Zorzynek rzeżuchowiec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zorzynek rzeżuchowiec
Anthocharis cardamines
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Zorzynek rzeżuchowiec (samiec)
Ilustracja
Samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

motyle

Rodzina

bielinkowate

Rodzaj

Anthocharis

Gatunek

zorzynek rzeżuchowiec

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1]

Zorzynek rzeżuchowiec (Anthocharis cardamines) – gatunek motyla dziennego z rodziny bielinkowatych (Pieridae). Łatwy do rozpoznania.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Cała Europa, Azja, aż po Chiny. Pospolity, występuje w całym kraju.

Skrzydła o rozpiętości 35–40 mm, z wierzchu białe. Na przednim skrzydle czarna plama wierzchołkowa, na żyłce poprzecznej czarna plamka. Spód skrzydeł biały z zielonkawym deseniem. Wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy. U samca po obu stronach przedniego skrzydła, w przedniej części pomarańczowa plama. Gąsienica niebieskozielona, od spodu zielona. Po bokach znajdują się białe linie. Głowa zielona. Na ciele znajdują czarne brodawki i krótkie szczecinki. Poczwarka smukła z rozszerzeniem pośrodku i długim wyrostkiem na głowie. Jej ubarwienie zależy od otoczenia, od żółtego, aż po zielone.

Biologia i ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Jaja beczułkowate, na początku białe, później pomarańczowobrunatne z zwężeniem na szczycie i delikatnym żebrowaniem. Składane są pojedynczo na szypułkach kwiatowych, najczęściej rosnących w miejscach ocienionych. Pojawia się przy tym w okresie 3/IV-1/VI, ale w Tatrach spotykany też w lipcu. Gąsienica żyje na roślinach z rodziny Brassicaceae. Należą do nich rzeżucha łąkowa, czosnaczek pospolity, rzeżusznik piaskowy, pleszczotka górska, żywiec bulwkowaty, wieczornik damski i chrzan pospolity. Żeruje na różnych gatunkach kwiatów oraz niedojrzałych łuszczynach, rzadko zjada również liście i łodygi. Przepoczwarzenie się ma miejsce na łodydze, czasem na ziemi. Zimuje tylko poczwarka. Dorosłe żywią się nektarem, tych samych roślin, co gąsienice. Zamieszkuje łąki, skraje lasów, zręby, leśne drogi i polany oraz wilgotne lasy liściaste i mieszane.

Status i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek najmniejszej troski, nie wymaga ochrony.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jarosław Buszko, Janusz Masłowski, Motyle dzienne Polski, wydanie II, 2015, strona 53.
  1. Anthocharis cardamines, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).