French
DeutschSkrajny Goły Wierch Liptowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Skrajny Goły Wierch na tle Tatr Wysokich | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość | 1981 m n.p.m. |
| Wybitność | 56 m |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′18,7″N 19°57′59,4″E/49,188528 19,966500 | |
Skrajny Goły Wierch Liptowski (słow. Krajný Holý vrch, Predný Holý vrch[1], 1981 m[2]) – podrzędny szczyt w grani Liptowskich Kop (Liptovské kopy). Położony jest pomiędzy Zadnim Gołym Wierchem Liptowskim (Zadný Holý vrch), od którego oddziela go Koprowicka Przełęcz Wyżnia (Vyšné kôprovické sedlo, 1925 m[2]), a Krzyżnem Liptowskim (Krížne), od którego oddziela go Koprowicka Przełęcz Niżnia (Nižné kôprovické sedlo, 1914 m[2])[3]. Tylko najwyższe partie są trawiaste, poza tym stoki porośnięte są kosodrzewiną i lasem. Stoki wschodnie opadają do Doliny Koprowej. Na trzech wysokościach przecinają je trzy ścieżki, w tym Wschodnia Obwodnica i Leśna Obwodnica. Ku zachodowi opada z niego grzęda oddzielająca dwa kotły lodowcowe w najwyższej części doliny Koprowicy; po północnej stronie grzędy jest to Koprowicki Kocioł, po południowej Krzyżny Kocioł[4]
Dawniej na kopulastych i trawiastych szczytowych partiach Kop Liptowskich wypasali swoje stada mieszkańcy wsi Wychodna i Kokawa Liptowska[5]. Od 1949 r. Kopy Liptowskie stanowią obszar ochronny Tatrzańskiego Parku Narodowego z zakazem wstępu[4].
Pierwsze odnotowane wejście zimowe: Ludwik Leszko, Wacław Majewski, W. Skibniewski 2 lutego 1914 r.[6]
-
Skrajny Goły Wierch Liptowski pośrodku zdjęcia -
Widok z Krywania
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tatry príroda. Nakladatelství Miloš Uhlíř – Baset, 2010, s. 54. ISBN 978-80-7340-115-3.
- ↑ a b c Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ a b Władysław Cywiński. Szpiglasowy Wierch. Przewodnik szczegółowy, tom 11. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005, ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ Józef Nyka, Tatry Słowackie. Przewodnik, wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6.
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część IV. Walentkowa Przełęcz – Przełączka pod Zadnim Mnichem. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.
