French
DeutschStefan Gałyński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik audytor | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data śmierci | 14 marca 1970 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | sędzia śledczy |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
.png){kind=small}
Stefan Gałyński (ur. 26 stycznia 1896 w Szczakowej, zm. 14 marca 1970) – podpułkownik audytor Wojska Polskiego, działacz emigracyjny, minister Rządu RP na uchodźstwie.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich, do grudnia 1917 służył w 3 pułku piechoty, następnie w Sądzie Polowym Legionów. W lutym 1918 internowany, w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, w 1922 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1928 awansowany do stopnia majora. Pełnił służbę w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych[1]. 5 grudnia 1930 Prezydent RP mianował go sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z Dep. Sprawiedliwości MSWojsk. do Wojskowego Sądu Okręgowego nr I w Warszawie na stanowisko sędziego śledczego[2]. W sierpniu 1931 został przeniesiony do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych[3][4].
We wrześniu 1939 przedostał się do Rumunii, gdzie był internowany, następnie przekazany władzom niemieckim. W latach 1941–1945 przebywał w obozach jenieckich Oflag VI E Dorsten i Oflag VI B Dössel,. Po wojnie pozostał na emigracji. W 1959 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie do stopnia pułkownika audytora[5]. Był członkiem III Rady Rzeczypospolitej Polskiej (od 1963), w 1967 został jej przewodniczącym, ale ustąpił z funkcji w lutym 1968 – został bowiem ministrem bez teki w rządzie Aleksandra Zawiszy. Był także członkiem IV Rady Rzeczypospolitej Polskiej.
Jego żoną była Maria Gałyńska. Oboje zostali pochowani na Cmentarzu South Ealing w Londynie (13GJJ)[6].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 19 marca 1970)[7]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[8][9]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[9]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[10][9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 695.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 90, 93.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 237.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 309, 429.
- ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 14, Nr 4 z 30 czerwca 1969.
- ↑ Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-04-18] (pol.).
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 3, Nr 1 z 14 kwietnia 1970.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 309.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stefan Gałyński. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2022-06-02].
- Romuald Turkowski Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1945–1972, wyd. Warszawa 2001.