Barney Ross – Wikipedia, wolna encyklopedia

Barney Ross

Barney Ross (1934)
Pełne imię i nazwisko	Beryl David Rosofsky
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1909 Nowy Jork
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1967 Chicago
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	170 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	lekka, junior półśrednia, półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	81
Zwycięstwa	72
Przez nokauty	22
Porażki	4
Remisy	3
Multimedia w Wikimedia Commons

Beryl David Rosofsky, pseud. Barney Ross (ur. 23 grudnia 1909 w Nowym Jorku, zm. 17 stycznia 1967 w Chicago) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej, junior półśredniej i półśredniej.

Urodził się w rodzinie żydowskiej. W młodym wieku przeniósł się wraz z rodziną do Chicago. Jego ojciec był rabinem i właścicielem sklepu warzywnego. Został zastrzelony w obronie swego sklepu przed rabusiami, gdy Beryl miał 14 lat. Matka po załamaniu nerwowym wyjechała do rodziny, a chłopiec zamieszkał u krewnych^[1]. Młody Beryl zaczął wychowywać się na ulicy, zdobywał pieniądze kradnąc i walcząc w burdach. Przystał do ulicznego gangu. Jego przyjacielem był Jack Ruby^[2]. Podobno Al Capone nie pozwolił Rosofskiemu zostać członkiem gangu, uznając, że nie jest to zajęcie dla syna rabina^[3].

W wieku 19 lat Rosofsky przybrał pseudonim Barney Ross. Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1929. Do końca 1932 walczył 44 razy, ponosząc tylko 2 porażki i 2 razy remisując. Pokonał m.in. Battlinga Battalino.

W 1933 Ross wygrał wszystkie siedem walk. 22 marca w Chicago wygrał z czołowym pięściarzem Billym Petrolle. 23 czerwca w Chicago odebrał Tony’emu Canzoneriemu tytuły zawodowego mistrza świata kategorii lekkiej i junior półśredniej. Następnie pokonał w obronie tytułu w wadze junior półśredniej Johnny’ego Farra (26 lipca w Kansas City), w rewanżu o oba pasy Canzoneriego (12 września w Nowym Jorku) i w walce o tytuł w wadze junior półśredniej Sammy’ego Fullera (17 listopada w Chicago).

W 1934 wygrał w towarzyskiej walce w Billym Petrolle (24 stycznia w Nowym Jorku), a w obronie pasa mistrzowskiego wagi junior półśredniej pokonał Pete’a Nebo (7 lutego w Kansas City), zremisował z Frankiem Klickiem (5 marca w San Francisco) oraz wygrał 14 marca w Oakland z Kidem Moro i 27 marca w Los Angeles z Bobbym Pacho.

28 maja 1934 w Nowym Jorku Ross zdobył tytuł mistrza świata wagi półśredniej po niejednogłośnej wygranej z obrońcą pasa Jimmym McLarninem. W rewanżu 17 września w tym samym miejscu uległ McLarninowi, również po niejednogłośnej decyzji, tracąc tytuł. Obronił mistrzostwo w wadze junior półśredniej wygrywając z Bobbym Pacho (ponownie) 10 grudnia tego roku, z Frankiem Klickiem 18 stycznia 1935 i z Henrym Woodsem 9 kwietnia 1935. Po tej walce Ross zrezygnował z obu tytułów w wagach lekkiej i junior półśredniej (pasa w kategorii lekkiej nie bronił od drugiej walki z Canzonerim w 1933).

28 maja 1935 w Nowym Jorku. Ross po raz trzeci zmierzył się z McLarninem i odebrał mu tytuł mistrza świata wagi półśredniej po 15 rundach. Wygrał potem kolejno 16 walk (i stoczył jedną no decision), w tym trzykrotnie z Ceferino Garcią i raz z Alem Manfredo, ale tylko dwukrotnie walczył w obronie tytułu: z Izzym Jannazzo 27 listopada 1936 w Nowym Jorku, i z Ceferino Garcią 23 września 1937 także w Nowym Jorku. W swej trzeciej obronie przegrał z ówczesnym mistrzem wagi piórkowej Henrym Armstrongiem po 15 rundach na punkty 31 maja 1938 w Nowym Jorku. Była to ostatnia walka zawodowa Rossa.

Mimo że w chwili przystąpienia Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej Ross miał 32 lata i nie kwalifikował się do poboru, zgłosił się do United States Marine Corps. Na własną prośbę został skierowany na front i wziął udział w walkach o Guadalcanal. Pewnej nocy podczas patrolu dostał się wraz z trzema towarzyszami pod ogień przeważających sił japońskich. Dwóch Amerykanów zmarło z ran, a Ross, sam ranny w nogę, wyniósł trzeciego spod ognia. Otrzymał za swój czyn Srebrną Gwiazdę^[1]. Został odznaczony również Krzyżem za Wybitną Służbę^[4].

Podczas pobytu w szpitalu wojskowym Ross otrzymywał morfinę, by uśmierzyć ból z ran. Zażywał ją również później i uzależnił się od niej. Wydawał nawet do 500 dolarów na nią. Jego żona go opuściła, wówczas Ross zdecydował się na kurację antynarkotykową, która trwała cztery miesiące i zakończyła się powodzeniem. Pomimo bólu odczuwanego do końca życia Ross angażował się w kampanie przeciwko nadużywaniu narkotyków^[1].

Został wybrany do Bokserskiej Galerii Sławy magazynu The Ring w 1956, a do International Jewish Sports Hall of Fame w 1979^[4]. W 1990 został wybrany do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

Na podstawie życia Rossa (zwłaszcza jego walki z uzależnieniem) powstał film Monkey on My Back (1967). Ross opublikował swą autobiografię No Man Stands Alone.

W filmach Niezniszczalni, Niezniszczalni 2 oraz Niezniszczalni 3 główny bohater, grany przez Sylvestra Stallone’a nosi imię Barney Ross.

• Barney Ross (1909-1967) [online], Jewish Virtual Library [dostęp 2012-12-30]  (ang.).
• BARNEY ROSS (BERYL DAVID ROSOFSKY) [online], International Jewish Sports Hall of Fame [dostęp 2012-12-30]  (ang.).
• Barney Ross [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2012-12-30]  (ang.).
• Barney Ross (Beryl David Rosofsky) („The Pride of the Ghetto”) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2012-12-30]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Rossa [online], boxrec.com [dostęp 2012-12-30]  (ang.).