Stefan II (biskup lubuski) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefan II
Data śmierci

1345

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

łaciński

Sakra biskupia

17 października 1326

Stefan II (zm. 1345 r.) – polski biskup katolicki, świadek w procesie polsko-krzyżackim.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1320 r. został wybrany przez kapitułę katedralną biskupem lubuskim. Konsekracja biskupia miała miejsce jednak 17 października 1326 r., po uzyskaniu prowizji. Za jego rządów, na skutek konfliktów z Marchią Brandenburską, została zniszczona rezydencja biskupia w Górzycy. Jako przeciwnik polityki cesarskiej i zwolennik związków z Polską zmuszony został do opuszczenia diecezji w 1339 r. Rezydował następnie we Wrocławiu, gdzie został sufraganem. Był świadkiem w polsko-krzyżackim procesie warszawskim 1339 roku[1]. W procesie Polski z Zakonem Krzyżackim, jako jeden z komisarzy papieskich, uchylił pretensje zakonu do ziem polskich w 1339 r.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. 4, Wilno 1764, s. 65.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]