Wysoki komisarz Palestyny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wysoki komisarz Palestyny

Obecny
Stanowisko
Państwo	Palestyna /  Izrael
Data utworzenia	1 lipca 1920
Pierwszy	sir Herbert Samuel

Wysoki komisarz Palestyny (ang. High Commissioners of Palestine) – najwyższy rangą przedstawiciel administracji Mandatu Palestyny, reprezentujący Wielką Brytanię w Palestynie w latach 1920–1948.

Po zajęciu podczas I wojny światowej terenów Palestyny przez wojska brytyjskie, obszar ten znalazł się pod brytyjską okupacją wojskową. Na czele brytyjskiej administracji wojskowej stali wysocy przedstawiciele władz Wielkiej Brytanii: Edmund Allenby, sir Arthur Wigram Money i sir Louis Jean Bols.

Gdy po Konferencji w San Remo w 1920 przyznano Wielkiej Brytanii mandat nad Palestyną, przystąpiono do procesu tworzenia administracji cywilnej. Najwyższym rangą urzędnikiem reprezentującym Wielką Brytanię w Mandacie Palestyny był wysoki komisarz Palestyny. Jego biuro rozpoczęła swoją działalność w Jerozolimie w dniu 1 lipca 1920, i funkcjonowało do 15 maja 1948. Początkowo swoją siedzibę komisarze mieli w kompleksie szpitala i kościoła Augusta Victoria na Górze Oliwnej. Po trzęsieniu ziemi w 1927 komisarze przenieśli się do budynku Beth Mahanaïm. Wreszcie w latach 30. XX wieku wprowadzili się do nowo wybudowanego gmachu rządowego.

Wysoki komisarz był wysłannikiem brytyjskiego króla, a tym samym był szefem rządu oraz zwierzchnikiem wszystkich spraw wojskowych i cywilnych. Każdy komisarz był mianowany przez sekretarza kolonii i akceptowany przez Parlament Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Do jego kompetencji należało wydawanie nakazów, zleceń i przepisów regulujących wszystkie aspekty życia obywateli. Ponadto komisarz powoływał sędziów. Do jego pomocy powołano naczelnego sekretarza Palestyny, który odpowiadał za całą działalność administracyjną Mandatu Palestyny i pełnił funkcję podobną do wicepremiera^[1].

Imię i nazwisko[2]	Zdjęcie	Okres rządów	Najważniejsze wydarzenia
sir Herbert Louis Samuel		1 lipca 1920 – 30 czerwca 1925	Był pierwszym Żydem służącym w brytyjskim rządzie. Jego powołanie na wysokiego komisarza Palestyny wywołało entuzjazm żydowskiej społeczności Palestyny. Nadano mu przydomek „Pierwszy na Zachodzie”. Oświadczył on, że stolicą Ziemi Izraela jest Jerozolima, jednak w konflikcie izraelsko-arabskim starał się zachować neutralność, czym spowodował wielkie rozczarowanie wśród Żydów. Mianował Mohammada Amin al-Husajniego na wielkiego muftiego Jerozolimy. Ogłoszona w 1922 Biała księga Churchilla ograniczyła żydowską imigrację. Rozczarowanie żydowskiej społeczności pogłębiło oddzielenie Emiratu Transjordanii od ziem Mandatu Palestyny.
sir Gilbert Falkingham Clayton		30 czerwca – 25 sierpnia 1925	W brytyjskiej armii posiadał rangę generała-brigadiera i od 1922 był cywilnym sekretarzem Palestyny. Przez krótki okres był pełniącym obowiązki wysokiego komisarza Palestyny.
sir Herbert Onslow Plumer		25 sierpnia 1925 – 31 lipca 1928	W brytyjskiej armii posiadał rangę marszałka (field marshal). W okresie jego rządów w Palestynie panował względny spokój. Licznymi staraniami zabiegał o utrzymanie tego spokoju. Podczas kryzysu gospodarczego w 1927 udzielił wsparcia finansowego społeczności arabskiej i żydowskiej, starając się zachować sprawiedliwy podział pomocy. Miał neutralny stosunek do Arabów i Żydów. W 1928 formalnie uznał żydowską Radę Narodową.
sir Harry Charles Luke		31 lipca – 6 grudnia 1928	W latach 1924–1928 był sekretarzem kolonialnym w Sierra Leone, po czym został przeniesiony do Palestyny i przez krótki okres był pełniącym obowiązki wysokiego komisarza Palestyny.
sir John Chancellor		6 grudnia 1928 – 1 listopada 1931	W brytyjskiej armii posiadał rangę pułkownika (lieutenant-colonel). Początkowo był spostrzegany jako osoba sprzyjająca społeczności żydowskiej, jednak jego polityka pokazała, że w imię zachowania spokoju w Palestynie udzielał częstego poparcia społeczności arabskiej. Pomagał pisać białą księgę Passfielda, w której brytyjski rząd wycofał się z zaangażowania na rzecz utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie.
sir Mark Aitchison Young		1 listopada – 20 listopada 1931	Był cywilnym pracownikiem brytyjskiej administracji kolonialnej. W latach 1930–1933 pełnił funkcję głównego sekretarza Mandatu Palestyny. Przez krótki okres był pełniącym obowiązki wysokiego komisarza Palestyny.
sir Arthur Grenfell Wauchope		20 listopada 1931 – 1 marca 1938	Okazywał dużą sympatię społeczności żydowskiej i popierał ruch syjonistyczny. Dzięki jego staraniom w Palestynie nastąpił duży wzrost gospodarczy, z którego korzystali Arabowie i Żydzi. Gdy w 1936 wybuchło arabskie powstanie nakazał użycie wojska w celu przywrócenia spokoju w kraju. Wspierał rozwój żydowskich formacji paramilitarnych.
sir William Denis Battershill		wrzesień 1937 – 24 listopada 1937	Przez krótki okres, podczas nieobecności sir Arthura Wauchope, był pełniącym obowiązki wysokiego komisarza Palestyny.
sir Harold MacMichael		3 marca 1938 – 30 sierpnia 1944	Przez wiele lat służył a brytyjskiej administracji kolonialnej w Afryce i był bardzo proarabski. W ogóle nie dostrzegał problematyki żydowskiej na Bliskim Wschodzie. Zdecydowanie zwalczał nielegalną żydowską imigrację, nie zwracając uwagę na Holocaust. W 1942 odmówił wpuszczenia do Palestyny statku Struma, w wyniku czego sowiecki okręt podwodny zatopił statek z prawie 800 imigrantami na pokładzie. W 1944 przeżył zamach przygotowany przez członków prawicowego Lechi.
sir Lord Gort		1 listopada 1944 – 5 listopada 1945	W brytyjskiej armii posiadał rangę marszałka (field marshal). W 1945 powołał Williama James Fitzgeralda na stanowisko Szefa Sprawiedliwości Palestyny i powierzył mu zadanie zbadania konfliktu żydowsko-arabskiego w Jerozolimie. Raport zalecił podzielenie miasta na odrębne dzielnice żydowskie i arabskie. Ustąpił ze stanowiska ze względu na zły stan zdrowia.
sir Alan Cunningham		21 listopada 1945 – 14 maja 1948	W brytyjskiej armii posiadał rangę generała. Był odpowiedzialny za konfrontację z żydowskimi ugrupowaniami paramilitarnymi Hagana, Lechi i Irgun, które kwestionowały brytyjskie rządy w Palestynie. W październiku 1946 rozpoczął systematyczne wycofywanie wojsk z Mandatu Palestyny. W maju 1948 nie wykonał wszystkich rozkazów dowództwa, uniemożliwiając Arabom przejęcie pełnej kontroli nad Jerozolimą.

• Mandat Palestyny