Stanisława Borkowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisława Borkowska

Data i miejsce urodzenia	26 grudnia 1939 Retki
profesor nauk ekonomicznych
Specjalność: rynek pracy, systemy motywowania, wynagrodzenia, zarządzanie zasobami ludzkimi, zbiorowe stosunki pracy
Doktorat	28 listopada 1966
Habilitacja	26 czerwca 1971
Profesura	25 czerwca 1982
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Łódzki Wyższa Szkoła Finansów i Zarządzania w Warszawie
Odznaczenia

Stanisława Borkowska (ur. 26 grudnia 1939 w Retkach^[1]) – polska ekonomistka, profesor nauk ekonomicznych, wiceminister pracy i polityki socjalnej (1984–1989).

Urodziła się w rodzinie rolników Anyszków – była córką Jana i Anastazji z domu Stańczyk. W 1945 rozpoczęła naukę w szkole czteroklasowej w Retkach, a następnie uczyła się w szkole powszechnej w Zdunach. W 1956 skończyła Liceum Ogólnokształcące w Dąbrowie Zduńskiej i od razu rozpoczęła studia na Wyższej Szkole Ekonomicznej w Łodzi (początkowo Wydział Finansów, potem Wydział Przemysłu). Stopień magistra ekonomii uzyskała tam po obronie pracy magisterskiej zatytułowanej Kredytowanie przedsiębiorstwa przemysłowego. Zatrudniła się jako asystent w Katedrze Ekonomiki Przedsiębiorstwa swojej uczelni 1 października 1961^[1].

Interesując się zagadnieniami motywowania do pracy doktoryzowała się 28 listopada 1966 na podstawie rozprawy Współdziałanie nakazów i zespołowych bodźców materialnych w przemyśle bawełnianym w 20-leciu Polski Ludowej (pod kierunkiem docenta Brunona Kelera. W 1970 została adiunktem w Zakładzie Ekonomiki Przedsiębiorstwa i Analizy Ekonomicznej Instytutu Organizacji i Zarządzania na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. Habilitowała się 26 czerwca 1971 na podstawie rozprawy Nakazy i bodźce a model przedsiębiorstwa^[1].

W 1977 dzięki jej zabiegom został powołany Zakład Ekonomiki Pracy, przekształcony potem w Katedrę Pracy i Polityki Społecznej, skonfederowaną w strukturze Instytutu Ekonomik Stosowanych i Informatyki. Kierowała tą katedrą do 30 września 2010. W latach 1991–1999 kierowała również Ośrodkiem Naukowo-Badawczym Ekonomiki Pracy i Stosunków Przemysłowych powołanym z jej inicjatywy na łódzkim Uniwersytecie^[1].

W 1982 została profesorem nadzwyczajnym, a profesorem zwyczajnym w 1987. 30 września 2011 przeszła na emeryturę^[1].

Do jej głównych zainteresowań naukowych należały problemy o charakterze interdyscyplinarnym, kluczowe dla usprawnienia systemu zarządzania przedsiębiorstwami, tak w gospodarce planowej, jak i rynkowej. Była autorytetem naukowym w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi. Łączyła wątki naukowe z potrzebami praktyki gospodarczej, czego przykładem jest jej koncepcja wartościowania pracy w polskiej gospodarce. Interesowała się badaniami nad skutecznym wykorzystaniem bodźców w ścisłym współdziałaniu z nakazami w zarządzaniu przedsiębiorstwami socjalistycznymi. Krytykowała m.in. politykę płacową jaka obowiązywała w Polsce w latach 70. I 80. XX wieku, w tym sztywne płace zasadnicze. Wniosła istotny wkład w rozwój systemów motywowania (książka System motywowania w przedsiębiorstwie z 1985, za którą otrzymała nagrodą indywidualną I stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego^[1].

Była, m.in., ekspertem Komisji Planowania przy Radzie Ministrów w latach 1973–1989, a także członkiem Komisji Rządowej ds. Reformy Gospodarczej w latach 1980–1989. W 1984 została powołana na stanowisko podsekretarza stanu w tym ministerstwie, które piastowała do końca 1989^[1].

Od 1997 prowadziła prace naukowo-badawcze w Instytucie Pracy i Spraw Socjalnych. Pozostaje tam nadal kierownikiem Zakładu Zarządzania Zasobami Ludzkimi (od 2004). W latach 1997–2002 była dyrektorem tego instytutu^[1].

Był inicjatorką powołania dwumiesięcznika Zarządzanie Zasobami Ludzkimi. Jest jego redaktorem naczelnym. Angażowała się w prace Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, w tym działalność zarządu. Sprawowała funkcję przewodniczącej Komitetu Głównego Olimpiady Wiedzy Ekonomicznej^[1].

Stworzyła ponad 450 prac naukowych, w tym ponad trzydzieści książek (także w zespole). Wypromowała jedenaście prac doktorskich^[1].

Otrzymała:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2001)^[2],
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1989),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983),
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1984),
• Medal Uniwersytet Łódzki w Służbie Społeczeństwu i Nauce (1986),
• Medal Universitatis Lodziensis Merentibus (2007),
• sześciokrotnie nagrody Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu,
• nagrody Polskiej Akademii Nauk (dwukrotnie przez komitety nauk PAN),
• dziewięciokrotnie nagrody Uniwersytetu Łódzkiego,
• Medal im. Wacława Szuberta (2002),
• Nagrodę Prezesa PAN za osobisty wkład w kierowanie pracami Komitetu Nauk o Pracy i Polityce Społecznej PAN w latach 2003–2006 (2007)^[1].

W 1961 zawarła związek małżeński z Marianem Borkowskim i ma z nim dwóch synów: Rafała Mikołaja i Krzysztofa Mariusza^[1].