Stefan II (biskup lubuski) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Data śmierci | 1345 |
---|---|
Wyznanie | |
Kościół | |
Sakra biskupia | 17 października 1326 |
Stefan II (zm. 1345 r.) – polski biskup katolicki, świadek w procesie polsko-krzyżackim.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W 1320 r. został wybrany przez kapitułę katedralną biskupem lubuskim. Konsekracja biskupia miała miejsce jednak 17 października 1326 r., po uzyskaniu prowizji. Za jego rządów, na skutek konfliktów z Marchią Brandenburską, została zniszczona rezydencja biskupia w Górzycy. Jako przeciwnik polityki cesarskiej i zwolennik związków z Polską zmuszony został do opuszczenia diecezji w 1339 r. Rezydował następnie we Wrocławiu, gdzie został sufraganem. Był świadkiem w polsko-krzyżackim procesie warszawskim 1339 roku[1]. W procesie Polski z Zakonem Krzyżackim, jako jeden z komisarzy papieskich, uchylił pretensje zakonu do ziem polskich w 1339 r.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. 4, Wilno 1764, s. 65.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła katolickiego w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Instytut Wydawniczy "Pax", wyd. 2, Warszawa 2000.