Skordatura – Wikipedia, wolna encyklopedia

Skordatura – to metoda stosowana w grze na instrumentach strunowych (np. skrzypcach) polegająca na przestrojeniu strun instrumentu, dzięki czemu można osiągnąć szczególnie wirtuozowskie efekty, zwłaszcza w grze akordowej i polifonicznej. Zamiast zwyczajowego stroju (g d1 a1 e2) kompozytor danego utworu może zalecić inny (np. g c1 g1 e2)[1].

Jedna z wersji skordatury zastosowana na skrzypcach

Technikę tę wykorzystywał m.in. Heinrich Ignaz Biber. Z efektownego posługiwania się skordaturą słynął Niccolò Paganini.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Janusz Ekiert, Bliżej muzyki : encyklopedia, wyd. 2 (popr. i uzup.), Warszawa: "Muza", 2006, ISBN 83-7200-087-5, OCLC 76341805 [dostęp 2020-02-06].