French
DeutschStanisław Kwaśniewski – Wikipedia, wolna encyklopedia
.jpg) | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 listopada 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 marca 1956 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 29 Dywizja Piechoty |
| Stanowiska | dowódca piechoty dywizyjnej |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
               | |
.png){kind=small}
Stanisław Feliks Kwaśniewski (ur. 14 listopada 1886 w Krakowie, zm. 9 marca 1956 w Santa Monica) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Stanisław Feliks Kwaśniewski urodził się 14 listopada 1886 roku w Krakowie, w rodzinie Józefa Romana, sekretarza Uniwersytetu Jagiellońskiego, i Marii z domu Collet. Miał czwórkę rodzeństwa: Jadwigę, Walentego, Władysława i Pelagię[1]. Kształcił się w Krakowie. Po ukończeniu Szkoły Kadetów został oficerem piechoty cesarskiej i królewskiej armii. W 1917 roku, w stopniu kapitana został przydzielony na własną prośbę do Polskiej Siły Zbrojnej, ale wkrótce odwołany za popieranie idei niepodległościowych i przeniesiony na front włoski.
W Wojsku Polskim od listopada 1918 roku, pełnił służbę w Oddziale Personalnym Sztabu Generalnego, do stycznia 1919. Od stycznia 1919 do lipca 1920 szef sztabu Grupy Operacyjnej gen. Kulińskiego, ranny. Po wyleczeniu wraca do Sztabu Generalnego, gdzie jest p.o. szefa Oddziału VII Naukowego oraz zastępcą szefa Oddziału IV Sztabu. W latach powołany 1919–1921 na Kurs Wojenny Szkoły Sztabu Generalnego. Po tym, do lipca 1923 szef Oddziału IV Sztabu Generalnego. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 132. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. Z dniem 1 lipca 1923 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 29 Dywizji Piechoty w Grodnie[3]. Z dniem 20 marca 1925 wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie[4]. Od stycznia do września 1926 pełnił obowiązki II zastępcy szefa Administracji Armii[5]. W okresie październik 1926 – listopad 1928 dowódca 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu.
1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 8. lokatą w korpusie generałów[6].
Od listopada 1928 do 1932 pełnił funkcję I zastępcy szefa Sztabu Głównego w Warszawie. Z dniem 1 lutego 1932 mianowany został generałem do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych[7]. W okresie od 1936 do września 1939 obowiązki służbowe łączył z funkcją prezesa zarządu głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej[8][9].
W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w kolonii Juszkowszczyzna (Junkowszczyzna), w powiecie grodzieńskim[10].
We wrześniu 1939 mianowany inspektorem Wojsk Etapowych w Sztabie Naczelnego Wodza. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. Od listopada 1939 do kwietnia 1940 przebywał w Ośrodku Oficerskim w Cerizay, a po ewakuacji do Anglii[11] pozostawał bez przydziału, w Stacji Zbornej Oficerów Rothsay, na wyspie Bute, w Szkocji (VII 1940 – I 1942). W styczniu 1942 przeniesiony w stan nieczynny. Po wojnie na emigracji w USA, gdzie zmarł.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1922)[12][13]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[14][15]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[12][16]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie: po raz 2 i 3 w 1922)[12][17]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 19 marca 1931[18], 13 maja 1933[19][20])
- Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)[21][22]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[12]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[12]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[23]
- Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej (Francja)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)[12]
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1922)[24]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii (Rumunia)[12]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu św. Sawy (Jugosławia)[12]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Przemysław Kałek, Stanisław Kwaśniewski, Warszawa: IPN, 2020, s. 4.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 21.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 35 z 2 czerwca 1923 roku, s. 365.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 40 z 5 kwietnia 1925 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 16 stycznia 1926 roku, s. 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 2 stycznia 1928 roku, s. 1.
- ↑ Zarządzenie Prezydenta RP z dnia 3 grudnia 1931 roku w: Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 219.
- ↑ „Łódź w Ilustracji”, 22 VIII 1937, nr 34, s. 4 (wręcza nagrodę zwycięzcy w międzynarodowych zawodach jeździeckich LMiK w Gdyni).
- ↑ Generał Kwaśniewski w Stanisławowie w sprawach Ligi Morskiej i Kolonialnej. Nowe zasady emigracji polskiej. „Wschód”. Nr 131, s. 3, 21 maja 1939.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 104. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Antoni Wasilewski, W szkocką kratę, wyd. I, Wydawnictwo Literackie, 1978, s. 16.
- ↑ a b c d e f g h i Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 404.
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa L. 11314 V.M. Adj. Gen. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 6, s. 225)
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 258 z 13 listopada 1937.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26. [dostęp 2015-03-26].
- ↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 314)
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139.
- ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 291, 11 listopada 1933.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 111, 19 marca 1934.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 284.
- ↑ Decyzja Naczelnika Państwa L. 3625.22 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 250)
Bibliografia, linki
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Stawecki, Kwaśniewski, Stanisław Feliks w: Polski Słownik Biograficzny, t. XVI, Warszawa-Kraków-Wrocław-Gdańsk 1971, s. 343. wersja zdigitalizowana IPSB
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Arkadiusz Kazański, Jan Piotr Koziatek, Wyd. Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2020, ISBN 978-83-8098-983-2, wersja zdigitalizowana.