French
DeutschStanisław Karpała (wojskowy) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 sierżant | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 1 pułk piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
 | |
Stanisław Karpała (ur. 20 listopada 1898 w Ksawczy, zm. 8 marca 1958 w Będzinie) – żołnierz Polskiej Siły Zbrojnej, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Jakuba i Józefy ze Zmysłowskich[1]. Absolwent szkoły w Grodźcu, członek Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Pracował w kopalniach węgla. Ścigany za działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej ukrywał się na Węgrzech[2].
W 1917 wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i otrzymał przydział do 1 pułku piechoty. W marcu 1919 działał w Skoczowie, a potem w składzie 12. kompanii pod Chyrowem[2]. W walkach z Ukraińcami pełnił funkcję dowódcy plutonu, często zastępując też dowódcę kompanii. W maju 1920 w walkach nad Berezyną objął dowodzenie nad resztkami 11. i 12. kompanii 7 pułku piechoty Legionów. Zaatakował bolszewików i umiejętnie dowodził w trakcie wycofywania się, za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2][3].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Służył w 2 pułku lotniczym. W 1923 został zwolniony z wojska i podjął służbę w Policji Państwowej w stopniu posterunkowego. Od 1926 jako sierżant nadterminowy, ponownie w wojsku służył w 86 pułku piechoty. Po roku zwolniony, podjął pracę w Gdyni jako pracownik fizyczny[2]. 25 października 1937 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia z powodu braku pracy niepodległościowej[1]. W tym czasie mieszkał w Gdyni przy ul. Wiejskiej 72[1].
W 1939 został przesiedlony do Będzina, a następnie wywieziony do Niemiec[2]. W 1944 powrócił na Śląsk i podjął pracę w będzińskiej elektrowni. Od 1948 pracował w porcie gdyńskim. W 1952 powrócił do Będzina i tu mieszkał już do śmierci.
Żonaty z Rozalią Tęcza, miał córkę Danutę (ur. 1933)[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 1327)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-04-13]..
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 63.
- ↑ Markiewicz 1928 ↓, s. 38.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Ferdynand Markiewicz: Zarys historii wojennej 7-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.