Wallace Smith (bokser) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wallace „Bud” Smith
Pełne imię i nazwisko

Wallace Bre Smith

Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1929
Cincinnati

Data i miejsce śmierci

11 lipca 1973
Cincinnati

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

169 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

lekka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

60

Zwycięstwa

31

Przez nokauty

18

Porażki

23

Remisy

6

Wallace Bre „Bud” Smith (ur. 2 kwietnia 1929[a] w Cincinnati w stanie Ohio, zm. 11 lipca 1973 tamże[1][2]) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej.

Kariera amatorska

[edytuj | edytuj kod]

Wziął udział w igrzyskach olimpijskich w 1948 w Londynie, gdzie dotarł do półfinału wagi lekkiej, w którym przegrał z Josem Vissersem z Belgii. Walkę o brązowy medal ze Svendem Wadem z Danii oddał walkowerem, zajmując ostatecznie 4. miejsce w swojej kategorii wagowej[3].

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Rozpoczął karierę zawodowego boksera w 1948. Początkowo walczył ze zmiennym szczęściem, choć większość pojedynków wygrywał. W 1950 przegrał z przyszłym trzykrotnym mistrzem świata wagi lekkiej Jimmym Carterem, a w 1951 dwukrotnie pokonał go Virgil Akins. W 1951 zremisował z Orlando Zuluetą, a w 1953 z Johnnym Saxtonem, a także przegrał i dwukrotnie wygrał z Zuluetą. W 1954 zanotował dwie porażki z Joe Micelim, w tym jedną przez nokaut.

29 czerwca 1955 w Bostonie stanął do walki o mistrzostwo świata w wadze lekkiej z obrońcą tytułu Jimmym Carterem i niespodziewanie zwyciężył na punkty. W rewanżu 19 października tego roku w Cincinnati również wygrał na punkty. Wszystkie następne walki zawodowe Smith przegrał. W 1956 najpierw zanotował trzy porażki w walkach towarzyskich: z Larrym Boardmanem, z Tonym DeMarco i z Joe Brownem. Następnie 24 sierpnia tego roku w Nowym Orleanie zmierzył się w obronie tytułu z Joe Brownem i przegrał na punkty tracąc mistrzostwo. W trzeciej walce tych pięściarzy, która odbyła się 13 lutego 1957 w Miami Beach, nie udało mu się odzyskać tytułu, gdyż przegrał przez techniczny nokaut w 11. rundzie. Później stoczył jeszcze sześć przegranych walk (w tym z przyszłym mistrzem świata w wadze junior półśredniej Duilio Loi) i w 1958 zakończył karierę bokserską.

Tragiczna śmierć

[edytuj | edytuj kod]

11 lipca 1973 Smith zginął w Cincinnati, gdy próbował uspokoić parę kłócącą się na ulicy. Mężczyzna wyciągnął broń i zastrzelił go[4].

  1. Inne źródła podają inną datę urodzenia: 15 kwietnia 1929 Bud Smith [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-12] (ang.)., a nawet 22 kwietnia 1924 Wallace (Bud) Smith [online], boxrec.com [dostęp 2020-07-12] (ang.).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Piotr Osmólski: Leksykon boksu. Warszawa: Sport i Turystyka, 1989, s. 226. ISBN 83-217-2680-1.
  2. Wallace "Bud" Smith [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-03-03] (ang.).
  3. Bud Smith [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-12] (ang.).
  4. Andrew Fruman, The Champion That Time Forgot: Wallace “Bud” Smith [online], The Cruelest Sport, 27 listopada 2011 [dostęp 2013-03-03] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]