Stefanos Dragumis – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefanos Dragumis
Στέφανος Δραγούμης
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1842
Ateny

Data i miejsce śmierci

17 września 1923
Ateny

Premier Grecji
Okres

od 18 stycznia 1910
do 6 października 1910

Poprzednik

Dimitrios Ralis

Następca

Elefterios Wenizelos

Minister finansów Grecji
Okres

od 24 września 1915
do 27 marca 1916

Poprzednik

Emmanuil Repulis

Następca

Dimitrios Ralis

podpis

Stefanos Dragumis (gr. Στέφανος Δραγούμης; ur. 1842 w Atenach, zm. 17 września 1923 tamże[1]) – grecki prawnik i polityk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem dziennikarza Nikolaosa Dragumisa[2]. W 1861 ukończył studia prawnicze w Paryżu i obronił pracę doktorską[2]. Dzięki wsparciu Charilaosa Trikupisa, od 1875 pracował na stanowisku sekretarza generalnego w ministerstwie sprawiedliwości, ale po konflikcie ze zwierzchnikiem odszedł ze stanowiska[2]. W 1879 po raz pierwszy uzyskał mandat deputowanego do parlamentu[2]. Po zamachu z Gudi stanął na czele rządu i zainicjował zmiany w ustawodawstwie greckim[2]. Jednym z kluczowych zadań rządu było zapewnienie bezpieczeństwa Grekom, mieszkającym na terytorium państwa osmańskiego, którzy doświadczali dyskryminacji po rewolucji młodoosmańskiej[3].

Po przyjeździe do Aten Elefteriosa Venizelosa, Dragumis podał się do dymisji wraz z podległym mu rządem[2]. W czasie wojen bałkańskich pełnił urząd generalnego gubernatora Krety, a następnie Macedonii. W latach 1915-1917 kierował resortem finansów[2]. W wyborach 1916 i 1920 uzyskiwał mandat deputowanego do parlamentu[2].

Był żonaty (żona Eliza z d. Kontojannakis), miał 11 dzieci[2]. Jednym z jego synów był dyplomata Ion Dragumis[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Γιάννης Α. Μάζης: Ίων Δραγούμης: Ο ασυμβίβαστος. Ateny: Metaichmio Publications, 2016, s. 27. ISBN 978-618-03-0965-2.
  2. a b c d e f g h i Στέφανος Δραγούμης [online], sansimera.gr (gr.).
  3. Yura Konstantinova. THE VIEWS OF ELEFTHERIOS VENIZELOS ON THE BALKAN POLICY OF GREECE (1910-1916)". „Études balkaniques”. 1, s. 59–60, 2012. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]