Wjaczesław Hrozny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wjaczesław Hrozny

В'ячеслав Грозний

Pełne imię i nazwisko	Wjaczesław Wiktorowycz Hrozny
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1956 Ołeniwka
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 19??–19?? Podillia Kamieniec Podolski ? (?) Kombajnobudiwnyk Tarnopol ? (?) Nywa Brzeżany ? (?)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1987 Torpedo Zaporoże (asystent) 1988 Metałurh Zaporoże (asystent) 1989–1990 Nywa Winnica (asystent) 1990–1992 Nywa Winnica 1994–1996 Spartak Moskwa (asystent) 1996–1997 Dnipro Dniepropetrowsk 1998 Lewski Sofia 1999–2001 Spartak Moskwa (asystent) 2001–2004 Arsenał Kijów 2006 Metałurh Zaporoże 2008–2009 Terek Grozny 2010 Arsenał Kijów 2011–2012 Tobył Kostanaj 2013–2016 Howerła Użhorod 2016–2017 Dinamo Tbilisi 2017 Irtysz Pawłodar 2018 Arsenał Kijów 2019–2020 Szachtior Karaganda
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Wjaczesław Wiktorowycz Hrozny, ukr. В'ячеслав Вікторович Грозний, ros. Вячеслав Викторович Грозный, Wiaczesław Wiktorowicz Grozny (ur. 12 lipca 1956 we wsi Ołeniwka w obwodzie chmielnickim) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika, trener piłkarski.

Karierę piłkarską rozpoczął w miejscowym klubie Podillia Kamieniec Podolski. Jako piłkarz występował potem w zespołach Kombajnobudiwnyk Tarnopol i Nywa Brzeżany oraz amatorskich drużynach w Chmielnickim i Równem.

Po ukończeniu Instytutu Pedagogicznego w Łucku rozpoczął pracę szkoleniową. Był asystentem pierwszego trenera w klubach z Zaporoża: Torpedzie i Metałurhu.

W czerwcu 1988 razem z głównym trenerem Ołeksandrem Tomachem przeszedł do Nywy Winnica. Kiedy w sierpniu 1990 Tomach powrócił do Zaporoża, samodzielnie przez następne lata prowadził Nywę Winnica. Wywalczył z nią największy sukces w historii klubu, czyli awans do ekstraklasy w 1991 roku. Jednak podczas kolejnych rozgrywek został zwolniony już po pięciu meczach, a Nywa ostatecznie pożegnała się z ligą.

Od połowy lat 90. do 2002 roku – z krótkimi przerwami – związany był z Olegiem Romancewem, któremu jako asystent pomagał w Spartaku Moskwa. Wspólnie wywalczyli pięć tytułów mistrza Rosji.

W międzyczasie Hrozny dwukrotnie podejmował się prowadzenie zespołów w charakterze pierwszego trenera: w Dniprze Dniepropetrowsku (1996–1997) i Lewskim Sofia (1998). W obu zanotował znaczące osiągnięcia: prowadzone przez niego Dnipro dotarło do finału Pucharu Ukrainy i zajęło czwarte miejsce w lidze, a Lewski zdobył mistrzostwo Bułgarii. Sam Hrozny otrzymał tytuły najlepszego trenera na Ukrainie (1996) i w Bułgarii (1998).

Po ostatecznym rozstaniu ze Spartakiem latem 2001 roku objął stanowisko głównego trenera nowo utworzonego klubu Arsenał Kijów^[1]. Z Arsenałem utrzymał status ligowego średniaka: rozgrywki 2002-2003 i 2003–2004 klub kończył odpowiednio na piątym i dziewiątym miejscu. W 2006 prowadził krótko Metałurh Zaporoże. Potem powrócił do Rosji, gdzie bez sukcesów pracował – od lipca 2008 do października 2009 – w Tereku Grozny. Odszedł, tłumacząc się kłopotami zdrowotnymi.

30 października 2009 bułgarskie media podały, że jest faworytem do ponownego objęcia stanowiska szkoleniowca w Lewskim Sofia^[2]. Ostatecznie trenerem mistrza Bułgarii został Georgi Iwanow, a Hrozny – 28 stycznia 2010 – powrócił do pracy w Arsenale Kijów^[3]. Ale już 16 kwietnia 2010 po niespodziewanej domowej porażce 1:6 z Tawriją podał się do dymisji^[4]. W grudniu 2011 objął stanowisko głównego trenera kazachskiego klubu Tobył Kostanaj^[5], w którym pracował do końca grudnia 2012 roku^[6]. 18 czerwca 2013 roku stał na czele Howerły Użhorod^[7]. Po zakończeniu sezonu 2015/16 klub z Użhoroda został rozwiązany i trener pozostał bez pracy, ale już 25 października 2016 objął prowadzenie gruzińskiego Dinama Tbilisi^[8]. 13 lutego 2017 z powodu problemów rodzinnych zrezygnował z pracy w gruzińskim klubie^[9]. 16 sierpnia 2017 został mianowany na stanowisko głównego trenera kazachskiego Irtyszu Pawłodar^[10], z którym pracował do końca sezonu^[11]. 1 października 2018 ponownie stał na czele Arsenału Kijów^[12]. 9 stycznia 2019 opuścił kijowski klub^[13]. 30 grudnia 2019 podpisał kontrakt z Szachtiorem Karaganda^[14].

• zdobywca Pucharu Ukraińskiej SRR spośród drużyn amatorskich: 1980

• mistrz Rosji: 1994, 1996, 1999, 2000 i 2001 ze Spartakiem Moskwa (jako asystent)
• mistrz Bułgarii: 1998 z Lewskim Sofia
• finalista Pucharu Ukrainy: 1997 z Dniprem Dniepropetrowsk

• najlepszy trener Ukrainy: 1996, 2002
• najlepszy trener Bułgarii: 1998

• tytuł Zasłużonego Trenera Ukrainy
• tytuł Zasłużonego Trenera Rosji
• Order „Za zasługi” III klasy: 2004^[15]

• V. Grozny, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-01] .
• Wjaczesław Hrozny w bazie Football Facts (ros.)
• Życiorys na peoples.ru (ros.)
• Vyacheslav Groznyi, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-20] .