French
DeutschWojciech Blicharski – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 18 kwietnia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 kwietnia 1940 |
| Zawód, zajęcie | nauczyciel |
| Odznaczenia | |
     | |
Wojciech Blicharski (ur. 18 kwietnia 1889 w Petlikowcach Starych, zm. 30 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski nauczyciel, porucznik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Franciszka i Agnieszki z Rybickich urodzony 18 kwietnia 1889 w Petlikowcach Starych, w ówczesnym powiecie buczackim Królestwa Galicji i Lodomerii[1]. Absolwent seminarium nauczycielskiego w Tarnopolu[1]. Powołany do armii austriackiej. Walczył na froncie włoskim. W 1917 został ranny[2]. Był wówczas jednorocznym ochotnikiem tytularnym kapralem w 1. kompanii c. i k. Pułku Piechoty Nr 7[2]. W tym pułku został mianowany porucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 1 lutego 1918 w korpusie oficerów piechoty[3]. W listopadzie 1918 został internowany przez Ukraińców[4].
Po uwolnieniu (15 czerwca 1919) wstąpił do Wojska Polskiego[4]. Brał udział w wojnie 1920 r. W 1920 dowódca kompanii 29 pułku piechoty, a w 1921 referent oświatowy 10 Dywizji Piechoty[1]. 28 października 1921 został przeniesiony do rezerwy[4]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w grupie oficerów „powyżej 40 roku życia”[5]. W 1936 był kierownikiem Publicznej Szkoły Powszechnej w Mikulińcach[6], a później w Tarnopolu[7].
W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzono go w obozie jenieckim w Kozielsku[1]. 28 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[7]. 30 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim[7] i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[8][9]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[10][11]. W 1943 ciało Wojciecha Blicharskiego zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 187[12][1][13] (raport dzienny z 15 kwietnia 1943, nr 187[7]), a przy zwłokach znaleziono: pozwolenie na broń, kopertę, fotografię z jego nazwiskiem na odwrocie, a także z napisem „pisz do mnie przez komendanta obozu Kozielsk” data 18.IV.1940 r. „8 /?/ 1940 r. moja żona z Tarnopola wysłała mi paczkę”[14], ks. wojskową oraz jego pismo z 18 kwietnia 1940 do komendanta Obozu w Kozielsku[15]. Figuruje na liście wywózkowej 052/1 z 27 kwietnia 1940[1][7] oraz liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0187[14].
Był żonaty[7].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 11 listopada 1936 „za zasługi na polu pracy pedagogicznej, oświatowej i społecznej”[6]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[16]
- Srebrny Medal Waleczności[16]
- Brązowy Medal Waleczności[16]
- Krzyż Wojskowy Karola[16][17]
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[18][19][20]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[21][22][23].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 39.
- ↑ a b Jako Wojciech Bliharski. Lista strat nr 622. k. u. k. Kriegsministerium, 1917-10-30, s. 5..
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 389, 464, jako Wojciech Bliharski.
- ↑ a b c Ryżewski 1994 ↓, s. 298.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 15, 950.
- ↑ a b M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 470.
- ↑ a b c d e f Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 172.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2024-06-27] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2024-12-10] (pol.).
- ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-01-04] (pol.).
- ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 170 [dostęp 2024-12-15] (niem.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2024-12-11].
- ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 137, ISBN 83-89986-91-4 [dostęp 2025-01-14] (pol.).
- ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (42 (328)), pbc.uw.edu.pl, 16 października 1948, s. 4 [dostęp 2024-12-15] (pol.).
- ↑ a b c d Ryżewski 1994 ↓, s. 297.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 464.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 73 [dostęp 2024-12-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных - узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Wacław Ryżewski. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), 1994. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.