Wojciech Gunia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wojciech Gunia

Data i miejsce urodzenia	1983 Nowy Sącz
Narodowość	polska
Język	polski
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Dziedzina sztuki	Literatura grozy, fotografia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Wojciech Gunia (ur. 1983 w Nowym Sączu) – polski pisarz, autor utworów prozą poruszających się w rejonach dziwności i grozy, także fotograf, publicysta oraz tłumacz^[1].

Literaturoznawca, absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Zadebiutował w 2013 roku w antologii Po drugiej stronie. Weird fiction po polsku.

W 2018 roku objął funkcję redaktora prowadzącego polskiego rocznika weird fiction pt. Sny umarłych^[2].

Prowadzi bloga Labirynt z liści^[3][4].

W 2021 roku zadebiutował jako fotograf. Złe wszechświaty – połączenie albumu fotograficznego i zbioru prozy poetyckiej^[5] – ukazały się nakładem Wydawnictwa IX.

Mieszkał w Krakowie i Belgradzie^[6]. Obecnie mieszka z rodziną w Warszawie.

Prozę Guni zaludniają anonimowi antybohaterowie stawiani najczęściej w niemożliwych do zniesienia sytuacjach, co odzwierciedla skrajny nihilizm autora. Gunia niejednokrotnie sięga po motywy klasyków literatury absurdu: w Powrocie odnaleźć można nawiązanie do Zamku, zaś w Domu wszystkich snów pojawia się motyw z Becketta, gdzie narratorzy czekają na kogoś, kto nie nadejdzie.

W grudniu 2021 roku zadebiutował na amerykańskim rynku książkowym. Opowiadanie pt. Wojna z debiutanckiego Powrotu ukazało się w antologii Book of World Horror Stories^[7] z ramienia wydawnictwa Valancourt Books^[8], pomieszczającej autorów literatury grozy z całego świata.

Wojciech Gunia pytany o najważniejsze^[9] inspiracje dla swojego pisarstwa, podaje Samuela Becketta, Franza Kafkę, Bruno Schulza, Stanisława Lema oraz Fernanda Pessoę. Klasycy literatury grozy – Edgar Allan Poe i H.P. Lovecraft także są dla niego ważni. Gunia także wysoko ceni opowiadania Stefana Grabińskiego, krótkie prozy Andrzeja Bursy^[6] oraz prozę poetycką Zbigniewa Herberta^[6]. Współczesny pisarz poruszający się w obszarach dziwności i grozy – Thomas Ligotti, również miał silny wpływ na prozę Gunii.

Wysoko ceni także Zagubioną autostradę Davida Lyncha^[10]

Głównymi inspiracjami^[6] dla fotografii Guni są prace Edwarda Hartwiga i Tomasza Gudzowatego.

• Powrót, Agharta 2014; Wydawnictwo IX 2020^[11]

• Miasto i rzeka, Dom Horroru 2017
• Dom wszystkich snów, Wydawnictwo Literate 2020

• Nie ma wędrowca, C&T 2016
• Dom Motta, Literate 2020 (w ramach tomu Dom wszystkich snów)^[12]
• Złodzieje motyli, Alegoria 2023 (współautorstwo z Barbarą Mikulską)^[13]

• Złe wszechświaty, Wydawnictwo IX 2021

• Wieża milczenia – w antologii Maszyna. Antologia horroru industrialnego, 2017
• Zachwyt – w antologii Fantazmaty t. I, 2018
• Ogród, nocne niebo – w Fenix Antologia 2-3/2019
• Płyną – w antologii Tarnowskie Góry Fantastycznie, 2019
• Ciemność jest ogromna i cierpliwa – w antologii Ku gwiazdom, 2021.

Gunia już od momentu debiutanckiego Powrotu stał się ważnym głosem w polskiej literaturze grozy. O Powrocie Jakub Winiarski pisał: „Cóż za kosmiczna afera! Jak niebywałe pisarskie ambicje! Co za styl! Zaprawdę, powiadam wam: sięgając po Powrót Wojciecha Guni, pakujecie się w poezję, metafizykę i grozę. Nie mówcie, że nie ostrzegałem”^[14]. Dawid Kain również wyraził uznanie, pisząc: „Opowiadania Wojciecha Guni czyta się, jakby były efektem tajnej współpracy Bruno Schulza, Franza Kafki i Thomasa Ligottiego. To nastrojowa proza skupiona na sprawach ostatecznych”^[14].

W 2017 roku za Nie ma wędrowca otrzymał nagrodę im. Stefana Grabińskiego^[15].

W 2021 roku jako pierwszy w historii otrzymał w tym samym roku dwie najważniejsze nagrody środowiska literatury fantastycznej: nagrodę im. Macieja Parowskiego^[16] przyznawaną przez redakcję Nowej Fantastyki oraz nagrodę główną im. Jerzego Żuławskiego^[17] za "Dom Motta" (powieść w ramach tomu "Dom wszystkich snów").

• Profil na Facebooku
• Profil na Instagramie