Stefano Zoff – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefano Zoff

Pseudonim	"Il Pirata"
Data i miejsce urodzenia	17 marca 1966 Monfalcone
Obywatelstwo	Włochy
Wzrost	175 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	lekka, junior półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	58
Zwycięstwa	43
Przez nokauty	17
Porażki	12
Remisy	3

Stefano Zoff [ˈsteːfano dzɔf] (ur. 17 marca 1966 r.) – włoski bokser, były mistrz świata WBA w kategorii lekkiej.

Jako zawodowiec zadebiutował w 1989 r., zaczynając w kategorii piórkowej. Do końca 1993 r., Zoff stoczył kilkanaście walk, większość z nich wygrywając. W tym okresie zdobył mistrzostwo Włoch w kategorii piórkowej, które raz obronił.

22 marca 1994 r., Włoch dostał walkę o mistrzostwo Europy w kategorii piórkowej. Jego rywalem był obrońca tytułu, Francuz Stephane Haccoun. Zoff znokautował rywala na belgijskim ringu, zdobywając mistrzostwo. 9 września przystąpił do pierwszej obrony, mając za rywala Francuza Mehdiego Labdouniego. Zoff utracił tytuł, przegrywając na punkty w 12. rundowym pojedynku.

Po utracie tytułu, Zoff stoczył kilkanaście pojedynków w drodze do walki o mistrzostwo świata. 20 czerwca 1996 r. przegrał pojedynek z Billym Hardym w walce o mistrzostwo Europy, a 12 października doznał porażki z rąk Laureano Ramireza w walce o pas IBF Inter-Continental.

7 sierpnia 1999 r., Zoff doczekał się walki o mistrzostwo świata. W walce o pas WBA w kategorii lekkiej zmierzył się z Julienem Lorcym. Po 12. rundach, niejednogłośnie na punkty (117-114, 116-113, 114-117) zwyciężył Zoff, zdobywając upragniony pas^[1]. Do pierwszej obrony tytułu przystąpił 13 listopada. Zoff zmierzył się w USA z Wenezuelczykiem Gilberto Serrano. Walka od początku nie układała się po myśli Włocha, gdyż doznał dość wyraźnych rozcięć na twarzy. W 10. rundzie walka została przerwana ze względu na rozcięcie pod prawym okiem Włocha, a w konsekwencji walka została zakończona przez techniczny nokaut, dzięki czemu Serrano zdobył tytuł.

26 maja 2001 r., Zoff zdobył mistrzostwo Europy w kategorii lekkiej, pokonując przez nokaut w 10. rundzie Djamela Lifę. Tytuł obronił 11 sierpnia, zwyciężając przez techniczny nokaut w 8. rundzie Dariusza Snarskiego.

14 września 2002 r., Zoff dostał walkę o mistrzostwo świata WBO w kategorii lekkiej. Jego rywalem był niepokonany obrońca tytułu, Artur Grigorian. Włoch przegrał jednogłośnie na punkty (3x 113-115) po bardzo wyrównanej batalii na terenie rywala. 25 stycznia 2003 r. w walce o mistrzostwo Europy w kategorii lekkiej zmierzył się z Brytyjczykiem Jasonem Cookiem. Po 12. rundach, niejednogłośnie na punkty zwyciężył Cook, tracąc pas już przed walką z powodu niezmieszczenia się w limicie kategorii lekkiej. Ponadto był na deskach w 2. rundzie, a wynik uznano za krzywdzący dla Włocha. 7 lipca zdobył mistrzostwo Europy, pokonując Davida Burke’a. Pas ten obronił jeszcze 4krotnie, dążąc do kolejnego pojedynku o mistrzostwo świata.

17 czerwca 2005 r., Zoff zmierzył się z Leavanderem Johnsonem w walce o zwakowane mistrzostwo świata IBF w kategorii lekkiej. Walka miała dość zacięty przebieg, ale z przewagą Amerykanina. W 7. rundzie, Johnson doprowadził do liczenia Zoffa, po którym nie zdołał dojść do siebie i sędzia postanowił przerwać walkę^[2]. Po porażce z Johnsonem, Zoff stoczył jeszcze 3 walki, dwukrotnie przegrywając w walce o mistrzostwo Europy i remisując w walce o mistrzostwo Unii Europejskiej.

• Lista walk zawodowych - BoxRec. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-04)].
• Biografia - BoxRec