Wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przykłady wieloprowadnicowych wyrzutni rakietowych:
M270 MLRS
K136 Kooryong
Katiusza BM-13
Nebelwerfer 41

Wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa, WWR (ang. multiple rocket launcher) – system artylerii rakietowej, najczęściej samobieżny, przeznaczony do jednoczesnego odpalania dużej liczby pocisków rakietowych, najczęściej niekierowanych.

Przykłady wieloprowadnicowych wyrzutni rakietowych:

amerykańskie T34 Calliope, M270 MLRS, M142 HIMARS,
białoruski Polonez,
brazylijski ASTROS II,
chińskie Typ 63, SR5, Kung Feng, A100, A200, A300, Thunderbolt-2000,
czechosłowackie RM-51, RM-70,
gruzińska RS-122,
hiszpańska Teruel,
indyjskie Pinaka, R-Han 122,
irańskie Falaq-1, Falaq-2, Fajr-1, Fajr-3, Fajr-5,
izraelskie LAR-160, MAR-290, Lynx,
jugosłowiańskie M-63 Plamen, M-77 Oganj, M-87 Orkan,
niemieckie Nebelwerfer, Panzerwerfer 42, Raketen-Vielfachwerfer, LARS,
polska WR-40 Langusta,
południowoafrykańska Valkiri,
południowokoreańskie K136, K239,
radzieckie BM-13 Katiusza, BM-21 Grad, 2K5 Korszun, TOS-1, BM-27 Uragan,
rumuński LAROM,
rosyjskie BM-30 Smiercz, 9A52-4 Tornado,
serbskie LRSVM Morava, Sumadija,
turecka TOROS, T-122 Sakarya.