południowego Wydziału Transportowego OGPU przy Radzie Komisarzy Ludowych ZSRR, od 1 lipca 1924 szef wołyńskiego gubernialnego oddziału OGPU, od 1 września 1924 szef jekaterynosławskiego gubernialnego oddziału Czeki, a od 1 września 1925 do stycznia 1926 - jekaterynosławskiego okręgowego oddziału Czeki. Od kwietnia 1926 zarządca trustu w Odessie, dyrektor fabryki w Charkowie, przewodniczący Zarządu Trustu „Donbasstok”, od 24 czerwca 1930 ponownie w organach OGPU - szef Tajnego Zarządu Operacyjnego Pełnomocnego Przedstawicielstwa OGPU w Obwodzie Centralno-Czarnoziemskim i równocześnie zastępca tego Przedstawicielstwa, od 8 października 1931 zastępca przewodniczącego Pełnomocnego Przedstawicielstwa OGPU Białoruskiej SRR, od 22 maja 1932 do 10 lipca 1934 pełnomocny przedstawiciel OGPU w Obwodzie Centralno-Czarnoziemskim, od 15 lipca 1934 do 14 czerwca 1937 szef Zarządu NKWD obwodu woroneskiego, 29 listopada 1935 mianowany starszym majorem bezpieczeństwa państwowego. Latem 1937 został ranny i kontuzjowany w wypadku samochodowym i na dłuższy czas trafił do szpitala. Od 15 lipca 1937 do 29 stycznia 1938 oficer do zadań specjalnych przy Ludowym Komisariacie Spraw Wewnętrznych ZSRR, od 23 marca 1938 do 4 czerwca 1939 przewodniczący Komitetu ds. Kinematografii przy Radzie Ministrów ZSRR, od 21 marca 1939 do 5 października 1952 członek Centralnej Komisji Rewizyjnej WKP(b). Od 9 kwietnia 1939 do 8 lutego 1942 ludowy komisarz floty morskiej ZSRR, od lutego 1942 do kwietnia 1943 pełnomocnik Ludowego Komisariatu Obrony ZSRR do produkcji amunicji w obwodzie czelabińskim, od marca 1943 do 1948 zastępca ludowego komisarza/ministra sprawiedliwości ZSRR, od czerwca 1953 na emeryturze. Odznaczony Orderem Lenina (10 marca 1939), Orderem Czerwonego Sztandaru (30 czerwca 1922) i dwoma Odznakami „Honorowy Funkcjonariusz Czeki/GPU”. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 1 kadencji.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]