Tadeusz Gicgier – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Gicgier

Data i miejsce urodzenia	19 września 1927 Łódź
Data i miejsce śmierci	4 maja 2005 Łódź
Zawód, zajęcie	pisarz, poeta, satyryk
Odznaczenia

Tadeusz Gicgier (ur. 19 września 1927 w Łodzi, zm. 4 maja 2005 tamże^[1]) – polski pisarz, poeta i satyryk.

Studiował filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim. Jako poeta zadebiutował w 1948 roku. Był redaktorem łódzkiej i białostockiej rozgłośni Polskiego Radia^[2]. Jest autorem scenariuszy do trzech filmów animowanych^[3]. Zmarł po wielomiesięcznej walce z chorobą – czerniakiem.

Pochowany na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi, w części katolickiej.

Jest autorem trzydziestu książek, w tym dziesięciu zbiorów wierszy, siedmiu zbiorów reportaży literackich oraz kilku zbiorów satyr i fraszek^[2]. Zbiór Satyry, fraszki, aforyzmy jest wyborem wierszy satyrycznych i fraszek wierszem i prozą publikowanych na przestrzeni dwudziestu pięciu lat w prasie satyrycznej i literackiej.

• Garść ziemi (1957)
• Wyjmij mnie z czasu (1961)
• Zimowy owoc (1968)
• Ziemia białostocka i inne wiersze (1971)
• Pamięć genetyczna (1977)
• Przypowieści o podróży (1983)
• Mój drugi dom (1989)
• Nocny na Łódź Kaliską (1991)
• Herbarium (1992)^[1]
• Wcielenia (1993)

• Moje boje (1963)
• Szkiełko i oko (1970)
• Zwierciadełka (1979)
• Satyry, fraszki, aforyzmy (1986)
• Gałązki, fraszki i aforyzmy (1988)
• Pod okiem amora (1986)
• Fraszka dopowie przysłowie (1991)
• Absurdałki. Limeryki krajoznawcze, człekoznawcze i zwierzoznawcze – 1991
• Trudno nie pisać satyry (1993) – antologia, współautor Jan Czarny
• Mała rzecz a grzeszy (1998)

• Gorzkie wody (1967)
• Człowiek na peronie (1979)
• Wąwóz Belzebuba (1986)
• Z różnych stron (1997)

• Zaczęło się od legendy (1968)
• O człowieku, któremu wystarczył ogarek (1979)
• Pasjonaci (1987)
• Wędrując z mikrofonem. Dzielnice Łodzi (1994)
• Opowieści o dawnych poetach Łodzi (1995)
• Pierwsza bitwa i inne reportaże sieradzkie (1996)

• Nagroda I stopnia Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za całokształt twórczości literackiej oraz pracy dziennikarskiej w Polskim Radiu (1981),
• Nagroda województwa sieradzkiego za całokształt twórczości (1985),
• Nagroda literackiej miasta Łodzi (1990),
• Złoty Krzyż Zasługi (1964),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1981),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1989)^[4].

Zobacz kolekcję cytatów Tadeusza Gicgiera w Wikicytatach