The Doobie Brothers – Wikipedia, wolna encyklopedia

The Doobie Brothers
Pochodzenie	San Jose, Stany Zjednoczone
Gatunek	rock, pop
Aktywność	1970–1982, od 1987
Wydawnictwo	Warner Bros., Capitol, Arista
	Skład
	Tom Johnston; Patrick Simmons; John McFee; John Cowan; Guy Allison; Marc Russo; Tony Pia; Ed Toth
	Strona internetowa

The Doobie Brothers – amerykańska grupa rockowa.

Historia

Została założona w San Jose (Kalifornia) w roku (1969) – wywodzi się z formacji Pud, którą tworzyli: Tom Johnston (śpiew, gitara), Gregg Murph (gitara basowa) i John Hartman (perkusja). Po odejściu z zespołu Murpha jego miejsce zajął Dave Shogren, dołączył także gitarzysta Patrick Simmons. Tak narodził się zespół The Doobie Brothers. Jego nazwa nawiązuje do marihuany, ponieważ doobie to slangowe określenie tego specyfiku.

Dzięki dużej liczbie koncertów i półamatorskim nagraniom demo grupa zdobyła sobie pierwszych fanów, a także zainteresowanie wytwórni Warner Bros. z którą w 1970 roku podpisała kontrakt. Realizując swój debiutancki album formacja zrezygnowała z motocyklowego image'u, który dotychczas prezentowała i zmieniła charakter wykonywanej dotychczas muzyki. Na swoim pierwszym albumie, zatytułowanym The Doobie Brothers grupa zaproponowała akustyczne brzmienie i kompozycje nawiązujące do country, co nie stało się zaczynem sukcesu.

Udało się to wraz z wydaniem drugiego krążka, pt. Toulouse Street opartego na mocniejszych, rockowych brzmieniach. W jego nagraniu uczestniczył nowy basista Tiran Porter i drugi perkusista Michael Hossack. Przez kolejnych kilka lat zespół nagrywał przebojowe albumy. Na wydanej w 1973 roku płycie The Captain and Me znalazły się dwa wielkie przeboje grupy: China Groove i Long Train Runnin'.

Po pewnym czasie Hossacka zastąpił Keith Knudsen, który dokończył pracę nad krążkiem What Were Once Vices Are Now The Habits. Kompozycja Black Water stała się pierwszym w historii grupy singlem, który zajął czołową pozycję na listach przebojów. Niekończące się trasy koncertowe były przyczyną pogarszającego się stanu zdrowia muzyków. Podczas trasy promującej, wydaną w 1975 roku, płytę Steampede Johnston dostał ataku wrzodów żołądka i trafił do szpitala. Nowe brzmienie zostało zaprezentowane na płycie Talkin' It to the Streets, była to mieszanka muzyki funky i jazzującego popu. Krążek pokrył się platyną.

Lukę po Johnsonie wypełnili dwaj byli muzycy Steely Dan: Michael McDonald – wokalista, klawiszowiec i autor tekstów (dołączył w 1976 podczas sesji Talkin' It to the Streets) oraz trzeci gitarzysta – Jeff Baxter (w zespole od 1974). Muzycy ci, zwłaszcza McDonald spowodowali zwrot w twórczości formacji, która odtąd prezentowała o wiele spokojniejsze soft rockowe, ocierające się o soul muzyczne oblicze – w grze Baxtera słyszalne były także echa jazzu. W tej stylistyce utrzymanych było kilka kolejnych wydawnictw zespołu, m.in. Livin' On The Fault Line (1977), a przede wszystkim bestsellerowy album Minute by Minute z 1978 roku. Za singiel What a Fool Believes zespół otrzymał nagrodę Grammy w kategorii Piosenka roku. Na Minute by Minute pojawił się gościnnie były członek grupy – Tom Johnston.

Stres spowodowany sukcesem doprowadzał do konfliktów w zespole, w wyniku czego odeszli Baxter (w 1978) i Hartman (w 1979)^[1]. Album One Step Closer z 1980 roku, nagrano w nowym składzie z gitarzystą Johnem McFee, z perkusistą sesyjnym Chetem McCrackenem i z wokalistą, saksofonistą, klawiszowcem Corneliusem Bumpusem (dawniej, m.in. Moby Grape)^[2]. Mimo iż krążek nie dorównywał artystycznie poprzedniemu, płyta osiągnęła status platynowej, a kompozycja Real Love poszerzyła kolekcję hitów grupy.

Po jej nagraniu odszedł Porter^[3], którego zastąpił Willie Weeks, późniejszy współpracownik, m.in. Michaela Jacksona i Quincy'ego Jonesa^[4]. Podczas trasy promującej ów materiał McCracken został zastąpiony przez Andy'ego Newmarka. W 1981 roku Patrick Simmons zdecydował się opuścić zespół i rozpocząć karierę solową. Muzycy postanowili więc tymczasowo zawiesić działalność zespołu i zagrać ostatnią serię koncertów. Występy zostały zarejestrowane i wydane na płycie Farwell Tour w 1983 roku.

W 1987 roku zespół reaktywował się z myślą o wzięciu udziału w koncercie mającym się odbyć w Hollywood Bowl. Do składu powrócili Johnston i Simmons. Bilety zostały sprzedane w rekordowym tempie. W 1989 roku Johnston, Simmons, Hartman, Porter, Hossack i Bobby LaKind (śpiew, kongi – techniczny, a następnie muzyk zespołu, wcześniej słyszalny na płytach Livin' On The Fault Line, Minute by Minute i Farwell Tour), podpisali kontrakt z Capitol Records. Niedługo potem ukazał się album Cycles (1989). Zapowiadający go singiel The Doctor nawiązywał do utworów grupy z lat siedemdziesiątych. Po dwóch latach ukazał się kolejny album, zatytułowany Brotherhood (1991), a w roku 2000 Sibling Rivalry oraz niezliczone kompilacje i kilka wydawnictw koncertowych.

Zespół sprzedał ponad 20 mln płyt. Istnieje do dnia dzisiejszego, z pięcioletnią przerwą w latach 1982–1987. Największe przeboje grupy to: Listen to the Music (1972), Long Train Runnin' (1973), China Groove (1973), Black Water (1974), What a Fool Believes (1978), Real Love (1980), The Doctor (1989).

Dyskografia

Albumy

1971 – The Doobie Brothers
1972 – Toulouse Street
1973 – The Captain and Me
1974 – What Were Once Vices Are Now Habits
1975 – Stampede
1976 – Takin' It to the Streets
1976 – Best of the Doobies
1977 – Livin' on the Fault Line
1978 – Minute by Minute
1980 – One Step Closer
1981 – Best of the Doobies, Vol. II
1983 – Farewell Tour (Live)
1989 – Cycles
1991 – Brotherhood
1992 – Long Train Runnin' – Best
1993 – Listen To The Music: The Very Best Of The Doobie Brothers
1996 – Rockin' Down the Highway: The Wildlife Concert (Live)
1999 – Best of the Doobie Brothers Live (Live)
1999 – Long Train Runnin': 1970–2000 (Box Set)
2000 – Sibling Rivalry
2001 – Greatest Hits
2001 – On Our Way Up
2002 – Doobie's Choice (składanka)
2003 – Divided Highway
2004 – Live at Wolf Trap (Live)
2007 – The Very Best Of The Doobie Brothers

Single

1972 – Listen To The Music
1972 – Jesus Is Just Alright
1973 – Long Train Runnin'
1973 – China Grove
1974 – Another Park, Another Sunday
1974 – Eyes Of Silver
1974 – Nobody
1974 – Black Water
1975 – Take Me In Your Arms (Rock Me a Little While)
1975 – Sweet Maxine
1976 – I Cheat The Hangman
1976 – Takin' It To The Streets
1976 – Wheels Of Fortune
1977 – It Keeps You Runnin'
1977 – Little Darling (I Need You)
1977 – Echoes Of Love
1979 – What A Fool Believes
1979 – Minute By Minute
1979 – Dependin' On You
1980 – Real Love
1980 – One Step Closer
1981 – Wynken, Blynken And Nod
1981 – Keep This Train A' Rollin'
1982 – Here To Love You
1983 – You Belong To Me
1989 – The Doctor
1989 – Need A Little Taste Of Love
1993 – Long Train Runnin' (Sure Is Pure remix)
1994 – Listen To The Music (Motiv8 remix)

Przypisy

↑ John Hartman – New Songs, Playlists & Latest News – BBC Music. bbc.co.uk. [dostęp 2018-09-05]. (ang.).
↑ Cornelius Bumpus. discogs.com. [dostęp 2018-09-05]. (ang.).
↑ The Doobie Brothers – One Step Closer. discogs.com. [dostęp -2018-09-05]. (ang.).
↑ Tiran Porter – Bio, Facts, Family | Famous Birthdays. famousbirthdays.com. [dostęp 2018-09-05]. (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona zespołu The Doobie Brothers

[BBC-1] John Hartman – New Songs, Playlists & Latest News – BBC Music. bbc.co.uk. [dostęp 2018-09-05]. (ang.).

[Discogs-2] Cornelius Bumpus. discogs.com. [dostęp 2018-09-05]. (ang.).

[Discogs_(2)-3] The Doobie Brothers – One Step Closer. discogs.com. [dostęp -2018-09-05]. (ang.).

[FB-4] Tiran Porter – Bio, Facts, Family | Famous Birthdays. famousbirthdays.com. [dostęp 2018-09-05]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

1958−1979	„Nel Blu Dipinto Di Blu (Volare)” − Domenico Modugno (1958) „Mack the Knife” − Bobby Darin (1959) „Theme from A Summer Place” − Percy Faith (1960) „Moon River” − Henry Mancini (1961) „I Left My Heart in San Francisco” − Tony Bennett (1962) „Days of Wine and Roses” − Henry Mancini (1963) „The Girl from Ipanema” − Astrud Gilberto i Stan Getz (1964) „A Taste of Honey” − Herb Alpert i the Tijuana Brass (1965) „Strangers in the Night” − Frank Sinatra (1966) „Up, Up and Away” − The 5th Dimension (Billy Davis Jr., Florence LaRue, Marilyn McCoo, Lamonte McLemore i Ron Townson) (1967) „Mrs. Robinson” − Simon & Garfunkel (Art Garfunkel i Paul Simon) (1968) „Aquarius/Let the Sunshine In” − The 5th Dimension (Billy Davis Jr., Florence LaRue, Marilyn McCoo, Lamonte McLemore i Ron Townson) (1969) „Bridge over Troubled Water” − Simon & Garfunkel (Art Garfunkel i Paul Simon) (1970) „It’s Too Late” − Carole King (1971) „The First Time Ever I Saw Your Face” − Roberta Flack (1972) „Killing Me Softly with His Song” − Roberta Flack (1973) „I Honestly Love You” − Olivia Newton-John (1974) „Love Will Keep Us Together” − Captain & Tennille (Daryl Dragon i Toni Tennille) (1975) „This Masquerade” − George Benson (1976) „Hotel California” − Eagles (Don Felder, Glenn Frey, Don Henley, Randy Meisner i Joe Walsh) (1977) „Just the Way You Are” − Billy Joel (1978) „What a Fool Believes” − The Doobie Brothers (Jeffrey Baxter, John Hartman, Keith Knudsen, Michael McDonald, Tiran Porter i Patrick Simmons) (1979)
1980−1999	„Sailing” − Christopher Cross (1980) „Bette Davis Eyes” − Kim Carnes (1981) „Rosanna” − Toto (David Hungate, Bobby Kimball, Steve Lukather, David Paich, Jeff Porcaro i Steve Porcaro) (1982) „Beat It” − Michael Jackson (1983) „What’s Love Got to Do with It” − Tina Turner (1984) „We Are the World” − USA for Africa (1985) „Higher Love” − Steve Winwood (1986) „Graceland” − Paul Simon (1987) „Don’t Worry, Be Happy” − Bobby McFerrin (1988) „Wind Beneath My Wings” − Bette Midler (1989) „Another Day in Paradise” − Phil Collins (1990) „Unforgettable” − Natalie Cole i Nat King Cole (1991) „Tears in Heaven” − Eric Clapton (1992) „I Will Always Love You” − Whitney Houston (1993) „All I Wanna Do” − Sheryl Crow (1994) „Kiss from a Rose” − Seal (1995) „Change the World” − Eric Clapton (1996) „Sunny Came Home” − Shawn Colvin (1997) „My Heart Will Go On” − Céline Dion (1998) „Smooth” − Santana (Rodney Holmes, Tony Lindsay, Karl Perazzo, Raul Rekow, Benny Rietveld, Carlos Santana i Chester Thompson), z udziałem Roba Thomasa (1999)
2000−2019	„Beautiful Day” − U2 (Bono, Adam Clayton, The Edge i Larry Mullen Jr.) (2000) „Walk On” − U2 (Bono, Adam Clayton, The Edge i Larry Mullen Jr.) (2001) „Don't Know Why” − Norah Jones (2002) „Clocks” − Coldplay (Guy Berryman, Jon Buckland, Will Champion, Phil Harvey i Chris Martin) (2003) „Here We Go Again” − Ray Charles i Norah Jones (2004) „Boulevard of Broken Dreams” − Green Day (Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt i Frank Edwin Wright III) (2005) „Not Ready to Make Nice” − Dixie Chicks (Martie Maguire, Natalie Maines i Emily Robison) (2006) „Rehab” − Amy Winehouse (2007) „Please Read the Letter” − Alison Krauss i Robert Plant (2008) „Use Somebody” − Kings of Leon (Caleb Followill, Jared Followill, Matthew Followill i Nathan Followill) (2009) „Need You Now” − Lady Antebellum (Hillary Scott, Charles Kelley i Dave Haywood) (2010) „Rolling in the Deep” − Adele (2011) „Somebody That I Used to Know” − Gotye z udziałem Kimbry (2012) „Get Lucky” − Daft Punk (Thomas Bangalter i Guy-Manuel de Homem-Christo), z udziałem Pharrella Williamsa i Nile'a Rodgersa (2013) „Stay with Me” (wersja Darkchild) − Sam Smith (2014) „Uptown Funk” − Mark Ronson z udziałem Bruno Marsa (2015) „Hello” − Adele (2016) „24K Magic” − Bruno Mars (2017) „This Is America” − Childish Gambino (2019) „Bad Guy” − Billie Eilish (2019)
od 2020	„Everything I Wanted” − Billie Eilish (2020) „Leave the Door Open” − Silk Sonic (2021) „About Damn Time” − Lizzo (2022) „Flowers” − Miley Cyrus (2023)