French
DeutschWładysław Frankowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | 6 grudnia 1859 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 sierpnia 1922 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
Władysław Frankowski (ur. 24 listopada?/6 grudnia 1859 w Olszanie, zm. 30 sierpnia 1922 w Słupi) – generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 6 grudnia 1859 roku w Olszanie, w powiecie kaniowskim, w rodzinie Ignacego i Teresy z domu Regnault d’Saint Jean d’Angely[1][2][3]. Po ukończeniu gimnazjum klasycznego w Kijowie kształcił się w szkole junkrów w Jelizawietgradzie. 16 kwietnia 1878 roku otrzymał stopień korneta i przydział do 14 Jamburgskiego Pułku Ułanów w Pińczowie. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej. W czasie I wojny światowej dowodził 2 brygadą 12 Dywizji Kawalerii. 28 lutego 1916 roku został zwolniony ze służby z powodu stanu zdrowia.
Od 1917 roku w formacjach polskich w Rosji. W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała podporucznika. Początkowo był komendantem wojskowym powiatu pińczowskiego. 12 marca 1920 roku objął Dowództwo Okręgu Generalnego „Kielce”[4]. 20 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[5]. Obowiązki dowódcy okręgu pełnił do 12 maja 1921 roku[6]. Od 1 września 1921 roku do 10 czerwca 1922 roku był dowódcą Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Pełnił też obowiązki zastępcy przewodniczącego Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 12. lokatą w korpusie generałów[7]. W czerwcu 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Zmarł 30 sierpnia 1922 roku w Słupi, w ziemi kieleckiej, w następstwie „gwałtownej choroby zapalenia płuc”. 5 września 1922 roku został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 160-4-1,2)[8][9].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- kornet – 16 kwietnia 1878
- porucznik – 20 marca 1880
- sztabsrotmistrz – 21 czerwca 1884
- rotmistrz – 26 lutego 1890
- podpułkownik – 26 lutego 1900
- pułkownik – 5 października 1904
- generał major – 8 września 1913
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 28 maja 1921)[10]
- Krzyż Kawalerski Orderu Korony Włoch (Włochy, 3 sierpnia 1922)[11]
- Order Świętego Włodzimierza kl. 3 (Imperium Rosyjskie, 1911)
- Order Świętej Anny z Mieczami kl. 1 (Imperium Rosyjskie, 5 grudnia 1914)
- Order Świętej Anny kl. 2 (Imperium Rosyjskie, 1902)
- Order Świętego Stanisława z Mieczami kl. 1 (Imperium Rosyjskie, 5 grudnia 1914)
- Order Świętego Stanisława kl. 2 (Imperium Rosyjskie, 1885)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 114.
- ↑ Wojtaszak 2012 ↓, s. 426.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 36, wg autorów urodził się w Sydczówce na Ukrainie.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 25 z 12 marca 1920 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 29 września 1920 roku, s. 920.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 52 z 12 maja 1921 roku. W tym rozkazie gen. Frankowski stwierdził „oddaję z dniem dzisiejszym dowództwo ...”, natomiast gen. Franciszek Latinik w rozkazie nr 53 stwierdził „objąłem z dniem 27 kwietnia br. dowództwo”.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 14.
- ↑ Ś.p. gen. dyw. Władysław Frankowski. „Polska Zbrojna”. 241, s. 3, 1922-09-05. Warszawa.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: FRANKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-14].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921 roku, s. 1204.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922 roku, s. 660.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2019-07-27].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. II: Cuszima - Garibaldyści. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918–1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.