Tadeusz Herfurt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Herfurt

Armak, Jan, obywatel Janicki

Tadeusz Herfurt (<1934)
podpułkownik geograf
Pełne imię i nazwisko	Tadeusz Jan Herfurt
Data i miejsce urodzenia	9 lipca 1890 Szydłowiec
Data śmierci	18 marca 1966
Przebieg służby
Lata służby	1918–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Wojskowy Instytut Geograficzny
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka III powstanie śląskie II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Jan Herfurt, ps. „Armak”, „Jan”^[1], „obywatel Janicki” (ur. 9 lipca 1890 w Szydłowcu, zm. 18 marca 1966) – podpułkownik geograf Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 9 lipca 1890 w Szydłowcu, w rodzinie Jana Nepomucena (zm. 1933), kierownika browaru, i Kazimiery z domu Hejse (zm. 1945)^[2][1][3].

Był członkiem PPS i Lotnego Oddziału Wojsk Polskich oraz komendantem Okręgu VI POW w Kielcach (od 21 X 1916 r.)^[4]. Od IV 1918 r. pełnił funkcję instruktora Pogotowia Bojowego PPS w Okręgu Warszawskim.

W dwudziestoleciu międzywojennym był oficerem Wojskowego Instytutu Geograficznego^[4], w którym między innymi zajmował stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Fotogrametrycznego^[5]. 13 lutego 1930 r. został jednym z założycieli i członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego. Rok później, w Wiedniu, na spotkaniu międzykongresowym delegatów krajowych TF wybrany został członkiem Komisji V, zajmującej się sprawami wykształcenia i szkolenia. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 24. lokatą w korpusie oficerów geografów^[6]. 18 lutego 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień majora w korpusie oficerów geografów i 5. lokatą^[7]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1935 i 1. lokatą w korpusie oficerów geografów^[8].

Zmarł 18 marca 1966. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 257c-3-9)^[9].

Był żonaty z Zofią ze Szturm de Sztremów (1891–1965), siostrą Edwarda i Tadeusza, nauczycielką, członkinią POW, odznaczoną Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i Krzyżem Walecznych, z którą miał dwie córki: Hannę (1917–2007), lekarza, i Janinę^[2].

Młodsza córka Tadeusza i Zofii – Janina Sarnecka ps. „Janeczka” (1922–1944), łączniczka kompanii „Anna” batalionu „Gustaw”, zmarła w czasie powstania warszawskiego, w następstwie odniesionych ran ewentualnie ranna, zginęła w czasie bombardowania szpitala^[10]. Starsza córka – Hanna była pierwszą żoną Michała Sumińskiego, a po II wojnie światowej wyszła powtórnie za mąż, za Wacława Gerwela, ps. „Topór” (1912–1976).

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7557 – 17 maja 1922^[11][12]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami – 20 stycznia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[13][1]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1928 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej i kartografji wojskowej”^[14][3]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie – 1922 za działalność w POW^[15]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926^[16][17]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 – 1928^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości – 1928^[2]
• Znak naukowy absolwentów Oficerskiej Szkoły Topografów^[18]

• Herfurt Tadeusz Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.25-1819 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-10].
• Herfurt Tadeusz. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.5482 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-03].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.