Tadeusz Zielniewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Zielniewicz

Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1952 Poznań
Dyrektor Muzeum Łazienki Królewskie
Okres	od 2010 do 2017
Poprzednik	Przemysław Nowogórski
Następca	Zbigniew Wawer
Dyrektor Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
Okres	od 2005 do 2007
Następca	Joanna Mytkowska
Generalny konserwator zabytków
Okres	od 1987 do 1995
Poprzednik	Andrzej Gruszecki
Następca	Andrzej Tomaszewski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Kazimierz Zielniewicz (ur. 1 lipca 1952 w Poznaniu^[1]) – polski historyk sztuki i konserwator zabytków. W latach 1987–1995 generalny konserwator zabytków, w latach 2005–2007 dyrektor Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, a w latach 2010–2017 dyrektor Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie.

Syn Kazimierza i Anny^[1]. Absolwent XI Liceum Ogólnokształcącego w Poznaniu (1971). W 1975 ukończył studia w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Odbył następnie studia w zakresie konserwacji zabytków na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej^[1].

Był reżyserem teatru studenckiego „Maski” w Poznaniu, dyrektorem Studenckiego Ośrodka Teatralnego i festiwalu „Konfrontacje Młodego Teatru”, następnie kierował gminnym ośrodkiem kultury w Głusku^[1]. Był instruktorem do spraw kultury w komitecie wojewódzkim PZPR w Lublinie.

Od 1981 do 1987 pełnił funkcję wojewódzkiego konserwatora zabytków w Lublinie, od 1987 do 1995 zajmował stanowisko generalnego konserwatora zabytków w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W tym czasie zorganizował Państwową Służbę Ochrony Zabytków. Po odejściu z administracji publicznej pracował jako prezes zarządu spółki inwestycyjnej i jako rzeczoznawca. Udzielał się również jako ekspert sejmowej Komisji Kultury i Środków Przekazu^[1].

W okresie 1995–1997 był kierownikiem biura stowarzyszenia Polskiej Rady Biznesu. Doradzał dyrektorowi Zamku Królewskiego w Warszawie w sprawach pozyskiwania funduszy pomocowych UE. W lipcu 2005 został powołany na stanowisko dyrektora Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie przez ministra Waldemara Dąbrowskiego^[2]. W lutym 2007 złożył rezygnację z tego stanowiska, motywując to protestem przeciwko decyzji komisji konkursowej o wyborze projektu siedziby muzeum autorstwa Christiana Kereza^[3]. W tym samym roku stanął na czele spółki Wejchert Golf Club. W lipcu 2010 został dyrektorem Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie^[4]. W latach 2010–2015 zrealizował program rewitalizacji parku i znajdujących się w nim budynków o wartości ponad 130 mln złotych^[5]. W lutym 2017 minister kultury i dziedzictwa narodowego odwołał go z tego stanowiska^[6].

W latach 1988–1990 wchodził w skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa^[7]. Uzyskał członkostwo w Międzynarodowej Radzie Ochrony Zabytków (ICOMOS) i Klubie Polskiej Rady Biznesu^[1]. Zasiadał w radzie Fundacji Instytut Bronisława Komorowskiego^[8].

W 2011 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[9]. W 2012 został kawalerem I klasy norweskiego Norweskiego Orderu Zasługi^[10]

Otrzymał nagrodę „Życie w Architekturze” oraz medal resortowy „Zabytek Zadbany” za zrealizowanie projektu rewitalizacji Pałacu Sobańskich w Warszawie. Za projekt adaptacji zabytkowej Starej Papierni w Konstancinie-Jeziornie otrzymał międzynarodowy medal „Europa Nostra”^[11].