Unia (Stany Zjednoczone) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Unia − określenie używane dla amerykańskich stanów, które pozostały w składzie Stanów Zjednoczonych Ameryki (USA) podczas domowej wojny secesyjnej z lat 1861–1865, w przeciwieństwie do Konfederacji^[1]. Stany Unii określane są też jako Północ lub pejoratywnie – Jankesi. Drugą stroną konfliktu były Skonfederowane Stany Ameryki (CSA), potocznie Południe lub Konfederaci^[2].

Stany pozostające w Unii zachowały ciągłość nazwy państwa Stany Zjednoczone (United States of America). Nie zmniejszono też liczby gwiazdek na fladze.

Pośród nich wyróżniały się stany graniczne, w których legalne było niewolnictwo aż do ogłoszenia po wojnie trzynastej poprawki do Konstytucji. Graniczyły z CSA, a ich przynależność do Unii była chwiejna. Ich obywatele byli podzieleni w kwestii tego, do kogo chcą przynależeć. CSA uważała je za własne, choć nigdy nad nimi nie panowała^[3].

Unia posiadała własne siły zbrojne, zwane Armią Unii (ang. Union Army).

• Connecticut;
• Delaware – stan graniczny, jedyny w tej kategorii, który nie stykał się z CSA;
• Illinois;
• Indiana;
• Iowa;
• Kalifornia;
• Kansas;
• Kentucky – stan graniczny;
• Maine;
• Maryland – stan graniczny;
• Massachusetts;
• Michigan;
• Minnesota;
• Missouri – stan graniczny;
• Nevada – utworzona w 1864 roku;
• New Hampshire;
• New Jersey;
• Nowy Jork;
• Ohio;
• Oregon;
• Pensylwania;
• Rhode Island;
• Vermont;
• Wirginia Zachodnia – część konfederackiej Wirginii, która ogłosiła secesję z reszty stanu i CSA, przystąpiła/powróciła do Unii w 1863 roku, stan graniczny,
• Wisconsin.