Zygmunt Estreicher – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zygmunt Estreicher (ur. 3 grudnia 1917 we Fryburgu^[1][2], zm. 11 września 1993 w Genewie^[2]) – polski etnomuzykolog.

Syn chemika Tadeusza Estreichera^[3]. Urodził się we Fryburgu w Szwajcarii, skąd w 1919 roku wrócił z rodzicami do Krakowa^[3]. Uczęszczał do Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego i Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego^[3]. Ukończył studia w Akademii Muzycznej w Krakowie^[1][2]. W latach 1937–1939 był uczniem Zdzisława Jachimeckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1]. Pracował dorywczo w Polskim Radio Kraków, 3 września 1939 roku jako speaker nadał ostatni komunikat krakowskiej radiostacji^[3]. Po przedostaniu się do Francji służył w dywizji grenadierów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie^[3]. Po klęsce Francji przedostał się do Szwajcarii, gdzie został internowany^[3].

Od 1940 roku przebywał na uniwersytecie we Fryburgu, w czasie studiów był dyrygentem chórów^[1]. W 1946 roku uzyskał stopień doktora na podstawie dysertacji Tanzgesänge der Rentier-Eskimos^[1]. W latach 1946–1948 i 1951 był bibliotekarzem, początkowo we Fryburgu, później w Neuchâtel^[1]. Od 1947 roku wykładał w konserwatorium w Neuchâtel^[1], gdzie od 1948 kierował także działem muzyki pierwotnej w miejscowym muzeum^[1][2]. W 1951 roku uzyskał habilitację^[1]. Od 1957 do 1969 roku był profesorem uniwersytetu w Neuchâtel i kierownikiem uniwersyteckiej biblioteki^[1][3]. Od 1961 roku wykładał na uniwersytecie w Genewie^[1], od 1969 roku był profesorem tej uczelni^[1][2][3].

W swojej pracy naukowej zajmował się przede wszystkim kulturą muzyczną Eskimosów^[1][2]. Badał też muzykę afrykańskiego ludu Bororo, w latach 1959–1960 prowadził badania terenowe^[1].