Zofia Fafius – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zofia Fafius
Ilustracja
Wizerunek na fragmencie tablicy pamiątkowej znajdującej się na budynku przy ul. Brackiej 5 w Warszawie[a]. Tablica poświęcona jest także Irenie Nowakowskiej
Data i miejsce urodzenia

18 grudnia 1907
Warszawa

Data i miejsce śmierci

6 stycznia 1988
Warszawa

Zawód, zajęcie

architekt

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej

Zofia Fafius, także Zofia Fafiusowa[1][2] (ur. 18 grudnia 1907 w Warszawie, zm. 6 stycznia 1988[3][4][a] tamże) – polska architektka[5].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Z domu Kryńska[3]. Studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej[5], który ukończyła z tytułem inżyniera w 1934[3][6]. W 1939 została członkiem oddziału Wybrzeże Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP)[3]. W 1946 przeszła do oddziału warszawskiego[3]. W latach 1953–1955 pełniła funkcję sekretarza Zgromadzenia Ogólnego SARP, a w okresie 1957–1959 wchodziła w skład Głównego Sądu Koleżeńskiego SARP[3].

Zofia Fafiusowa była w skali kraju jedną z prekursorek zastosowania uprzemysłowionego budownictwa z prefabrykatów[6][7]. Kierowała zespołem architektów projektujących osiedle Wierzbno w Warszawie, jedno z pierwszych budowanych w tej, nowej ówcześnie, technologii[6]. W jego skład weszli też Jerzy Stanisławski, Kazimierz Stasiniewicz, Tadeusz Węglarski, Andrzej Wochna i Janusz Osterman[3].

W 1960 roku otrzymała Nagrodę m.st. Warszawy „za budowę Stolicy”[8]. W latach 1961–1969 (III i IV kadencja) była radną Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy[5]. Uzyskała odznaczenia: Srebrną Odznakę SARP (1954)[3], Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[9], Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964) i Odznakę „Milionera” (1974)[3]. Szkoła przy ul. Piaseczyńskiej w Warszawie, którą zaprojektowała, otrzymała tytuł Mistera Warszawy 1967[2]. W 1980 roku Zofia Fafius uzyskała status architekta twórcy[3].

Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim[4].

Projekty architektoniczne

[edytuj | edytuj kod]
Szkoła przy ul. Piaseczyńskiej 114/116 w Warszawie, która uzyskała tytuł Mistera Warszawy 1967

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Data urodzin na tablicy pamiątkowej nie jest potwierdzona w źródłach. Datę śmierci – 1989 rok – wskazują encyklopedie PWN i Warszawy, ale 1988 potwierdza m.in. źródło z cmentarza i tablica nagrobna.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: „Arkada” Pracownia Historii Sztuki, 1998, s. 250. ISBN 83-908950-0-5.
  2. ↑ a b c d e Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 60, 176, 195, 210. OCLC 831027217.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k In memoriam – Pamięci Architektów Polskich – Zofia Fafius. [dostęp 2021-12-01].
  4. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF HIGERSBERGER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-12-01].
  5. ↑ a b c d e f g h i j Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 175, ISBN 83-01-08836-2.
  6. ↑ a b c 100 dni od fundamentów do kluczy. Pierwsze w Polsce osiedle z prefabrykatów powstanie na Wierzbnie w Warszawie. „Życie Warszawy”. XII, Nr 10 (3492), s. 1, 1955-01-12. ISSN 0137-9437. 
  7. ↑ Fafius Zofia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-12-01].
  8. ↑ Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 521, ISBN 83-01-08836-2.
  9. ↑ Obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 1956 r. Lista osób odznaczonych „Medalem 10-lecia Polski Ludowej” M.P. z 1956 r. nr 003, poz. 027.
  10. ↑ Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 11–12. ISBN 83-85028-56-0.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zofia_Fafius&oldid=74595699”