Stefan Otwinowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefan Otwinowski

Data i miejsce urodzenia	3 marca 1910 Pyzdry
Data i miejsce śmierci	30 stycznia 1976 Kraków
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stefan Otwinowski (ur. 3 marca 1910 w Pyzdrach, zm. 30 stycznia 1976 w Krakowie) – polski prozaik, dramatopisarz i publicysta.

Był synem Stanisława Otwinowskiego, właściciela apteki. Dzieciństwo spędził w Grodźcu. W 1929 ukończył Państwowe Gimnazjum Humanistyczne im. Adama Asnyka w Kaliszu. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował jako prozaik w 1934. W 1934 otrzymał nagrodę literacką miasta Kalisza im. Adama Asnyka za swoją pierwszą powieść pt. Życie trwa cztery dni^[1]. Podczas wojny był działaczem kulturalnego podziemia.

Po wojnie zamieszkał w Krakowie, gdzie w latach 1946–1956 był kierownikiem literackim tamtejszych teatrów; pisał felietony i współredagował „Dziennik Literacki” (1949-1950) i potem „Życie Literackie” (1951–1976). W latach 1947–1976 (z małymi przerwami) był prezesem krakowskiego oddziału Związku Literatów Polskich. W 1953 podpisał rezolucję ZLP w sprawie procesu krakowskiego.

Laureat nagrody literackiej miasta Kalisza (1938), nagrody Ziemi Krakowskiej (za sztukę Wielkanoc, 1946), nagrody literackiej miasta Krakowa (za całokształt twórczości literackiej, 1960), Nagrody II stopnia Ministra Kultury i Sztuki (za całokształt twórczości, 1969).

Został pochowany w alei zasłużonych krakowskiego cmentarza Rakowickiego (kwatera LXIX pas A-II-17)^[2].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)^[3]
• Nagroda Miasta Krakowa (1960)^[4]

• Encyklopedia Krakowa red. Antoni Henryk Stachowski, PWN 2000, ISBN 83-01-13325-2

• Stefan Otwinowski (1910–1976)