Ulica Radzymińska w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ulica Radzymińska w Warszawie
	Szmulowizna, Targówek Mieszkaniowy, Zacisze, Bródno-Podgrodzie
	; Ulica Radzymińska na wysokości ul. Gorzykowskiej, widok w kierunku wschodnim
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Przebieg
	Położenie na mapie Polski Ulica Radzymińska w Warszawie
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Radzymińska w Warszawie
	Położenie na mapie Warszawy Ulica Radzymińska w Warszawie
	52°16′38,8″N 21°04′03,5″E/52,277444 21,067639
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Radzymińska – ulica w warszawskich dzielnicach Praga-Północ i Targówek.

Przebieg

Ulica jest częścią ciągu – Okrzei – Ząbkowska – ul. Radzymińska – al. Piłsudskiego. Od skrzyżowania z ul. Naczelnikowską stanowi część drogi wyjazdowej z centrum miasta w kierunku północno-wschodnim.

Na odcinku od ul. Kawęczyńskiej do al. „Solidarności” jest jednojezdniowa, od skrzyżowania z al. „Solidarności” do końca przebiegu jest ulicą dwujezdniową, rozdzieloną pasem zieleni, o trzech pasach ruchu w każdym kierunku i fragmentami bocznych jezdni umożliwiających dojazd do posesji. Ulica biegnie trasą drogi wojewódzkiej nr 634 (od al. „Solidarności” do Łodygowej) i 629 (od Łodygowej do granicy miasta).

Historia

Ulica stanowi fragment dawnej drogi do Wilna i na Litwę^[1]. Około 1875 została przecięta torami Kolei Nadwiślańskiej^[2]. Do ok. 1890 nazywano ją szosą radzymińską. Została przekształcona w ulicę w 1899, tj. po włączeniu do Warszawy Szmulowizny^[1]. Nadana nazwa jest związana z podwarszawską miejscowością, w kierunku której prowadzi – Radzyminem^[3].

Około 1899 wzdłuż ulicy ułożono tory kolejki mareckiej^[1].

W 1916 ulicą Radzymińską nazwano także odcinek szosy radzymińskiej poza granicami miasta^[1]. W 1939 jej zabudowa sięgała ul. Trockiej^[2].

W latach 1941−1944 została przemianowana na Wilnaer Strasse. W październiku 1944 roku w domku pod numerem 102 uruchomiono pierwszy w wyzwolonym spod okupacji niemieckiej mieście oddział Poczty Polskiej^[4].

W latach 1948−1949 w związku z budową trasy W-Z nad ulicą powstał wiadukt kolejowy^[2].

Od 1954 do 1991 północny odcinek od ul. Trockiej do granicy miasta nosił nazwę ul. Generalskiej (ten odcinek stanowił bowiem przedłużenie al. gen. Karola Świerczewskiego)^[5].

Po 1945 ulica została poszerzona jako arteria wylotowa^[1]. W latach 1985^[6]–2000 była częścią ówczesnej drogi krajowej nr 18^[7].

Ważniejsze obiekty

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 720. ISBN 83-01-08836-2.
↑ ^a ^b ^c Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 177.
↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 2454. ISBN 83-86619-97X.
↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 39. ISBN 978-83-280-3725-0.
↑ Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 83. ISBN 83-906889-2-1.
↑ W 1985 roku zreformowano sieć drogową w Polsce i nadano nową numerację.
↑ Warszawa: Atlas aglomeracji 1:20 000. Wyd. pierwsze. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1996. ISBN 83-7000-086-X.

[Encyklopedia-1] Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 720. ISBN 83-01-08836-2.

[Szwankowski-2] Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 177.

[3] Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 2454. ISBN 83-86619-97X.

[4] Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 39. ISBN 978-83-280-3725-0.

[5] Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 83. ISBN 83-906889-2-1.

[6] W 1985 roku zreformowano sieć drogową w Polsce i nadano nową numerację.

[ppwk1996-7] Warszawa: Atlas aglomeracji 1:20 000. Wyd. pierwsze. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1996. ISBN 83-7000-086-X.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]