Wałerij Borzow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wałerij Borzow
Валерій Борзов
Ilustracja
Wałerij Borzow (2018)
Pełne imię i nazwisko

Wałerij Pyłypowycz Borzow

Data i miejsce urodzenia

20 października 1949
Sambor

Wzrost

183 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR
Igrzyska olimpijskie
złoto Monachium 1972 lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
złoto Monachium 1972 lekkoatletyka
(bieg na 200 m)
srebro Monachium 1972 lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 100 m)
brąz Montreal 1976 lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
brąz Montreal 1976 lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 100 m)
Mistrzostwa Europy
złoto Ateny 1969 bieg na 100 m
złoto Helsinki 1971 bieg na 100 m
złoto Helsinki 1971 bieg na 200 m
złoto Rzym 1974 bieg na 100 m
srebro Ateny 1969 sztafeta 4 × 100 m
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Wiedeń 1970 bieg na 60 m
złoto Sofia 1971 bieg na 60 m
złoto Grenoble 1972 bieg na 50 m
złoto Göteborg 1974 bieg na 60 m
złoto Katowice 1975 bieg na 60 m
złoto Monachium 1976 bieg na 60 m
złoto San Sebastián 1977 bieg na 60 m
srebro Belgrad 1969 bieg na 50 m
srebro Belgrad 1969 sztafeta 4 × 2 okrążenia
Odznaczenia
Order Księcia Jarosława Mądrego IV klasy Order Księcia Jarosława Mądrego IV klasy Order „Za zasługi” I klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” II klasy (Ukraina) Order Daniela Halickiego Order Lenina Order Przyjaźni Narodów Order „Znak Honoru” Zasłużony Mistrz Sportu ZSRR

Wałerij Pyłypowycz Borzow (ukr. Валерій Пилипович Борзов; ur. 20 października 1949 w Samborze) – ukraiński lekkoatleta startujący w barwach ZSRR, sprinter, mistrz olimpijski i mistrz Europy.

Przebieg kariery

[edytuj | edytuj kod]
Wałerij Borzow (1972)

Borzow największe sukcesy odnosił na Igrzyskach Olimpijskich w 1972, gdzie zdobył indywidualnie dwa złote medale na 100 m i 200 m oraz srebrny medal w sztafecie 4 × 100 m. Tym samym przełamał dominacje Amerykanów na najkrótszych dystansach. Cztery lata później na Igrzyskach w Montrealu zdobył dwa brązowe medale w biegu na 100 m i sztafecie 4 × 100 m.

Borzow odnosił również sukcesy na mistrzostwach Europy. Czterokrotnie zdobywał tytuł mistrza Europy (1969 – 100 m, 1971 – 100 m i 200 m oraz 1974 – 100 m), a raz wicemistrza (1969 – sztafeta 4 × 100 m).

Siedmiokrotnie zdobywał mistrzostwo Europy w hali (6 razy w biegu na 60 m i raz na 50 m): w 1970, 1971, 1972 (50 m), 1974, 1975, 1976 i 1977. W 1969 zdobył również srebrny medal Europejskich Igrzysk Halowych w biegu na 50 m.

W latach 19911998 Borzow był przewodniczącym Ukraińskiego Komitetu Olimpijskiego, a od 1994 jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego[1]. Wydał książkę 10 sekund – całe życie, w której opisuje swoje przeżycia z okresu startowego.

W latach 1996–2012 był przewodniczącym federacji lekkoatletycznej Ukrainy[2].

Został odznaczony m.in. Orderem Lenina, Orderem Przyjaźni Narodów i Orderem „Znak Honoru”.

Rekordy życiowe

[edytuj | edytuj kod]

źródło[3]:

  • 100 m – 10,07 s. (1972)
  • 200 m – 20,00 s. (1972)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mr Valeriy Borzov. olympic.org. [dostęp 2016-06-17]. (ang.).
  2. Президенти ФЛАУ. [w:] Федерація легкої атлетики України (ФЛАУ) [on-line]. uaf.org.ua. [dostęp 2016-06-17]. (ukr.).
  3. Olympics Site Closed | Olympics at Sports-Reference.com [online], www.sports-reference.com [dostęp 2021-11-28].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]