Stanisław Siuda – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Siuda
Ilustracja
Stanisław Siuda (przed 1934)
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1890
Błotnica

Data i miejsce śmierci

25 stycznia 1945
Freising

Przebieg służby
Lata służby

1913–1945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

Poznańska Brygada ON

Stanowiska

dowódca brygady

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Święto Narodowe 3 Maja w Rzeszowie 1935 - d-ca 17 pp ppłk Stanisław Siuda pierwszy z lewej na trybunie honorowej

Stanisław Siuda (ur. 4 kwietnia 1890[1] w Błotnicy, zm. 25 lutego 1945 we Freising) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 kwietnia 1890[a] w Błotnicy, na terytorium ówczesnej Prowincji Poznańskiej w rodzinie Józefa i Elżbiety z Piotrowskich[2]. W 1907 został wydalony ze szkoły za próbę przeprowadzenia strajku. Był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 1 października 1913 wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego. Służył w 50 pułku piechoty im. Hrabiego Werderu w Rawiczu i z nim w sierpniu 1914 wyruszył na front zachodni. Był dwukrotnie ranny. 18 listopada 1918, po ogłoszeniu kapitulacji przez Niemcy, uciekł do rodzinnej Błotnicy i zorganizował tam oddział powstańczy.

1 stycznia 1919 wyruszył z nim na front. 5 stycznia 1919 zajął Wolsztyn, a 11 stycznia Kopanicę i Chobienice. 7 stycznia został mianowany dowódcą IV batalionu Grupy Zachodniej. 2 i 3 lutego walczył o Nowe Kramsko. 16 lutego został dowódcą III batalionu 2 pułku Strzelców Wielkopolskich. Razem z pułkiem wyruszył na front wschodni.

Szczególnie odznaczył się w walkach 17 marca 1920 „na czele swojego oddziału zdecydowanym atakiem zdobył Jakimowską Słobodę.”[2] Za tę waleczność został odznaczony Orderem Virtuti Militari[2].

Po zakończeniu wojny kontynuował zawodową służbę wojskową w 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu[3]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[4]. W latach 1924–1926 dowodził III batalionem[5][6]. W marcu 1926 został zatwierdzony na stanowisku oficera Przysposobienia Wojskowego 56 pp[7]. Następnie pełnił służbę w Dowództwie 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu na stanowisku rejonowego komendanta przysposobienia wojskowego[8]. 23 sierpnia 1929 roku został przeniesiony do 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9][10]. 28 czerwca 1933 roku ogłoszono jego przeniesienie do 17 pułku piechoty w Rzeszowie na stanowisko dowódcy pułku[11]. 10 marca 1939 roku został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[12]. 30 czerwca 1939 roku został mianowany dowódcą Poznańskiej Brygady Obrony Narodowej.

10 marca 1935 został wybrany prezesem zarządu klubu sportowego WCTS Resovia[13]. Został wiceprezesem rzeszowskiego oddziału Ligi Morskiej i Kolonialnej (prezesem był emerytowany ppłk i prezydent Rzeszowa Jan Niemierski)[14].

Podczas kampanii wrześniowej dowodzona przez niego brygada osłaniała działania Armii „Poznań” w rejonie KrośniewiceKutno i ŚlesinKołoDąbie. 11 września organizował obronę północnego skrzydła armii. Po kapitulacji przebywał w Oflagu VII A Murnau. Zmarł na niewydolność nerek 25 lutego 1945 r. w lazarecie we Freising, gdzie został pochowany na przyszpitalnym cmentarzu. Po likwidacji cmentarza w 1985 r. szczątki płk. S. Siudy zostały przeniesione na cmentarz wojenny w Neumarkt in der Oberpfalz.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty od 1919 z Ludwiką Forecką, z którą miał troje dzieci: Jerzego (ur. 1922), Barbarę (1924) i Ludwikę (1927)[2].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 9.
  2. a b c d e f g h Polak (red.) 1991 ↓, s. 132.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 550.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 284, 404.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 284, 347.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 273.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 4.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 118, 168.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 291.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 21, 538.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 130.
  12. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 527.
  13. a b Ze sportu. „Zew Rzeszowa”. 7, s. 55, 1 kwietnia 1935. 
  14. Skład nowego Zarządu Oddziału Ligi Morskiej i Kolonialnej w Rzeszowie na rok 1935. „Gazeta Rzeszowska”, s. 2, Nr 22 z 19 maja 1935. Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem. 
  15. a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 668.
  16. Dekret Naczelnika Państwa z 19 lutego 1922 r. L. 11429/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 320)
  17. M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 282, 11 listopada 1933. 
  19. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 77)
  20. M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim” - jako ppłk Stanisław Siwda.
  1. wg Polaka urodzony w 1880/odn|Polak (red.)|1991|s=132

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]